Hallo allemaal,
Mijn naam is Wendy, ik ben getrouwd en heb een heel lief zoontje van 4,5 jaar.
Als sinds zijn geboorte wisten wij dat het moeilijk zou worden om zwanger te mogen raken van een tweede kindje.
In het kort zijn de afgelopen 4,5 jaar zo verlopen; diverse miskramen waar er vooral 4 flinke indruk van hebben gemaakt doordat we de kindjes op de echo al mochten bewonderen (nog geen kloppende hartjes, hier ging het mis...). Een jaar Clomid geslikt en het ene onderzoek en verdriet na het andere.
Nu is het dan zover, ik ben inmiddels acht weken zwanger en heb afgelopen maandag ons kindje mogen bewonderen. Zelf zijn/haar hartje klopte! Eigenlijk alle reden om blij te zijn en voorzichtig te gaan genieten. Alleen... dat laatste is het probleem. Bij elk krampje of dingetje wat vreemd voelt gelijk paniek. Bij elk toiletbezoek m'n adem inhouden en een schietgebedje of er a.u.b. geen bloed meekomt.
Wie herkent dit nog meer? Wie kan mij misschien helpen om anders te denken, te leren ontspannen en genieten?
Mijn naam is Wendy, ik ben getrouwd en heb een heel lief zoontje van 4,5 jaar.
Als sinds zijn geboorte wisten wij dat het moeilijk zou worden om zwanger te mogen raken van een tweede kindje.
In het kort zijn de afgelopen 4,5 jaar zo verlopen; diverse miskramen waar er vooral 4 flinke indruk van hebben gemaakt doordat we de kindjes op de echo al mochten bewonderen (nog geen kloppende hartjes, hier ging het mis...). Een jaar Clomid geslikt en het ene onderzoek en verdriet na het andere.
Nu is het dan zover, ik ben inmiddels acht weken zwanger en heb afgelopen maandag ons kindje mogen bewonderen. Zelf zijn/haar hartje klopte! Eigenlijk alle reden om blij te zijn en voorzichtig te gaan genieten. Alleen... dat laatste is het probleem. Bij elk krampje of dingetje wat vreemd voelt gelijk paniek. Bij elk toiletbezoek m'n adem inhouden en een schietgebedje of er a.u.b. geen bloed meekomt.
Wie herkent dit nog meer? Wie kan mij misschien helpen om anders te denken, te leren ontspannen en genieten?
