zit er doorheen.. hormonen?!

A

Anoniem

Guest
heyhey..

heb ik weer.. prachtig weer, iedereen geniet en zit op een roze wolk.. behalve ik. Ik zit er emotioneel gewoon doorheen. Heb het gehad. Kan het niet meer opbrengen. Daar bovenop een koortsplek, alweer, waardoor ik me ook niet fit voel. kWil niet klagen en niemand van z'n roze wolk afhalen hoor. En de ene dag gaat het beter dan de ander. Maar sinds gisteravond was het weer zover.. huilen, moe, huilen, piekeren, huilen.. En waar het door komt dat ik het niet meer zie zitten? Geen idee..
Sam hoeft maar te huilen en ik huil mee..
En dat is het stomme.. ik voel me gevangen. Ik merk dat het steeds meer aan me gaat vreten dan manlief (en lief is tie echt wel!!) nog wel gewoon de deur uitloopt en ik hier maar zit. Hij heeft een eigen bedrijf en ik sta achter hem; maar op de een of andere manier lijk ik hierdoor gevangen te zitten. En ik ben echt wel assertief genoeg hoor! Alleen voelt het alsof ik ergens een keer een verkeerde keuze heb gemaakt die er nu voor zorgt dat ik niks meer kan. Dat ik hier zit met de kleine. Dat de kleine mijn leven bepaald en ik voel me gevangen. Wie ben ik en wat wil ik dan?? t Schijnt er bij te horen dat je zo tegen de 30 aan een soort crisis krijgt over wie je nou bent en wat je nou wilt... Is dit dat? Ik zit in een lijf wat ik niet herken, m'n leven staat totaal op z'n kop en de wereld draait gewoon door...

Ach, wil jullie geluk niet verstoren.. laat (me) maar. Wilde het gewoon even opschrijven, van me af schrijven..
Morgen schijnt vast ook de zon weer in mijn leven!
Tot dan! Vandaag kruip ik even diep onder de dekens!

Margreet.. nog steeds trotse mama van Sam!
 
He Margreet meissie,

Ik begrijp je helemaal hoor. Ben je alweer aan het werk? Ik nog niet. Zit echt de hele dag thuis.

Ik had van het weekend ook even zo een momentje. Ik wilde zaterdag allemaal vrienden uitnodigen om te komen BBQ. Dat doen we eigenlijk ieder jaar. Dan wordt er lekker gegeten en gedronken. Gezellig. Maar niemand kon, snif snif. Ze hadden allemaal al andere afspraken met mensen die geen kinderen hebben blehehehe. Gaan ze lekker feesten.  Ik voelde me buitengesloten. Tot overmaat van ramp gaat manlief vaak gewoon lekker zijn gang zonder er bij stil te staan dat er ook nog een kleine is. Het zit gewoon niet in zijn systeem. Dat is het met die mannen.

Nou ja, het komt wel weer goed. Met jou ook hoor. Ik ben ook wel weer supergelukkig natuurlijk. Het zal ook vast wel vermoeidheid zijn. Je hebt natuurlijk wel een zwangerschap en bevalling achter de rug. En dan de gebroken nachten. Wat dat betreft zouden die mannen de eerste 3 maanden even de zorg op zich moeten nemen. Kunnen de mamma's uitrusten hihi.

Veel sterkte meid. Morgen schijnt de zon vast weer.
 
Hee Margreet,
Ik denk niet dat het met je leeftijd te maken heeft hoor! Maar eerder met de veranderingen om je heen. Je leven wordt ineens helemaal bepaald door je mooie mannetje en idd, het leven van veel mannen blijft hetzelfde, met een kindje erbij. Veel vrouwen leveren echt in en daar moet je aan wennen. En het went echt wel, maar daar heb je nu nog niets aan.
Probeer met Theo af te spreken dat je een avond, of 2 in de week voor jezelf hebt. Als dat niet haalbaar is, omdat Theo muziek moet maken, probeer dan af en toe in het weekend tijd voor jezelf te maken. Dat heb je echt nodig hoor!
En je mag gerust bij ons je verhaal kwijt, daar zijn we toch voor!!

hee juf, ik had best willen komen barbequeen. Maar dat is toch anders he?

Liefs,
Patricia
 
Hier nog 1 hoor. Ben dan nog wel geen 30, maar vraag me ook van alles af.

Ik zit nog op school en dat mag ook wel eens afgerond zijn, maar moet nog zoveel doen, waar ik niet aan toe kom. Ik wil weleens weg. Ik wil sporten. Ik wil gewoon weer eens ergens naar toe en iets leuks doen. Maar... ik kom echt nergens aan toe. En dan gaat mijn onzekerheid spelen. Wat heb ik allemaal wel niet fout gedaan. Waarom ben ik nu nog steeds niet klaar met mijn opleiding. Is mijn vriend wel de ware? Hij is een schat en waarom ik dat denk ik mij een raadsel. Soms denk ik dat ik gek word!

Vrijdag vroeg mijn vriend of ik mee ging naar de kroeg. Ik zeg: 'En de kleine dan?'. Oeps, die was hij even vergeten. Gelukkig konden zijn vrienden niet, maar anders was hij in de kroeg en zat ik thuis.

Je bent dus echt niet de enige hoor. Er is hie rook geen regelmaat en de laatste dagen wat te weinig slaap.... dat doet er natuurlijk ook niet echt goed aan...

Sterkte,
Natasja
 
Nou, ik herken het ook hoor en ik vind het ook gewoon wel eens lekker om te klagen, dus hier komt ie!
Vorige week ben ik naar een proefles poweryoga gegaan, vlak ervoor had ik Lynn de borst gegeven, dus mijn vriend hoefde haar alleen nog maar op bed te leggen, ik zou ruim op tijd terug zijn voor de volgende voeding. Ik had expres geen horloge omgedaan, dacht: nu ben ik even aan de beurt. Had dus pas door dat de les flink was uitgelopen toen ik thuiskwam en mijn vriend Lynn meteen bij mij in de armen 'gooide': 'Nu mag jij haar hebben, hoor! Ze ligt de hele tijd te huilen en wil maar niet slapen en ze heeft honger.' Nou, da's lekker thuiskomen zeg!
Ik kreeg echt het gevoel dat ik NOOIT meer alleen weg kon, dat Lynn het aanvoelt als ik weg ben en vervelend gaat doen. Slaat natuurlijk nergens op, want bij mij heeft ze ook wel eens haar moeilijke avonden (en dan is hij lekker aan het voetballen!).
Maar feit blijft wel dat Lynn geen fles wil en wat dat betreft zit ik behoorlijk aan haar vast. Het is ook één van de redenen dat ik mijn vrijwilligerswerk nu opgezegd heb... Het is ook gewoon lastig om steeds maar te plannen tussen de voedingen in.
En dan ben ik ook nog eens bang dat mijn contract niet verlengd wordt als Lynn ook op het kdv de fles blijft weigeren en ik haar daar moet gaan voeden. Ik heb nu al 3x een jaarcontract gehad en mijn teamleidster heeft mij verzekerd dat ik nu een contract voor onbepaalde tijd krijg.... maar dit had zij natuurlijk ook niet zien aankomen.
 
Nog iets waarin ik helemaal met je meeleef: ik heb ook een mega-koortslip! Zaterdag iets teveel ermee in de zon gezeten en toen is ie verdubbeld!
 
Ook ik heb momenten dat ik er helemaal doorheen zit. Als Yara dan gaat huilen kan ik zo boos worden  Evert snapt daar dan helemaal niets van, maar als hij een avondje alleen met haar is zit hij er helemaal doorheen. Grrr Mannen! Wij moeten dag en nacht voor onze ukkies zorgen en als hun dan even alleen met hen zijn voelen ze zich beperkt in hun vrijheid!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan