zo blij, en toch.... ondankbaar?

A

ANONYMOUS_USERNAME

Lieve allemaal!

Ik zit met een nogal persoonlijk geheimpje. Het is een onderwerp dat veel weerstand op zal roepen. Het roept namelijk ook weerstand bij mij zelf op. Dat ik zo zou kunnen voelen??? Ik snap er niets van.
Ik ben niet op zoek naar kritiek, die geef ik mezelf al genoeg, maar ik hoop dat er ergens iemand is die in een bepaald mate hetzelfde heeft gevoeld. Ik voel me zo'n ontaard mens!!!
Het zit zo:

Ik heb een dochter van ruim 2 jaar. Een supermeid, met af en toe wat nukken en buien, maar meestal erg lief.
Inmiddels ben ik ook alweer ruim 20 weken zwanger van ons tweede kindje.
Heel stiekum had ik een voorkeur voor een meisje... Met in mijn gedachten dat zowel een jongen als meisje welkom zijn (we willen tenslotte nog meer kinderen, en een jongetje zou dan toch wel leuk zijn!).
Vorige week had ik een echo en daarop was duidelijk te zien dat het kleine wurmpje in mijn buik een jongetje is.
Helemaal blij, alles gezond (voor zover zichtbaar), en wat zou onze dochter blij zijn met een broertje! Wij in elk geval supertrots!

En toch... ergens had ik al een beeld van nog een klein meisje. Eenmaal thuis moest ik toch wel heel erg wennen aan het idee van moeder worden van een jongetje... Het lijkt me geweldig! Maar... Wat maar?
Eigenlijk zag ik me al weer rommelen in de kleertjes van mijn dochtertjes. Wéér frutselen met stiekjes en haarklemmetjes.
Waanzin natuurlijk, dat doe ik nu ook al met mijn dochter, en voor ons zoontje pak ik straks gewoon de stoere gel!

Het is ook niet uit te leggen. Maar telkens als ik de naam hoor of lees die we hadden bedacht voor als we nog een meisje zouden krijgen, denk ik... zucht.... misschien zal ik nu nooit meer zo'n klein meisje vasthouden.
Terwijl ik net zo blij kan reageren als ik de bedachte jongensnaam hoor of lees.
Het slaat gewoon nergens op, maar ik stoor me aan mijn eigen gedachten.

Misschien is het nog even een kwestie van wennen, ik weet gewoon zeker dat als onze kleine vent er straks is, dat de gedachten aan een klein meisje niet eens meer opkomen!

Maar als ik alle verhalen lees, alle moeite die sommige mensen moet doen voor een kindje, of de verhalen waarin het mis gaat, of zélfs helemaal niet lukt, dan voel ik me nog kleiner dan klein...

Wie heeft ook stiekum een kleine voorkeur gehad, en heeft even moeten wennen aan de omschakeling?

Ik zou het fijn vinden om over jullie ervaringen te lezen!

Liefs van een mama die eventjes de kluts kwijt is...
 
natuurlijk is het raar, maar ik denk dat het meer onzekerheid is, een jongetje is toch heel anders dan een meisje, en ik denk dat ik als ik ooit een meisje krijg dat ook raar zal vinden een jongetje weet ik nu wel, daar heb ik "ervaring"mee maar geloof me als je je kindje ziet, zal het allemaal over is, herinner je je eerste zwangerschap nog? had je waarschijnlijk precies hetzelfde, ook die onzekerheid, vindt ik et wel leuk? wat moet ik als? kan ik er wel genoeg van houden? en het is allemaal goed gekomen toch?
waar ik wel eens bang voor ben is dat ik van een tweede nooit zoveel kan houdne als van de eerste, maar ook dat schijnt te kunnen....
sterkte en nee voel je niet schuldig, het hoort er echt bij!!!
 
Wat ontzettend lief!
Ik denk dat het precies is zoals jij schrijft. Het komt allemaal vanzelf. En idd, bij ons eerste kindje had ik diezelfde twijfelende gedachten. Het zal er wel bij horen, maar ik krijg z'n schuldgevoel naar deze kleine uk toe. Waarschijnlijk allemaal flink overdreven, hormonen?
In elk geval bedankt dat je even op me wilde reageren!!!
 
Ik ben nu 18 weken in verwachting van onze eerste frummel. Op de een of andere manier heb ik heel sterk het vermoeden dat het een meisje is en m'n man ook. Ik denk ook dat het onbewust ook mijn 'voorkeur' is. Heel raar en moeilijk te beschrijven vind ik. Als we het bv. over namen hebben vind ik dat voor een meisje veel makkelijker als voor een jongen. We hebben al een hele mooie meisjes naam bedacht maar voor een jongen hebben we nog geen flauw idee. Ik denk ook wel dat het heel normaal is dat je over het ene geslacht anders na denkt als over de ander.Ppppfff....het is allemaal wel een beetje ingewikkeld. Ik weet wel dat als het bij de bevalling (ja, ik heb nog even) een jongen is ik er net zo dolgelukkig mee ben maar ik denk dat ik je gevoel wel begrijp.

Liefs, Ank
 
hoi,

ik begrijp het wel hoor. ik krijg nu mijn eerste kindje. en wij willen ook echt maar 1 kindje. ik had van het begin altijd gehoopt op een meisje. terwijl ik een jongetje ook heel leuk vind, maar vriendinnen van mij hebben allemaal jongetjes, en ik zag het ook voor me, het gefrutsel...en ik keek vaker alleen naar jurkjes in de winkel enzo. misschien ook een heel kromme gedachte hoor...en vind het ook een beetje eng om uit te spreken.
nu hebben we dus ook een echo laten maken en wat blijkt een meisje!! ben er heel gelukkig mee, ook als het een jongetje was hoor..maar dan moest ik ook mijn gedachtes omschakelen, en over andere dingen gaan fantaseren.
ik snap mezelf er ook niet goed in hoor. want een jongetje is ook 100% welkom tuurlijk. maar het is net waar je fantasieen over gaan denk ik. en daarom is het denk ik ook handig dat je nu weet dat je een jongetje krijgt en kan je je er op voor bereiden. daarom wilde ik het ook weten. nu weet ik waarover ik kan fantaseren...poppen of auto's..bij wijze van dan.
ik weet zeker dat je heel blij zult zijn met je knulletje. en voor je dochtertje zal het heel leuk zijn. want ik wilde vroeger altijd een broertje...en had een zusje gekregen..hihi.

geniet van je zwangerschap.
liefs van sandy 39+3wk
 
vervelend he? die hormonen..... het geeft toch niets dat je voorkeur hebt? had ik ook hoor, ik wilde niets liever dan een jongetje. Ik was jaren eerder een tweeling verloren, beiden jongetjes (17 wkn zwangerschap). vooraf dacht ik dat ik echt heel erg zou moeten wennen als mijn baby een meisje bleek te zijn. Hoe mis had ik het, mijn kind was er, het was een meisje en de voorkeur die ik vantevoren had, daar bleef echt helemaal niets van over. Dat wens ik jou ook toe!

liefs sandra
 
das niet raar, ik denk dat elke zwangere wel een voorkeur heeft
ik had zelf bij de eerste een voorkeur voor een meisje, het werd een zoon
nu ben ik 33 weken zwanger van de 2e, ik heb een voorkeur voor een zoon, vooral omdat ik nu weet dat een zoon hebben ontzettend leuk is!! maar weet al dat het een dochter wordt :)
gelukkig weet ik ook dat het geen bal meer uitmaakt zodra het kind er is

er is geen enkele reden om je schuldig te voelen, het is volkomen normaal
je zou zelfs blij moeten zijn dat je het tegenover jezelf toe durft te geven


 
Het komt van het gevoel dat je met een meisje bekender bent. Je hebt al een dochter en bent zelf een meid. Een jongen is toch even een ander verhaal. Je hebt je helemaal ingesteld op een meid,maar als je mannetje er is ben je helemaal dolblij met hem. Maak je niet druk en ga je een beetje inleven op een zoon. Komt allemaal goed. XXX
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan