Zo blij met mijn dochter maar toch...

A

Anoniem

Guest
Na maanden de logs te hebbe gelezen hier mijn SOS. Ik ben 2 juli mama geworden van een heel lief meisje. Kerngezond, huilt bijna niet, maar toch... Ik voel me zo raar. Onze dame is er na een periode van 5 jaar IUI en IVF gekomen, dus voor ons een wondertje maar tegelijkertijd ook en zware belasting want ik voel me zo 'verplicht' om haar perse gelukkig te maken. Ik vind het dus enorm moeilijk om haar te zien huilen. Ik ben heel bewust gestopt met werken, maar merk dat ik moeite heb de weken te vullen. Ik ken niet zo heel veel mensen en door heel het traject stond ik niet zo open voor vriendjes en vriendinnetjes waardoor ik nu best eenzaam ben. Wel begonnen met een cursus babymassage, maar ja.. ook dat houdt een keer op. Verder heb ik moeite dat ik, door de borstvoeding (wat een wonder, 9 maanden in je buik en nu 3 maanden aan de borst..), wat meer gebonden ben aan huis. Maak me druk als ik ergens een afspraak heb, terwijl het dan haar etenstijd of slaaptijd is. Ik raak volledig in paniek omdat ik niet goed weet wat te doen. Ook als ze wakker is en het is nog geen etenstijd maar ze ligt wel te murmelen/klagen; moeders gat er wel naar toe om af te leiden, maar zo kom ik helemaal niet meer aan mezelf toe. Ben de hele dag voor mij gevoel met onze meid bezig. Begrijp me niet verkeerd; ik ben zo dolblij met haar en hou zo veel van haar, maar het voelt zo dubbel. Ik voel me schuldg dat ik zo wisselvallig ben terwijl ik blij moet zijn met ons meisje. Ben al bij de huisarts geweest en ik krijg daar een gesprek, maar ik vraag me af hoe jullie het allemaal regelen, want dit gevoel (sinds een week of 4) had ik nooit gedacht te hebben na een fantastische zwangerschap!

Liefs!
 
He Ingeborg,
Wat rot dat jij je zo voelt. Ergens kan ik het me wel voorstellen. Nadat je het hele traject doorlopen hebt, heb je nu wat je zo graag wilde. Mama worden!!
Zou het kunnen zijn dat jij nu een beetje in een gat valt? Dit heb ik tijdens mijn zwangerschap gehad. Ik heb 2 IVF/ICSI ondergaan. De 1e is mislukt, maar gelukkig bij de 2e ging het goed.
Tijdens mijn zwangerschap heb ik heel veel (mijn mannetje ook) te  verwerken gehad. Hierdoor ben ik pas na de 20e week van de zwangerschap gaan genieten.

Ik begrijp dat jij je eenzaam voelt. Dus een hele goede stap om naar de babymassage te gaan. Misschien dat je daar ervaart dat andere mama's ook tegen onzekerheden en moeilijke dingen lopen. Dit was namelijk ook mijn ervaring. Ik vond het heerlijk te horen dat andere mama's het ook lastig vonden hun kind te laten huilen. Of inderdaad hoe op te lossen als je afspraken had staan.
Ik probeer nu zoveel mogelijk afspraken zo te plannen wanneer ik zeker geen voeding hoef te geven. Ik zeg hier zelf wel eens afspraken voor af. Ik voel me hier dan prettiger bij.

Verder lees ik dat jij bewust je baan hebt opgezegd. Ik begrijp de redenering hier achter wel. Ook ik heb dat overwogen nadat ik zwanger was. Ik heb uit eindelijk besloten 2 en een halve dag te blijven werken omdat ik bang was dat mijn wereldje dan zo klein zou worden.
Misschien is het iets om 1 dag in de week vrijwilligerswerk te gaan doen? Ik weet natuurijk niet wat je opleiding is, en of je ergens kunt werken voor 1 of 2 dagen. Maar hierdoor vergroot je je eigen wereld!

Lang verhaal....
Veel tips waar je misschien helemaal niks mee wilt doen. Maar ik wilde je gewoon laten weten dat ik ook na een IVF/ICSI traject ook met zulke gevoelens heb rond gelopen. En daarbij soms weinig positieve reacties van de buitenwereld kreeg.
Ik hoop dat je je in ieder geval gesteund voelt door mijn verhaal.

Succes en veel sterkte,
Juffy
 
He Ingeborg,

Ik had dat ook heel sterk, dat gevoel dat ik haar niet mocht laten huilen. (bij mij komt dat door mijn jeugd). Ik zat steeds binnen, want als ze uit haar ritme was moest ze zo huilen. Ik zou thuisblijven om fulltime voor haar te zorgen, maar ik heb nu een baan voor 2 dagen in de week en dat is zo lekker! Ik merk dat ik dat echt voor mezelf nodig heb! Terwijl ik voorheen altijd een beetje afgaf op de mensen die werkten, want je moet voor je eigen kind zorgen!! hahaha
Voel je niet schuldig en wat de andere schrijfster zegt is waar, je kunt misschien vrijwilligerswerk gaan doen of een baan zoeken.

liefs Mariska
 
Bij mij ongeveer hetzelfde. Duurde aardig lang voordat ik zwanger was. Zwangerschap en geboorte gingen goed en we zijn erg blij met onze dochter. Toch vond/vind ik het best zwaar om de hele week voor haar te zorgen (en dingen/activiteiten te bedenken).
Nu ik sinds 2 weken weer 2x een halve dag werk, voel ik me een stuk beter. Ik geniet dan echt van de dagen dat ik weer met haar alleen ben (ze vliegen nu ook echt om).
Het is hiervoor al gezegd, maar probeer om 1 a 2x per week wat tijd voor jezelf te hebben. Is beter voor jou en je kindje.

Groeten,
Chantal (& Mirte 13w6d)
 
Hoi hoi,

Heel begrijpelijk hoor dat je niet altijd blij en vrolijk bent.
De roze wolk die zo voorgespiegeld wordt overal heb ik ook nooit gezien.
Ik ben op 28 juli bevallen van een prachtige zoon. Ik vond de zwangerschap niet leuk (heb voor hem een miskraam gehad) en heb ook daar nooit een roze wolk kunnen ontdekken.
Ook ik ben ontzettend blij met ons manneke maar ook ik ben blij als ik straks weer kan gaan werken. Ik wil ook weer eens gewoon Maike kunnen zijn en niet de mama van Sven. Ik wil me weer met meer dingen bezig kunnen houden dan alleen maar flesjes en luiers. Ik denk dan ook een betere mama voor Sven te kunnen zijn als ik mezelf weer kan ontplooien. Misschien dat je eens een dagje weg kunt gaan met een vriendin en je kleintje ergens onder kunt brengen? Dat zal je vast goed doen.
Voor wat betreft het huilen en afspraken maken. Ik laat Sven ook niet lang huilen omdat ik hem inbaker. Hij kan dan oververhit raken. Jengelen mag hij van mij wel. Hij moet ook leren dat hij soms even moet wachten. En de afspraken: ja, dat is lastig maar ik zou er niet teveel ophef over maken. Je kindje moet ook een beetje flexibel kunnen zijn. Als ik 's middags een afspraak heb die in zijn voedingstijd valt, houd ik daar 's ochtends al rekening mee. Dan krijgt hij zijn eerste flesje al wat eerder of ik probeer het te rekken met een half uurtje. Zo maak ik het dan toch weer passend. En natuurlijk moet je dat niet elke dag doen maar een keertje kan geen kwaad.
Enne, geef jezelf ook de tijd om aan je kleintje te wennen. Misschien heb je voor jezelf de lat veel te hoog gelegd. Je hoeft echt niet altijd te genieten hoor. Je mag soms ook best wel eens balen als je kindje huilt of als een dag niet lekker loopt.
Het ouderschap is echt niet altijd rozegeur en maneschijn......... Ik kan Sven soms ook best wel eens achter het behang plakken, hoe klein hij ook nog maar is.....

Heel veel succes!

Groetjes,
Maike
Mama van Sven, 28-7-2007
 
Hoi hoi,

Herken dit idd ook. Het enige grote verschil is dat ik dus direkt zwanger was, echt direkt nadat ik met de pil was gestopt. Hier had ik ook absoluut geen rekening mee gehouden, dacht dat als alles mee zou zitten we wel een 6 tot 9mnd verder zouden zijn. Dit is mij ook wel een beetje "rauw op het dak gevallen", het kwam zo onverwachts. Begrijp me niet verkeerd, heb geen klagen hoor, wij zijn idd de "gelukkigen" waar het wel zomaar spontaan lukt (we kennen er veel waarbij het niet of moeizaam lukt). Maar goed, zwangerschap vond ik ook niet leuk. Onze dochter gezond geboren, dolgelukkig, maar dan ??..... Kraamzorg weg en je staat er echt alleen voor, man weer aan het werk. Onze dochter kreeg nog last van darmkrampen, dus toen mijn  man 's nachts thuis kwam (hij heeft zeer wisselende tijden en  is zo'n 15 uur per dag weg) was ik nog harder aan het huilen als de kleine, ik was compleet kapot. Had al  last van kloven gehad, zware longontsteking, dubbele oorontsteking etc. Ook zijn wij voorheen verhuisd naar een andere buurt, kennen bijna niemand (veel ouderen 50+) en het is achteraf (geen buren a/d ene kant en geen overburen etc.),  terwijl in onze vorige  straat, soort hofje, iedereen elkaar kende en het echt gezellig was, heb me idd meerdere malen afgevraagd waarom we er in  hemelsnaam zijn weggegaan. De muren  kwamen op me af, gelukkig ben ik niet gestopt met werken en ga ik weer 3dgn werken, zou anders hier echt vereenzamen hoor! Tip: praat met iemand waarbij je je verhaal en beleving kwijt kunt en ga wat doen voor bijv. 2 dgn  p/wk zodat je wereldje niet ineens zo enorm klein wordt en niet alleen om je dochter draait. En probeer idd bij afspraken de voeding zo te sturen, dat je er met afspraken geen "last" van hebt.

groetjes en succes!
xx Roos xx  
 
Ik herken het ook wel hoor. Het is toch heel wat om van je oude vertrouwde leventje in eens moeder te zijn en 24/7 voor je kindje te zorgen.

Het is heel belangrijk om af en toe even wat voor jezelf te gaan doen. Lotte is nu 5 maanden en gisteravond ben ik voor het eerst weer gaan Streetdancen. Heel vermoeiend en ik heb ontzettende spierpijn, maar zo lekker om even niet aan thuis te hoeven denken...

Groetjes, Marisa
 
Hoi. Ik denk dat iedereen die gevoelens van Is dit het nou? in het begin wel heeft.. Er zijn toch altijd dingen die niet lopen zoals je had gedacht of gevoelens die anders zijn als je had verwacht of misschien reageert je partner anders als gedacht/gehoopt.. Toen mijn eerste net geboren was huilde hij best veel en toen dacht ik ook weleens van O wilde ik dit nu echt? Terwijl ik toch echt heeel erg veel van hem hield. Nu mijn tweede in juli is geboren vond ik het heel moeilijk om een goede balans te vinden in aandacht tussen die 2, maar ik laat het maar over me heen komen en ach een keer huilen (wie van beiden ook ) kan echt geen kwaad denk ik dan..
Nou werk ik nog wel gewoon, ben gisteren voor het eerst weer begonnen, en ik moet ook zeggen dat dat ook wel meespeelt. Je hebt 3 dagen per week een ander praatje en wat anders om handen..
Gr. Anne-Marie
mama van Tim (2,5) en Jesse (van 12-7-07)
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan