Hoi allemaal,
ik las jullie verhalen en zag dat er al een tijdje niemand gereageerd heeft, dus ik dacht ga ik maar reageren.
Ik ben nu 10 wkn zwanger en heb al 2 tienerdochters uit een eerdere relatie, deze zwangerschap kwam al een complete verrassing en brak door de anticonceptie middelen heen.
De vader van het kindje weet het maar wil er niks mee te maken hebben en ook niet meer met mij als ik geen abortus doe.
Hij heeft zijn familie waar ik erg close mee was verboden met mij om te gaan zolang ik geen abortus doe anders is hij niet meer hun zoon of broer, dus die zijn ook weggevallen iets wat ik wel kan begrijpen het is voor hun ook een lastige situatie, maar het doet wel zeer het was ook mijn familie dacht ik.
Dus ik sta er alleen voor het lastige daarvan is ook nog dat hij bij mij in de straat woont, dus ik kan ook niet om hem heen waardoor het verwerkingsproces nog moeilijker is. Verhuizen is voor mij geen optie ik heb deze woning vanaf november vorig jaar toen was de bouw klaar al mijn centjes zitten erin en het is verder een heerlijk huis.
Ondanks dat ik bewust gekozen heb om dit te gaan doen, doet het wel zeer en de ene dag gaat beter dan de andere.
Mijn familie en vrienden steunen me wel en staan achter me, maar het blijft wel een verwerkingsproces terwijl je je ook moet voorbereiden op de komst van de kleine.
Soms zijn er dagen waarop ik me mislukt voel omdat er voor mijn kindje geen papa zal hebben.
Ook durf ik niet goed over mijn gevoel te praten want ik ben niet zielig ik kies zelf voor deze baby en weet wat de consequentie daarvan zijn ten aanzien van de vader en zijn familie maar na de echo ik kon het gewoon niet meer laten weghalen.Toch voelt het soms ook oneerlijk we waren er samen bij en ik draai er alleen voor op. Ik realiseer me ook dat als ik toch voor een abortus was gegaan ik waarschijnlijk dan ook alleen voor had gestaan , hij zegt van niet maar geeft ook de reactie van ik was mee gegaan naar de abortus kliniek daarna hadden we elkaar waarschijnlijk niet veel gezien maar hij wist zeker dat we er na een jaar om hadden kunnen lachen ....... hoe dan ?
