Als eerst bedankt voor alle reacties!
Ik zit zelf, ondanks dat ik het niet altijd leuk vind, inderdaad ook vooral in de "lekker belangrijk, laat maar doen" mindset. Het is ZIJN probleem dat hij zo moeilijk doet en niet ik, alles kwa werkzaamheden is goed geregeld. Ik focus me gewoon op mijn eigen geluk, mijn gezondheid, en wat het beste is voor mijn kindje.
Het is zo dat wij altijd 6+ jaar lang met zijn 3e gewerkt hebben en nu val ik opeens weg. En hij vat dit persoonlijk op ofzo. Het is sowieso een beetje een rare die echt voor zijn werk leeft. Zijn vriendin doet ander werk maar werkt ook op een chemische fabriek, vandaar had hij haar situatie nu met mij vergelijkt.
Waar ik nu eigenlijk toch het meest mee zit is straks, na de bevalling, als ik weer terug ga werken. Dan zal ik toch weer met hem samen moeten gaan werken. En hier zit ik echt niet op te wachten. Naar mijn idee door zo lomp te zijn heeft hij het echt bij mij verkloot. Ik wil nog best een gesprek met hem aan gaan (en dan zal ik mij er maar over heen moeten zetten en inderdaad huilen en boos worden, zoals hier boven gezegd wordt) maar dan gewoon meer om het voor mezelf af te sluiten. Ik hoef geen gesprek meer met hem om 'het goed te maken'. Een gesprek met de leiding gevende er bij is dan wellicht een goed idee, zodat ik er in ieder geval niet alleen voor sta.
Binnenkort wil ik sowieso een gesprek met mijn leidinggevende inplannen voor hoe verder te gaan na de bevalling.
Ik werk nu 40 uur in de week en dit heb ik 6,5 jaar lang gedaan, maar straks na de bevalling wil ik maximaal 24 uur (3 dagen) werken. Dus sowieso moet ik dan even kijken hoe en wat, en of ik op dezelfde plek (met mijn huidige collega) blijf werken, of dat ik naar een andere locatie ga. Ik weet wel dat de baas van de fabriek in ieder geval zeer tevreden over mij is en graag wil dat ik hier na de bevalling wel blijf werken.
Tijdens dit gesprek zal ik dan ook nogmaals aangeven dat mijn collega nog altijd niet normaal doet. Mijn leidinggevende is een heel sympathieke man dus dat zal geen probleem zijn.
Ik zit zelf, ondanks dat ik het niet altijd leuk vind, inderdaad ook vooral in de "lekker belangrijk, laat maar doen" mindset. Het is ZIJN probleem dat hij zo moeilijk doet en niet ik, alles kwa werkzaamheden is goed geregeld. Ik focus me gewoon op mijn eigen geluk, mijn gezondheid, en wat het beste is voor mijn kindje.
Het is zo dat wij altijd 6+ jaar lang met zijn 3e gewerkt hebben en nu val ik opeens weg. En hij vat dit persoonlijk op ofzo. Het is sowieso een beetje een rare die echt voor zijn werk leeft. Zijn vriendin doet ander werk maar werkt ook op een chemische fabriek, vandaar had hij haar situatie nu met mij vergelijkt.
Waar ik nu eigenlijk toch het meest mee zit is straks, na de bevalling, als ik weer terug ga werken. Dan zal ik toch weer met hem samen moeten gaan werken. En hier zit ik echt niet op te wachten. Naar mijn idee door zo lomp te zijn heeft hij het echt bij mij verkloot. Ik wil nog best een gesprek met hem aan gaan (en dan zal ik mij er maar over heen moeten zetten en inderdaad huilen en boos worden, zoals hier boven gezegd wordt) maar dan gewoon meer om het voor mezelf af te sluiten. Ik hoef geen gesprek meer met hem om 'het goed te maken'. Een gesprek met de leiding gevende er bij is dan wellicht een goed idee, zodat ik er in ieder geval niet alleen voor sta.
Binnenkort wil ik sowieso een gesprek met mijn leidinggevende inplannen voor hoe verder te gaan na de bevalling.
Ik werk nu 40 uur in de week en dit heb ik 6,5 jaar lang gedaan, maar straks na de bevalling wil ik maximaal 24 uur (3 dagen) werken. Dus sowieso moet ik dan even kijken hoe en wat, en of ik op dezelfde plek (met mijn huidige collega) blijf werken, of dat ik naar een andere locatie ga. Ik weet wel dat de baas van de fabriek in ieder geval zeer tevreden over mij is en graag wil dat ik hier na de bevalling wel blijf werken.
Tijdens dit gesprek zal ik dan ook nogmaals aangeven dat mijn collega nog altijd niet normaal doet. Mijn leidinggevende is een heel sympathieke man dus dat zal geen probleem zijn.