zwanger en eenzaam

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi, ik ben nu 29 weken zwanger en heb het even zwaar.
Ik heb een erg slechte relatie met mijn vader en ook al ben ik 35, het blijft nog steeds moeilijk. De kern van het probleem is, dat hij mij eigenlijk niet kent en ook niet begrijpt. Mijn vriend en ik hebben 5 jaar lang geprobeerd zwanger te worden. Nu het eindelijk gelukt is, lijkt het hem meer bezig te houden of het wel in zijn eigen leven past om 'opa' te worden (hij is hertrouwd met een veel jongere vrouw) dan dat hij blij is voor ons. Ik vind het contact erg moeilijk en merk dat ik er pijn in m'n hart van heb. Mijn frustraties uitspreken tegenover hem, heb ik allang opgegeven, omdat dit echt alleen maar tot rottigheid leidt. Wel heb ik het contact een tijd terug maandenlang verbroken. Sinds mijn zwangerschap is er wel weer contact, maar hij vraagt nauwelijks iets over hoe het met mij of met de baby gaat. Ik voel me hierdoor erg eenzaam, ook al ben ik heel gelukkig met mijn vriend (inmiddels man), dit blijft iets wat steeds weer verdriet geeft. Ik ben ook bang deze gevoelens over te dragen op de baby.
Mijn moeder is 13 jaar geleden overleden, daar had ik wel een erg goeie band mee.
Ik denk er nu over om het contact met mijn vader maar weer te verbreken, zodat ik in ieder geval rustig naar de bevalling toe kan leven en me kan concentreren op de dingen die wel goed en positief zijn.
 
hoi norah,
ik wil je heel veel sterkte wensen met wat je ook beslist.Wat lijkt me dat moeilijk, je hebt het gelukkig goed met je man, en dat geluk voelt je kindje ook, daar ben ik van overtuigd!
Liefs,
 
Hoi Norah,

Wat vervelend om te horen! Misschien moet hij dit gewoon nog leren.... Ik kan me bijna niet voorstellen dat een vader niet blij is als zijn dochter (zeker na zo'n lange tijd) een kleinkind rijgt!

Ik begrijp je gevoel heel goed, ook al maak ik het zelf niet mee...

Toch ligt deze keuze alleen bij jouw...

En idd, blij dat het wel goed gaat met je vriend en je baby! Dat is het belangrijkste....

Succes!
 
Hi,

is het niet zo dat het voor mannen moeilijker te begrijpen is?dat het zo onwerkelijk is ofzo.
Waarschijnlijk als je moeder nog had geleefd had ze zo enthousiast geweest dat ze je vader mee had getrokken in het enthousiasme (gaat het zo niet vaker?).
Maar het is wel heel rot voor jou, je moeder missen lijkt me al vreselijk en als je dan ook nog geen liefde bij je vader vind moet dat zeker knap eenzaam voelen.
Ik wens je heel veel sterkte en denk vooral aan waar jij je fijn bij voelt, de wereld draait nu even om jou.

Sterkte en liefs
 
Hi,

Wat een naar verhaal en ik weet eerlijk gezegd niet zo goed wat ik je moet adviseren. Ik denk dat je je hart moet volgen en verstandig moet omgaan met jezelf. Stress en zorgen zijn niet goed voor de baby, dus als het je teveel bezig houdt is afstand nemen misschien wel goed.

Wie weet verandert hij wel zodra hij zijn kleinkind ziet. Dan is het er echt en kan hij er ook niet meer omheen. En wie kan er nou niet verliefd worden op zo'n klein hummeltje?


Nou in ieder geval veel sterkte!

Liefs
 
hoi Norah

jouw gevoel staat op nr 1!
neem wat meer afstand of stel verwachtingen bij.

mannen uiten zich moeilijker en ervaren een zwangerschap geheel anders. Daarnaast is je relatie met je vader heel anders dan je droomt, dat is een feit.

Mijn zus (34)heeft alleen boos uitgeroepen dat zij wel bepaalde of zij tante werd of niet en is niet op onze trouwdag op komen dagen.
Die hoef ik ook niet meer te zien,
Ik zal haar niet meer bellen of langsgaan of wat dan ook. zal haar wel eens bij mijn ouders tegenkomen maar liever niet. Zij is te ver gegaan. Hoe kun je een ongeboren baby al afstoten? niet dat wij ruzie hadden maar zij is ongedianosticeerd PDD-nos (autistische contactstoornis) dat verandert toch niet, ik probeer niet meer.
Met mijn ouders liep het contact ook altijd moeizaam, nu is het goed maar voor hoe lang? ze weten dat ik voor mijzelf en mijn nieuwe gezin kies ongeacht wat zij er van vinden. moet toch grenzen stellen
pa heeft ook pdd-nos en ze gaan toch niet veranderen, ik weet wat ik kan verwachten in positieve en negatieve zin, dus per keer bekijk ik het.

Succes ermee, hopelijk heb je wat aan mijn verhaal
 
Is het een oplossing om in eerste instantie je man/vriend met hem te laten communiceren? Van man tot man? Soms gaat dat wat zakelijker, en voelt dat voor hem vertrouwder dan dat hij ineens met al je gevoelens geconfronteerd wordt? Kan jij omgekeerd goed terecht bij je schoonouders? Wellicht kunnen zij je nu een beetje de steun geven die je zo hard nodig hebt.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan