Dankjewel allemaal. Jullie zijn schatten.
Momenteel wonen we apart en ben ik een beetje de kat uit de boom aan het kijken hoe hij het nu verder aanpakt voor zichzelf. Mijn enigste zorg nu is immers dat ik een stabiele vader wil voor mijn kinderen. Voor de rest weet ik niet of ik nog aan de relatie wil/kan werken en of ik hem nog graag zie. Hij moet een heel andere man worden daarvoor, en ik terug een heel andere vrouw. Ik weet niet of dat überhaupt nog kan, na dergelijke vertrouwensbreuk.
Ik ga akkoord dat een hoer iets anders is dan Tinder of een affaire, maar het liegen en verzwijgen is voor mij haast nog erger.
Tuurlijk begrijp ik vanwaar het komt, ik was immers even gefrustreerd en ongelukkig als hij. Maar ik probeerde mijn geluk te vinden in uitstapjes met familie en vriendinnen en onze dochter, terwijl hij naar mijn mening enkel maar aan zichzelf heeft gedacht, zonder enige vorm van empathie of respect naar mij toe, zeker gezien het feit dat ik zwanger ben.
Ik weet niet of ik hem dat ooit kan vergeven.
Het hangt allemaal van hem af.
We zijn dertigers, wat gaan we nog niet allemaal meemaken, als hij in elke moeilijke situatie vlucht naar destructief gedrag en egoïstische me-time die fout is op zoveel verschillende vlakken, wat zal dat dan binnen 10j zijn, of 20.... .