<p>Dag lieve dames, </p><p>Ik zit met een heel groot probleem. Even de situatie schetsen. Mijn man en ik zijn 9 jaar samen. Een relatie met ups en downs, maar de laatste 5j ging het goed. We hebben 4 jaar gevochten voor een kindje (ik heb in totaal 4 miskramen en 4 operaties gehad, we zaten in een fertiliteitstraject). Uiteindelijk zijn we getrouwd en hadden we, naar mijn gevoel, alle miserie achter ons gelaten. Ik werd toen kort na onze trouw zwanger via IVF en ons meisje kwam er 1,5j geleden. Onze wereld was compleet. Maar toen begon de miserie pas echt. We verhuisden naar een huis van mijn schoonvader naast mijn man zijn werk, waar hij ook met mijn schoonpapa samen werkt (ze hebben een zaak samen), omdat ons huis te klein werd. Pittig detail: zijn relatie met zijn pa is de hel: hij krijgt constant op zijn kop en wordt gekleineerd, terwijl hij ontzettend opkijkt naar zijn vader en niets liever wil dan bevestiging.. ons nieuwe huis is een prachtig oud herenhuis, maar met heel veel werk aan. Dat was heavy. Ons dochtertje was vaak ziek, we sliepen weinig, en de verbouwingen gingen van start. We verhuisden naar een appt (ook van mijn schoonpa, in hetzelfde huis als hij) en het werd nog moeilijker: superklein, op elkaar, lockdowns en thuiswerk, en ons dochtertje sliep met ons op dezelfde kamer en was opnieuw vaak ziek, we sliepen amper. Ik was doodongelukkig. Toch werd ik miraculeus genoeg natuurlijk zwanger, ondanks amper sex en weinig liefde in onze relatie, omdat we beide op waren, en op ons tandvlees zaten. </p><p>Mijn man reageerde verschrikkelijk op het nieuws: hij wou het niet, ik moest het wegdoen, zei dat hij me niet graag zag aangezien hij geen tweede kind met me wou, een abortus was de enige optie. Ik brak. Hadden we zoveel jaren en miskramen doorstaan om dit mirakeltje op te geven? Dacht hij nu echt dat abortus in mijn woordenboek stond, na alles wat we hadden meegemaakt?? Toen is het van kwaad naar erger gegaan: ik werd heel erg afstandelijk, nors, kort, en gaf hem niets meer: geen liefde, begrip, of seks. Hij werd gefrustreerder en gefrustreerder, stortte zich op de verbouwing, zijn vrienden, en uitgaan. Hij draaide bij maqr ik wou het niet horen. Er was iets kapot. </p><p>Hij is toen een nacht thuisgekomen en heeft me tijdens de zoveelste ruzie geschopt, toen ik 7 weken zwanger was en ons dochtertje op mijn arm had. We hadden quasi dagelijks ruzie, maar gingen door, elk op onze eigen manier. We besloten er toch aan te werken, verhuisden van het appt naar ons nieuwe huis en gingen naar een therapeut. De problemen bleven echter: geen fysieke of mentale genegenheid, mijn man bleef vluchten in vrienden en uitgaan. </p><p>Op een nacht heb ik iets vreselijks gedaan: ik heb in zijn gsm gekeken. Wat ik toen vond brak mij in duizend stukken: een conversatie met een hoer, waar hij naartoe was geweest. De gortigste praat met foto's en alles erop en eraan. Ik confronteerde hem ermee, toen 20 weken zwanger. Hij brak: het was 2 keer gebeurd, voor ik zwanger was, wist niet meer wanneer, maar onderhield contact als hij geil was. Hij gaf toe dat hij een zwaar probleem heeft. Wil er aan werken, wil zich laten opnemen, wil er alles aan doen. Kotste letterlijk 2x in de gootsteen van zichzelf. Stak het ook wel op mij en de affectie die ik hem niet gaf, en zijn vader, die hij onbewust imiteert zodat hij zich bevestigd voelt (mijn schoonpa gaat ook naar hoeren, foetert hele dagen is zelf één brok frustratie door de identieke relatie met zijn vader). </p><p>Ik blijf verweesd achter. Voel me zo vernederd. Bedrogen. Belogen. Woest dat hij onze kinderen dit aandoet. Ik sta met mijn rug tegen de muur. 2 kinderen alleen opvoeden, waaronder 1 baby, is niet de toekomst die ik voor ogen had voor mijn kids. Een gebroken toekomst in een gebroken gezin. </p><p>Iemand hier ervaring mee? </p><p>Het is een hele bende.....</p><p> </p>
Zwanger 2e en uit elkaar
- Onderwerp starter Gebruiker10344984
- Startdatum
Oh jeetje wat heftig allemaal!
Ik denk dat de belangrijkste vraag voor jezelf is; ga ik met deze man ZELF nog gelukkig worden?
Natuurlijk is alleenstaande moeder zijn niet wat je in gedachte hebt nadat je trouwt etc.
Maar ongelukkig zijn is zoveel malen erger. Je leeft maar 1x. Er zullen altijd ongelukkige tijden zijn maar altijd ongelukkig zijn, moet je jezelf niet toewensen.
Heel veel sterkte!
Ik denk dat de belangrijkste vraag voor jezelf is; ga ik met deze man ZELF nog gelukkig worden?
Natuurlijk is alleenstaande moeder zijn niet wat je in gedachte hebt nadat je trouwt etc.
Maar ongelukkig zijn is zoveel malen erger. Je leeft maar 1x. Er zullen altijd ongelukkige tijden zijn maar altijd ongelukkig zijn, moet je jezelf niet toewensen.
Heel veel sterkte!
Zou je de relatie met hem wel willen repareren? Het klinkt namelijk alsof jullie elkaar weggeduwd hebben en daardoor kom je in een situatie waarbij je elkaar alleen maar dingen gaat verwijten. De dingen die zijn gebeurd zijn echt niet oké, maar komen dus wel voort uit de verbittering richting elkaar. Jullie woonden samen, maar hadden praktisch gezien geen relatie, jullie hadden geen vorm van affectie en deden beiden jullie eigen ding. Natuurlijk had hij niet naar een hoer moeten gaan, maar enige vorm van affectie heeft hij ook niet bij jou kunnen krijgen. Hij is daarbij naar een professional gegaan en is geen affaire via Tinder ofzo begonnen.
Mocht je het willen repareren dan zou ik hem een brief schrijven, eigenlijk met wat je hierboven schrijft, waar de schoen knelt en waarin je het bij jezelf houdt. Welk gedrag je aan hem merkt (zonder dat het verwijtend is) en hoe je denkt dat dit kan komen en hoe jullie daar als team uit kunnen komen. Ben je bereid om het verleden achter je te laten liggen en vooruit te kijken?
Mijn vriend en ik zijn ook wat uit elkaar gegroeid de laatste jaren, wij hebben nu 2 datenights per week, waarbij we samen iets leuks doen, om weer naar elkaar te groeien. De ene avond kiest hij iets en de andere avond ik. We blijven gewoon thuis, maar besteden dus echt tijd aan elkaar (kletspot lieveling is leuk!). En dat werkt! Geen schermen, gewoon qualitytime met elkaar
Mocht je het willen repareren dan zou ik hem een brief schrijven, eigenlijk met wat je hierboven schrijft, waar de schoen knelt en waarin je het bij jezelf houdt. Welk gedrag je aan hem merkt (zonder dat het verwijtend is) en hoe je denkt dat dit kan komen en hoe jullie daar als team uit kunnen komen. Ben je bereid om het verleden achter je te laten liggen en vooruit te kijken?
Mijn vriend en ik zijn ook wat uit elkaar gegroeid de laatste jaren, wij hebben nu 2 datenights per week, waarbij we samen iets leuks doen, om weer naar elkaar te groeien. De ene avond kiest hij iets en de andere avond ik. We blijven gewoon thuis, maar besteden dus echt tijd aan elkaar (kletspot lieveling is leuk!). En dat werkt! Geen schermen, gewoon qualitytime met elkaar
[quote quote=10478806]Zou je de relatie met hem wel willen repareren? Het klinkt namelijk alsof jullie elkaar weggeduwd hebben en daardoor kom je in een situatie waarbij je elkaar alleen maar dingen gaat verwijten. De dingen die zijn gebeurd zijn echt niet oké, maar komen dus wel voort uit de verbittering richting elkaar. Jullie woonden samen, maar hadden praktisch gezien geen relatie, jullie hadden geen vorm van affectie en deden beiden jullie eigen ding. Natuurlijk had hij niet naar een hoer moeten gaan, maar enige vorm van affectie heeft hij ook niet bij jou kunnen krijgen. Hij is daarbij naar een professional gegaan en is geen affaire via Tinder ofzo begonnen.
Mocht je het willen repareren dan zou ik hem een brief schrijven, eigenlijk met wat je hierboven schrijft, waar de schoen knelt en waarin je het bij jezelf houdt. Welk gedrag je aan hem merkt (zonder dat het verwijtend is) en hoe je denkt dat dit kan komen en hoe jullie daar als team uit kunnen komen. Ben je bereid om het verleden achter je te laten liggen en vooruit te kijken?
Mijn vriend en ik zijn ook wat uit elkaar gegroeid de laatste jaren, wij hebben nu 2 datenights per week, waarbij we samen iets leuks doen, om weer naar elkaar te groeien. De ene avond kiest hij iets en de andere avond ik. We blijven gewoon thuis, maar besteden dus echt tijd aan elkaar (kletspot lieveling is leuk!). En dat werkt! Geen schermen, gewoon qualitytime met elkaar[/quote]Ik vind het wel heel vreemd dat je zegt, dat hij naar een professional ging en niet via tinder begon.. vreemd gaan is vreemd gaan. Ik heb geen ervaring gehad in haar verhaal, maar ik zelf had dit nooit geaccepteerd. Als een man eenkeer vreemd gaat gaat altijd vreemd dit is wat ik vaak zie en hoor..
Mocht je het willen repareren dan zou ik hem een brief schrijven, eigenlijk met wat je hierboven schrijft, waar de schoen knelt en waarin je het bij jezelf houdt. Welk gedrag je aan hem merkt (zonder dat het verwijtend is) en hoe je denkt dat dit kan komen en hoe jullie daar als team uit kunnen komen. Ben je bereid om het verleden achter je te laten liggen en vooruit te kijken?
Mijn vriend en ik zijn ook wat uit elkaar gegroeid de laatste jaren, wij hebben nu 2 datenights per week, waarbij we samen iets leuks doen, om weer naar elkaar te groeien. De ene avond kiest hij iets en de andere avond ik. We blijven gewoon thuis, maar besteden dus echt tijd aan elkaar (kletspot lieveling is leuk!). En dat werkt! Geen schermen, gewoon qualitytime met elkaar[/quote]Ik vind het wel heel vreemd dat je zegt, dat hij naar een professional ging en niet via tinder begon.. vreemd gaan is vreemd gaan. Ik heb geen ervaring gehad in haar verhaal, maar ik zelf had dit nooit geaccepteerd. Als een man eenkeer vreemd gaat gaat altijd vreemd dit is wat ik vaak zie en hoor..
Ik had je verhaal gelezen, en vond dit zelf niet leuk. Als je van iemand houdt moet je niet vreemd gaan, perongeluk, of niet, gelukkig of ongelukkig. Ik ken een paar mensen om me heen, zij hadden het zelfde meegemaakt als jouw. In het begin haddden ze het goedgemaakt maar, zij kwamen weer achter dat hun weer vreemdgingen.
Als vrouw vind ik dat je dit niet moet accepteren. Alleenstaande moeder zijn is zwaar moeilijk, maar geloof me je bent straks veel gelukkiger dan ongelukkig zijn met een man die vreemd ging. Ik hoop dat alles goed komt voor je en zelf een beslising maakt.
?
Als vrouw vind ik dat je dit niet moet accepteren. Alleenstaande moeder zijn is zwaar moeilijk, maar geloof me je bent straks veel gelukkiger dan ongelukkig zijn met een man die vreemd ging. Ik hoop dat alles goed komt voor je en zelf een beslising maakt.
?Het vreemdgaan moet niet ineens het hoofdonderwerp van gesprek worden. Volgens mij is dit een symptoom van een veel groter probleem. Er was geen open gesprek meer en geen bereidheid om echt voor de relatie te willen gaan. Het risico bestaat om nu volledig te focussen op het vreemdgaan, terwijl de onderliggende problematiek aangepakt moet worden.
Er lijkt me sprake van een hele giftige situatie allereerst voor de kinderen en daarnaast ook voor jullie zelf. Het is voor allen heel ongezond om in deze situatie te blijven.
Hebben jij en je man echt de wil om deze relatie weer te laten werken? Dat betekent veel praten, elkaar willen begrijpen, niet verwijten en al hetgeen te doen wat nodig is om te werken aan een gezonde relatie en ook weer het vertrouwen terug te winnen. Vreemdgaan kan erg beschadigend werken. Maar ben je bereid te proberen te vergeven en te werken aan een gezonde relatie? En je man de ruimte te geven om te werken aan het herstellen van het vertrouwen en wil je man dit alles ook? Ik kan me voorstellen dat een relatietherapeut kan helpen hierin.
Zo nee, dan is het voor jullie kinderen denk ik het beste om uit elkaar te gaan. Het lijkt me niet gezond om op te groeien in een gezin vol dagelijkse ruzie en afwezigheid van liefde.
Er lijkt me sprake van een hele giftige situatie allereerst voor de kinderen en daarnaast ook voor jullie zelf. Het is voor allen heel ongezond om in deze situatie te blijven.
Hebben jij en je man echt de wil om deze relatie weer te laten werken? Dat betekent veel praten, elkaar willen begrijpen, niet verwijten en al hetgeen te doen wat nodig is om te werken aan een gezonde relatie en ook weer het vertrouwen terug te winnen. Vreemdgaan kan erg beschadigend werken. Maar ben je bereid te proberen te vergeven en te werken aan een gezonde relatie? En je man de ruimte te geven om te werken aan het herstellen van het vertrouwen en wil je man dit alles ook? Ik kan me voorstellen dat een relatietherapeut kan helpen hierin.
Zo nee, dan is het voor jullie kinderen denk ik het beste om uit elkaar te gaan. Het lijkt me niet gezond om op te groeien in een gezin vol dagelijkse ruzie en afwezigheid van liefde.
Precies dit bedoelde ik @bibiwa! De focus lag voor mij ook niet op het vreemdgaan, maar inderdaad op het gebrek aan affectie richting elkaar (op welk vlak dan ook). Daardoor zijn er een hoop dingen gebeurd die de ander pijn heeft gedaan.
Het gaat inderdaad om 2 keuzes, meer zijn er niet:
- elkaar volledig kunnen vergeven, er hard voor werken en dat met behulp van een therapeut
- uit elkaar gaan en zelf herstellen van alle pijn en beiden voor jezelf de negativiteit loslaten om een goed co-ouderschap aan te gaan
Het gaat inderdaad om 2 keuzes, meer zijn er niet:
- elkaar volledig kunnen vergeven, er hard voor werken en dat met behulp van een therapeut
- uit elkaar gaan en zelf herstellen van alle pijn en beiden voor jezelf de negativiteit loslaten om een goed co-ouderschap aan te gaan