Zo bang

A

Anoniem

Guest
<p>Hai allemaal.  </p><p>Ik ben niet goed in mijn verhaal doen maar ik heb op dit moment het gevoel dat ik niet anders kan omdat ik alleen maar verdrietiger word. </p><p>Zal me even voorstellen: mijn naam is Melissa en ik ben 31 jaar oud en ben 31 weken zwanger.  Ik leef al 15jaar met een angststoornis wat beetje bij beetje beter gaat maar kan nog niet zeggen dat ik er ben.   Toen ik 30dec 2018 een zwangerschapstest deed raakte ik volledig in paniek. Ik heb altijd graag kinderen gewild maar door die stoornis dacht ik dat het er nooit van zou komen. Want door die stoornis durf ik niet alleen te zijn, thuis of buiten.   Vandaar dat ik in paniek raakte. Ik kon alleen maar denken hoe ik het moest gaan doen en zag eigenlijk geen oplossing.  Ik heb er veel met m’n vriend over gepraat. Hij was begrip vol en zei zelfs dat als ik het echt niet zag zitten (even makkelijk gezegd) dat we de zwangerschap niet door zouden laten gaan.   Maar ik geloof dat m’n moedergevoelens toen al reageerde. Ik zou haar nooit weg laten halen!   Ik begin langzaam aan het idee te wennen. Iedereen in m’n omgeving zei me dat, zodra de baby er is, ik geen tijd meer zou hebben om angstig te zijn. Dat zij al m’n tijd en gedachtes zou vullen.  Ik geloofde dat en zag het allemaal steeds meer zitten. Ik zag mezelf gewoon thuis zijn met m’n dochtertje, zoals iedere moeder.. Mn vriend en ik hebben een huis gevonden (we woonden nog niet samen ook door m’n stoornis) en volgende week krijgen we de sleutel.  De afgelopen hebben we het veel over dat huis gehad, hoe we het zouden inrichten, wat we allemaal moeten gaan verbouwen enzovoort.. Ik zag nog steeds allemaal goede beelden in m’n hoofd. Ik, met de kleine, niet in paniek.  Maar sinds zaterdag avond is er iets geknapt. Ik ben doodmoe en kan alleen maar huilen. Het komt nu allemaal zo dichtbij dat ik daar zo bang van word. Ik zie mezelf voor me in dat huis helemaal in paniek, helemaal alleen. Die beelden gaan niet meer weg, ik verdrink erin.  Ik heb het m’n vriend verteld en hoe lief die is voor me is, hij weet niet hoe het voelt. En mijn kindje, mijn lieve mooie dochtertje.. m’n hart breekt als ik denk dat ik straks geen goede moeder voor haar zal zijn.   Ik weet niet hoe ik dit moet oplossen. Ik kan aan niks anders meer denken en het lijkt alleen maar erger te worden (gedachtes).  Vandaar dat ik het even wilde opschrijven, misschien dat het helpt... </p>
 
Hoi Melisa, gefeliciteerd met je zwangerschap! 
Ik heb geen ervaring met een angststoornis toen ik niet zwanger was, en ik begrijp uit je verhaal dat het je leven nogal nadelig beinvloedt. 
Maar de angsten die je beschrijft, had ik ook heel erg tijdens mijn 3e zwangerschap. Ik heb er echt een poos mee gezeten. Ik kreeg hulp vanuit de pop-poli, eerst voelde ik me totaal niet begrepen maar ik leerde gaandeweg een psycholoog kennen waar ik een goede klik mee had en mede door haar overwon ik m’n angst en heb ik het gelukkig heel positief doorstaan. Nu is onze dochter 6 mnd en ik merk dat ik heel erg goed moet opletten om niet terug te vallen, ik raak soms in paniek omdat ik het moederschap zo prachtig en overweldigend ervaar. 
Als je bewust bent van je eigen kunnen, wat je sterke kanten zijn en minder sterke kanten, en goed kunt samenwerken met je vriend, dan denk ik wel dat je het redt. Vertrouw op jezelf, maar besef ook dat zodra je meisje er is, het niet meer om jou gaat maar om haar. Je zult hier je weg wel in vinden. 
Heb je wel hulp voor je angsten en weet je vk hiervan? 
 
Wat heftig Melissa, ik heb er geen ervaring mee en weet dus ook niet hoe je je voelt. Ik ken je natuurlijk niet maar als ik dit stukje lees van je, krijg ik het gevoel dat je een ontzettend sterke vrouw bent, met hele sterke moedergevoelens. Ik hoop dat je daarop kunt vertrouwen!
Als je het nog niet hebt: Vraag om hulp, je hoeft dit niet alleen te doen. Er zijn professionals die je kunnen helpen. Heel veel succes!
 
Ben je al bekend bij de POP-poli? Zo niet, vraag dan alsnog een verwijzing. Niet alleen voor nu, maar ook voor na je bevalling. 
Ik heb ook een tijd gehad dat ik niet naar buiten durfde en alleen thuis zijn was een enorm probleem. Ik heb toen hulp gehad van een sociaal psychiatrisch verpleegkundige. Een aanrader! Ik heb het nog wel eens moeilijk hoor, maar ik weet dat ik me kan redden met een kindje.
Er komt straks zo'n oerkracht in je los, dat je veel meer kunt dan je nu denkt. Ik raad je dus wel aan om professionele hulp te zoeken. Ook voor na je bevalling! Succes!
 
Ik heb geen ervaring met een angststoornis, maar zoek hulp hiervoor! Dan weet ik zeker dat je straks met een stuk minder angstgevoelens je kindje op de wereld gaat zetten. 
En wat hierboven ook al gezegd is, als je dochter er straks is, gaat het niet meer om jou, maar om haar. Je zult merken dat wat er ook gebeurt, je door moet gaan voor haar en dat je dat kunt! Vooral de eerste periode als je nog zo vol met hormonen zit, kun je veel meer dan je nu denkt! 
 
Ik heb professionele hulp alleen omdat het al die tijd best goed ging en ik me sterk voelde staat dat nu op pauze.   Ook hadden ze vanaf daar een aanvraag voor me gedaan voor de Pop poli, maar daar werd gezegd dat ik niet in aanmerking kwam.. 
Ik hooo zo dat jullie gelijk hebben wat betreft de kracht die er straks zal zijn vanuit mij. 
 
Belangrijk lijkt me dat je er sowieso over blijft praten. Professionele hulp heeft natuurlijk de voorkeur, maar gewoon je hart luchten bij je vriend, moeder, verloskundige, ... kan ook al veel voor je doen. Op die manier besef je misschien ook dat je niet alleen bent, ookal voelt dat zo.
En wat de anderen al hebben gezegd: het is zeker waar dat je na de geboorte vol zit met andere dingen en dat er minder plaats is voor angst. Ik ben zelf enorm onder de indruk van wat mijn eigen lijf aankan, en voor je kind zet je gemakkelijker de knop om dan voor jezelf, heb ik gemerkt.
Heel veel succes, het komt vast goed!
 
Ik weet heel goed wat angst is en wat het met je leven doet. Besef heel goed dat je bezig bent met zaken die in de toekomst liggen, je laat je gedachten beinvloeden met zaken die geen waarheid zijn, maar leugen. Je maakt je zorgen over zaken die er niet zijn. En je weet ook niet of die er komen. Dat is geen verwijt van mij naar jou, maar dat is de realiteit. Richt je op vandaag en op wat nu belangrijk is. Toets elke gedachte: gaat deze gedachte over vandaag en over feiten? Of gaat deze gedachte over: misschien dit, misschien dat.
Want die laatste gedachten moet je echt gaat verwerpen als leugens en weer gezonde gedachten aandoen.
Zelf ben ik een christen en heb ik geleerd al mijn zorgen op Hem te werpen en ze daar ook los te laten. Ik weet niet of je ook in Jezus geloofd? Bij Hem is echt een oplossing voor je angsten, je kunt er helemaal van vrij komen. Mail me dan maar, ook als je Hem niet kent en toch wilt praten: gengpennekamp@live.nl 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan