<p>Hoi allemaal</p><p>Het moet me even van het hart.</p><p>Ik heb een samengesteld gezin en heb 2 kindjes uit een vorige relatie. De jongste van die 2, nu bijna 6 jaar, komt niet graag naar mij.</p><p>Ik probeer het echt te filteren, maar ik kan niet ontkennen dat het steeds moeilijker en pijnlijker wordt. Dit is al van de scheiding zo, nu zo’n 3 jaar. Hij zegt het dus al lang!</p><p>Ik dacht altijd dat hij niet beter wist omdat zijn vader in het huis is blijven wonen waar hij geboren en opgegroeid is. Ook heb ik heel veel achtergelaten: zijn vertrouwde speelgoed, bed, enz.</p><p>Maar nu zou dat toch voorbij moeten zijn?</p><p>Hij heeft hier echt zoveel leuke dingen. Eigenlijk alles wat z’n hartje begeert.</p><p>Ik probeer ook echt mijn aandacht over alle kindjes goed te verdelen. Zo krijgt ook hij echt tijd apart met mij: spelen, een slaapverhaaltje voorlezen, enz.</p><p>Het enige wat ik wel verlang, is dat hij luistert. Ik ben een strenge mama, maar het is niet zo dat mijn andere kinderen daar ‘problemen’ mee hebben. Dus ik vind dat mijn opvoeding best wel oké is.</p><p>Daarenboven is zijn vader meer niet thuis dan wel. Hij is vaak bij zijn plusmama of bij zijn grootmoeder.</p><p>Én de papa slaagt er ook in om hem echt te vergeten! Bv. De oudste had wel verkleedkleren met carnaval en hij kon als enige, zonder verkleedkleren naar school. Of papa had geen centjes voor zijn verjaardagscadeau. Mijn hart brak toen ik zulke dingen hoorde, maar het deert mijn zoontje niets.</p><p>Nog steeds loopt hij hier wat afwezig en ongelukkig rond en juicht hij wanneer ik aankondig dat hij de volgende dag naar papa moet.</p><p>’joepie eindelijk naar papa!’</p><p>Even ter verduidelijking, mijn oudste kind gaat niet graag naar papa. Maar ze gaat gewoon hier anders mee om. Zo zal ze dat niet tegen papa zeggen en weet ze ook waarom ze week om week wisselt.</p><p>Hij was een ongewenst kind (voor de papa), ik heb dus de zwangerschap en die eerste 2,5 jaar echt alleen voor hem er geweest. En daarom kwetst het nu eens zoveel dat ik gewoon na al die moeite en liefde opzijgeschoven wordt door een eikel en zijn nieuwe partner (geen problemen met de plusmama btw).</p><p>Zijn er nog mensen die in zulke situatie zitten? <br />Ik vind het echt moeilijk. Wat kan ik doen, zodat hij wel graag bij zijn mama is?</p><p> </p><p>Groetjes</p><p> </p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Zoon van 6j komt niet graag naar mij
- Onderwerp starter Gebruiker10243150
- Startdatum
Dit klinkt eerder alsof de hechting met zijn vader niet goed is. Kinderen zijn zeer loyaal, al helemaal als ze moeten "vechten" voor de aandacht van een ouder. Het klinkt in mijn oren alsof hij meer zichzelf kan zijn bij jou. Ik weet niet heel veel van hechting, maar ik ben leerkracht in het onderwijs en weet wel dat kinderen uiteindelijk altijd weten wie er wel écht voor hen is geweest. Wie hen duidelijkheid heeft gegeven en er was op de belangrijke momenten.
Laat je niet gek maken, hou je eigen koers vast. Elke leeftijdsfase is weer een uitdaging, al helemaal als er zo'n groot verschil is tussen papa en mama. Je zoon houdt van je, zonder twijfel!
Laat je niet gek maken, hou je eigen koers vast. Elke leeftijdsfase is weer een uitdaging, al helemaal als er zo'n groot verschil is tussen papa en mama. Je zoon houdt van je, zonder twijfel!
Heb je het er met je zoon wel eens over gehad hoe het komt dat hij liever bij zijn vader is? Ik denk dat hij de enige is die antwoord kan geven op jou vraag. Misschien bedoelt hij het anders, want het klinkt alsof hij je in ieder geval veilig genoeg voelt om zijn gevoelens te delen met je.
Maar als ik het verhaal zo lees wil ik nog een ding zeggen; je doet het goed mama!
Maar als ik het verhaal zo lees wil ik nog een ding zeggen; je doet het goed mama!
Ik zou het idd ook met je zoon bespreken. Er kan van alles achter zijn uitspraken en ongelukkige gevoel zitten, voornamelijk dingen die niet aan jou liggen. Misschien maakt hij zich zorgen over zijn vader als hij zelf niet thuis is? Of mist hij iets wat jij in huis niet hebt of doet? Het kan zoveel zijn..
En dat je zoon zijn vader zulke dingen (geen carnavalskleren, geen verjaardagscadeau) vergeeft zou ik niet direct aan de hechting wijten. Ik heb dit ook (vaak) gezien bij onveilig gehechte kinderen maar de reden dat ze dit alles accepteerde was vooral omdat kinderen loyaal zijn aan ouders en ouders niks kwalijk zullen nemen als ze zien dat het niet anders is, zelf ten koste van hen zelf.
En dat je zoon zijn vader zulke dingen (geen carnavalskleren, geen verjaardagscadeau) vergeeft zou ik niet direct aan de hechting wijten. Ik heb dit ook (vaak) gezien bij onveilig gehechte kinderen maar de reden dat ze dit alles accepteerde was vooral omdat kinderen loyaal zijn aan ouders en ouders niks kwalijk zullen nemen als ze zien dat het niet anders is, zelf ten koste van hen zelf.
Je praat zo negatief over hem. Noemt hem een eikel. M8sschien doe je (onbewust) ook negatief over hem waar hij bij is ( en anders om)en zit hij daarop niet te wachten. Kinderen merken meer dan dat je zelf door hebt. Misschien moeten jullie je frustraties aan de kant gooien en zorgen dat jullie op een fijne manier met elkaar om gaan. Dan word het voor de kinderen ook veel makkelijker.
Bedankt allemaal voor de reacties.
Ik denk zeker dat er loyaliteit in zit. Dat herken ik van bij mezelf vroeger.
Ik heb hem er al naar gevraagd, maar echt een logische uitleg komt er niet. Bv: 'Ik heb bij papa een fiets, maar die bij papa is kapot'. Klinkt niet echt logisch toch?
Dus ik heb het opgegeven om van hem een uitleg te kunnen krijgen.
Voor het 'eikel' gedeelte.
Ik kan niet ontkennen dat ze weten dat ik papa niet graag moet (de redenen waarom zijn meer dan gegrond en die komen niet van mij. Geloof me ik heb het zeer zeker allemaal geprobeerd op een goede manier aan te pakken). Maar ik geef mijn kinderen wel geregeld het volgende mee: 'ook al zijn mama en papa geen vrienden meer, jullie moeten nooit kiezen! Je mag ons allebei graag zien. En je mag bij allebei graag zijn.'
Daarenboven is het niet zo dat wij nog echt openlijk ruzie maken. (Ik krijg geregeld nog heel lelijke berichtjes van hem, die ik wijselijk negeer.) Dus dat zien de kinderen ook niet meer.
Ik zal mijn zoontje dus ook nooit kwalijk nemen dat die liever bij zn papa is. Dat zou enkel een omgekeerd effect geven.
Maar het kwetst mij wel. En het geeft mij het gevoel dat ondanks al mijn pogingen een goede mama te zijn, hij toch liever voor papa kiest. En dat is niet fijn.
Ik hoopte dat er misschien ouders waren die dit ook herkenden. En hoe zij er mee omgaan.
Toch bedankt voor de reacties allemaal.
Ik denk zeker dat er loyaliteit in zit. Dat herken ik van bij mezelf vroeger.
Ik heb hem er al naar gevraagd, maar echt een logische uitleg komt er niet. Bv: 'Ik heb bij papa een fiets, maar die bij papa is kapot'. Klinkt niet echt logisch toch?
Dus ik heb het opgegeven om van hem een uitleg te kunnen krijgen.
Voor het 'eikel' gedeelte.
Ik kan niet ontkennen dat ze weten dat ik papa niet graag moet (de redenen waarom zijn meer dan gegrond en die komen niet van mij. Geloof me ik heb het zeer zeker allemaal geprobeerd op een goede manier aan te pakken). Maar ik geef mijn kinderen wel geregeld het volgende mee: 'ook al zijn mama en papa geen vrienden meer, jullie moeten nooit kiezen! Je mag ons allebei graag zien. En je mag bij allebei graag zijn.'
Daarenboven is het niet zo dat wij nog echt openlijk ruzie maken. (Ik krijg geregeld nog heel lelijke berichtjes van hem, die ik wijselijk negeer.) Dus dat zien de kinderen ook niet meer.
Ik zal mijn zoontje dus ook nooit kwalijk nemen dat die liever bij zn papa is. Dat zou enkel een omgekeerd effect geven.
Maar het kwetst mij wel. En het geeft mij het gevoel dat ondanks al mijn pogingen een goede mama te zijn, hij toch liever voor papa kiest. En dat is niet fijn.
Ik hoopte dat er misschien ouders waren die dit ook herkenden. En hoe zij er mee omgaan.
Toch bedankt voor de reacties allemaal.
[quote quote=10327094]Bedankt allemaal voor de reacties. Ik denk zeker dat er loyaliteit in zit. Dat herken ik van bij mezelf vroeger. Ik heb hem er al naar gevraagd, maar echt een logische uitleg komt er niet. Bv: ‘Ik heb bij papa een fiets, maar die bij papa is kapot’. Klinkt niet echt logisch toch? Dus ik heb het opgegeven om van hem een uitleg te kunnen krijgen. Voor het ‘eikel’ gedeelte. Ik kan niet ontkennen dat ze weten dat ik papa niet graag moet (de redenen waarom zijn meer dan gegrond en die komen niet van mij. Geloof me ik heb het zeer zeker allemaal geprobeerd op een goede manier aan te pakken). Maar ik geef mijn kinderen wel geregeld het volgende mee: ‘ook al zijn mama en papa geen vrienden meer, jullie moeten nooit kiezen! Je mag ons allebei graag zien. En je mag bij allebei graag zijn.’ Daarenboven is het niet zo dat wij nog echt openlijk ruzie maken. (Ik krijg geregeld nog heel lelijke berichtjes van hem, die ik wijselijk negeer.) Dus dat zien de kinderen ook niet meer. Ik zal mijn zoontje dus ook nooit kwalijk nemen dat die liever bij zn papa is. Dat zou enkel een omgekeerd effect geven. Maar het kwetst mij wel. En het geeft mij het gevoel dat ondanks al mijn pogingen een goede mama te zijn, hij toch liever voor papa kiest. En dat is niet fijn. Ik hoopte dat er misschien ouders waren die dit ook herkenden. En hoe zij er mee omgaan. Toch bedankt voor de reacties allemaal.[/quote]
Je spreekt jezelf tegen.
De kinderen weten dat ik papa niet moet en ik dwing ze niet te kiezen. Dat doe je dus wel. Door duidelijk te laten blijken dat je hem niet mag. Zo triest wat de aanleiding ook is wat hij ook heeft gedaan ( mits hij de kids iets aan heeft gedaan) zal jij dat los moeten laten juist voor de kinderen. En ja ik kan er over mee praten. Ik ben ook gescheiden met kids. Maar ik zal mijn ex nooit afvallen en altijd goed over hem praten juist voor mijn kinderen. Je moet het belang van hum voorop stellen
Je spreekt jezelf tegen.
De kinderen weten dat ik papa niet moet en ik dwing ze niet te kiezen. Dat doe je dus wel. Door duidelijk te laten blijken dat je hem niet mag. Zo triest wat de aanleiding ook is wat hij ook heeft gedaan ( mits hij de kids iets aan heeft gedaan) zal jij dat los moeten laten juist voor de kinderen. En ja ik kan er over mee praten. Ik ben ook gescheiden met kids. Maar ik zal mijn ex nooit afvallen en altijd goed over hem praten juist voor mijn kinderen. Je moet het belang van hum voorop stellen
Wat idd kan gebeuren (of dit bij jullie zo is weet ik uiteraard niet) wanneer je zoon merkt dat jij zijn vader niet mag, is dat hij zelf partij gaat kiezen en het gevoel krijgt het voor zijn vader op te moeten nemen. En daardoor alleen maar loyaler aan zn vader wordt en zich af gaat zetten tegen jou. Vergis je niet wat kinderen allemaal meekrijgen, veel meer dan dat je verbaal met ze deelt.. Zoals je in begin zegt kwetst het je wel dat hij voor zijn vader kiest nadat jij de eerste 2,5 jaar voor hem hebt gezorgd. Misschien merkt je zoon daar toch iets van terug?