zo verdrietig, het doet zoveel pijn!!

A

ANONYMOUS_USERNAME

hallo allemaal,
zoals het onderwerp het al zegt: ik heb nu zoveel verdriet door de miskraam die ik 2 weken heb gehad, dat ik me afvraag hoe ik het een plaats moet geven. Ik heb alles in een roes beleefd, maar nu 2 weken verder besef ik pas echt dat ik ons kindje kwijt ben en weer helemaal opnieuw moet beginnen. Het doet pijn, en ik kan het geen plaats geven. Ik moet door, maar weet niet goed hoe. door me sterk te houden en als ik alleen ben in tranen uit te barsten??? het kindje was zo gewenst, we hadden ons er zo op verheugd...En opeens lijkt de wereld uit niks anders meer te bestaan als uit zwangere vrouwen, baby's etc. Ik vraag me echt af of jullie dit ook zo intens beleven en hoe jullie er mee om gaan.
groetjes,
mel
 
Hoi Mel,

Het is inderdaad iets verschrikkelijks om mee te maken, een miskraam.
Ik weet niet na hoeveel weken het bij jou is misgegaan. Ik heb vorig jaar een missed abortion gehad. Ik was toen 9 weken zwanger maar het vruchtje was al bij 6 weken gestopt. Misschien was mijn 'voordeel'   dat ik vanaf het begin er al geen goed gevoel over had. Mijn gevoel werd dus alleen nog bevestigd.
Ik heb 1 ochtend liggen huilen. Daarna heb ik tot aan de curretage ook in een roes geleefd. Ik heb me wel vooral beziggehouden. Mijn man moest net in die week naar Spanje voor zijn werk maar gelukkig is mijn vader toen bij mij geweest. Hij heeft me heel goed beziggehouden met van alles en nog wat.
Na de curretage heb ik mezelf ook echt gezegd dat ik het hoofdstuk af moest sluiten en verder moest gaan. Gelukkig vertelde de gynaecoloog me ook dat zo'n missed abortion geen medische oorzaak heeft. Het kan iedere vrouw, helaas, overkomen.
Ik ben na mijn curretage meteen weer zwanger geworden. In het begin was ik ontzettend onzeker, en nu soms nog. Ik had in het begin dan ook heel veel bloedingen waardoor wij menigmaal in de stress hebben gezeten. Nu ben ik inmiddels 24 weken op weg en ons knulletje doet het prima daarbinnen.

Ik kan je alleen adviseren om weer vooruit te kijken. Dat je een miskraam hebt gehad is verschrikkelijk maar wil niet zeggen dat je niet zwanger kunt worden. In tegendeel zelfs, het geeft aan dat het juist wel kan. Je moet het afsluiten en je leven weer oppakken. Dat heb ik ook gedaan. Je kunt er verder niets meer aan doen, hoe vervelend ook. Het enige wat ik eraan over gehouden heb, is dat ik dus ontzettend onzeker ben in deze zwangerschap. Gelukkig word ik supergoed opgevangen in het ziekenhuis waar ik onder controle ben. Als er iets is, mag ik altijd komen.

Je zult zien dat je met de tijd er wel weer bovenop kunt komen. Alleen ben jij de enige die dat kan doen. Niemand anders kan dat voor je doen. We kunnen naar je luisteren en je adviezen geven maar je moet zelf de stap nemen om weer verder te willen. Probeer dat ook te doen want het verleden kun je niet meer terughalen, je kunt alleen de toekomst omarmen.

Heel veel sterkte en succes.

Groetjes,
Maike
 
Hoi Mel,

Meid, wat verdrietig voor je!! Ik ken je gevoel, ik heb in februari ook een miskraam gehad, na ruim 2 jaar mmm. Al voelt het nu heel anders, het krijgt echt een plekje, maar neem de tijd, je moet afscheid nemen van je droom en dat gewoon veel pijn! Doe wat voor jou het beste voelt, niemand kan je zeggen hoe jij je verdriet moet verwerken! Schrijven en lezen op het forum heeft mij erg geholpen, ben ook best nog wel vaak verdrietig, maar kan ook weer vooruit kijken...
Heel veel sterkte voor jou,
lfs Mickey
 
Hoi Mel,
Heel herkenbaar die gevoelens.
Ik heb net mijn 7de miskraam gehad en ik weet het nu ook even niet meer.
De wens om zwanger te worden en blijven is nog steeds erg groot maar het verdriet op dit moment ook.
De enige tip die ik je kan geven is, kijk even niet verder dan het nu en laat je tranen de vrije loop.
Je hebt gewoon de ruimte nodig om te rouwen en neem die tijd ook.
Jeanette
 
Lieve allemaal!!
Dank je wel voor jullie hartverwarmende reacties! Het doet me wel goed om mijn hart te kunnen luchten bij mensen die hetzelfde hebben meegemaakt, en het gevoel kennen. Ik moet door, en ik het ging goed, maar nu ik gisteren hoorde dat hele goede vrienden van ons zwanger zijn, terwijl het een ongelukje was, ze zijn in de 40 en wilden geen kids,en ze dat doodleuk in een hele blije mail melden brak ik echt weer. Zo oneerlijk , terwijl ik mezelf echt een trut vind om zo te denken. We waren van plan om bij hun op vakantie te gaan,( wonen in het buitenland ) maar ik weet niet of dat nu wel zo een goed idee is. Moet ik 10 dagen gaan meemaken hoe ik had kunnen zijn??? terwijl we gingen om af te schakelen.

Bij mij is trouwens het volgende gebeurd: Dacht dat ik 12 weken zwanger was maar bij de echo bleek het niet goed te zijn, missed abortion, vruchtje was met 6 weken gestopt met groeien. Ik heb een pil gekregen die ik moest inbrengen, waardoor ik alles ben verloren in de loop van het weekend. Ik heb er echt een trauma aan over gehouden, wat er uit gekomen is....help!!!
Ik had mezelf weer aardig op de rails, tot gisteren. Nu gaat het wel weer, maar ik geef mezelf weer effe 1 dagje om me beroerd te voelen, en dan met een goede start het weekend in!

Super bedankt allemaal!!
en nu lekker genieten van het zonnetje...;)

doei
mel
 
Hoi Mel,

Inderdaad erg vervelend dat je dan zo'n bericht krijgt. Weet je, als je eenmaal de beslissing hebt genomen dat je zwanger wilt worden, zie je ook alleen maar zwangere vrouwen lopen, buggy's rijden en kindjes huilen. Daar ben je dan gewoon meer op gefocussed. Toen ik net mijn miskraam had gehad, belde een collegaatje mij om te zeggen dat ze zwanger was, van een tweeling! Als ik nog zwanger was geweest, waren we bijna even ver geweest. Toch vond ik het superleuk voor haar. Zij kon er immers niets aan doen dat ik een miskraam had gehad.
En weet je, ik dacht bij mezelf: ooit zal ik ook weer kunnen zeggen dat ik zwanger ben!

Ik weet inderdaad dat het niet altijd even makkelijk is om zo te denken. Zo zal ik op 2 mei misschien iets minder vrolijk zijn. Dan zou ik uitgerekend zijn van ons 1e verwachte kindje. Maar goed, ik zal dan naar mijn buik kijken en denken: dit mannetje komt 3 maanden later wel! Want ja, nu ben ik op 2 augustus uitgerekend!

Je zwangerschap heeft niet zo mogen zijn, er was iets niet goed met het vruchtje. Probeer er ook de positieve dingen uit te halen: zo wist ik dat ik wel zwanger kon worden. Ook heeft het  de relatie met mijn man veel sterker gemaakt. Als we zoiets met zijn tweetjes kunnen verwerken, dan komt het wel goed met ons. Het heeft mij als persoon ook sterker gemaakt.

En ik wil niet zeggen dat je er geen verdriet meer om mag hebben want tuurlijk hoort dat erbij. Maar ik zou je wel willen adviseren om je weer met de toekomst bezig te gaan houden. En als je weer zwangere vrouwen tegenkomt, denk dan bij jezelf: over een tijdje ben ik ook zo! Bekijk het positief, dan kom je een stuk sterker uit de strijd!

Succes ermee.

Groetjes,
Maike
 
Hoi hoi,

Ik weet hoe je je eigen voelt ik heb ook net een miskraam gehad en je moet het gewoon even de tijd geven om het te verwerken...
Ik heb er ook nog veel verdriet van en dat zal nog wel even zo blijven...
Net wat je zegt het is zo gewenst en je wilt zo graag een kindje en dan raak je dat kwijt dat doet gewoon pijn!

Neem even de tijd ervoor en dan krijgt het vanzelf een plekje...

Sterkte!

Groetjes,
Sas


 
Hey mel

Ik snap wat je bedoelt. Ik heb nu drie weken geleden een miskraam gehad, en iedereen zegt me dat ik het moet vergeten en naar de toekomst kijken. Ik heb intussen met een psycholoog gepraat, maar dat was een man, en hij vroeg me of ik iets gedaan had waardoor de miskraam gebeurd was. Ik begon al te huilen. Ik probeer van mijn schuldgevoelens af te komen en blijf maar herhalen in mijn hoofd wat er allemaal gebeurd is, en wat ik misschien misgedaan heb, en dan stelt hij zo'n vraag. Zijn besluit was dit: je moet het uit je hoofd zetten.
Nou bedankt, dat heb ik al honderd keren gehoord, maar dat lukt me dus niet. Ik kan er nu vaak over praten zonder te huilen, maar dat wil niet zeggen dat ik niet meer huil. Ik huil nog steeds, en vaak.
Dus ik kan je begrijpen. Toch wil ik er over praten, veel mensen willen dat ik het vergeet, maar hoe kan ik mijn kleintje nu vergeten. Ik wil mijn kleintje ook niet vergeten, en ik wil ook niet doen alsof er niets gebeurd is.
Het is wel gebeurd.
Ik wens je alvast veel sterkte, en hoop dat het snel weer beter gaat met je.
Heel veel knuffels, sita
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan