Zoon van 6j komt niet graag naar mij

Ik denk dat er heel veel mensen zich niet kunnen verplaatsen in de situatie.
Hij wil zijn zoon enkel en alleen omdat dan alles gelijk verdeeld kan worden. Onder andere het kindergeld. Maar echt omkijken naar hem, nee. Hij loopt soms in kleren voor 3 a 4 jarigen.
Er loopt echt heel veel mis (hij is echt niet bezig met hen en ontzegt hen heel veel mogelijkheden) en sorry ik kan mijn ex niet gaan goedpraten. Hij moet zichzelf bewijzen tov zijn kinderen. Ik doe mijn deel, waarom zou ik hem de lucht in gaan prijzen??!!
Maar goed, ik ben er niet steeds over bezig. Zo maak ik hem niet zwart. Maar sinds kort laat mijn oudste dochter al eens vallen wat er over mij daar wordt gezegd.
Ik viel bijna achterover!
Als je dagelijks tegen een kind zegt dat je moeder slecht is, dan ga je dat als kind ook geloven. En dat is exact wat mijn ex dus nu mee bezig is tegen de kinderen.
Zoiets doe ik dus niet! 
Ik vind het nogal straf dat ik dan degene moet zijn die het omgekeerde zou gaan doen?!
Ik had hem reeds aangesproken over waarom hij zo dwars en negatief blijft doen. Dat het nu reeds jaren geleden is en dat er nu echt een moment moet komen waarop hij gaat loslaten.
Want ik wil ook op een normale manier kunne communiceren. Hij ging proberen wat vriendelijker te zijn. Tot nu toe nog niet veel van gemerkt.
Ik hoopte meer op reactie van ouders die iets gelijkaardigs voor hebben. Want wie dit niet voor heeft en inderdaad op vriendschappelijke basis uit elkaar gaat, zit niet met heel die vervelende situatie.
 
Ik wil anders nog een voorbeeld geven zodat men begrijpt hoe pijnlijk de situatie momenteel is. Probeer je aub bij volgend verhaal even voor te stellen dat jij mij bent.
De kinderen waren op 1 september bij hun vader. Ik had aan hen en hem gezegd dat ik even langs kwam aan de school om heb mee uit te zwaaien, foto's te trekken enzovoorts. Mijn zoon gaat nu naar de lagere school, dat is een hele mijlpaal en ik ben een trotse mama die dat wil meemaken.
Maar daar aangekomen keken ze mij nog niet aan.
Ze stonden bij hun papa en keken naar alle behalve mij. Ik kreeg geen hallo, geen knuffel, geen kus, enz. Ik bleef maar aandringen, maar er kwam bijna niets.
Ik kan je verzkeren: mijn hart brak! In duizend stukjes!
En nu zou ik moeten zeggen tegen hen: je hebt een geweldige papa? (Die je niet toelaat om je eigen moeder graag te zien.)
 
Oef wat voel ik hier een frustratie en onmacht, als ik zo lees, lijkt het me verstandig dat je voor jezelf eens gaat praten met iemand, om de frustraties een goed plekje te kunnen gaan geven. De scheiding zal wel niet in de koude kleren zijn gaan zitten en ik krijg het gevoel dat jullie totaal niet op een lijn zitten. 
Het zou zomaar kunnen dat de jongeman in een strijd zit, ik hou van beide maar hoe stel ik ze beide tevreden. Want ik hoor bij papa wat er aan of bij mama allemaal niet goed is, en bij mama over papa ( ze krijgen altijd wel iets mee)
Misschien nog eens met je ex in gesprek, bespreken wat je ziet gebeuren bij de jonge man  en wat dit bij jou doet, wat je zou willen en hoe jullie hem beter kunnen helpen? Verwachting en met betrekking tot de opvoeding. 
Samen iets ondernemen met zowel papa als mama, zodat hij ziet dat hij bij beide terecht kan, ondanks dat jullie niet meer bij elkaar zijn, jullie wel door 1 deur kunnen en het beste willen voor hem. 
 
 
Ja ik zal inderdaad nog in gesprek met hem moeten.
Het moet natuurlijk ook van zijn kant komen.
Maar je hebt gelijk. Het is inderdaad frustratie en onmacht.
Tijd brengt antwoorden...
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan