zwanger en eenzaam

Wat een lieve adviezen van iedereen! Ik lees het allemaal nu net pas. En knap er reuze van op.
Inderdaad moet ik mijn verwachtingen bijstellen, al is dit het moeilijkste wat er is.
Ik weet nu al zoveel jaren lang dat hij gewoon echt nooit vraagt hoe het met me gaat.. Ik doe het al jaren zo, dat als ik vind dat hij iets moet weten, ik het heel duidelijk vertel en er aandacht voor vraag. Als ik geluk heb dringt het tot hem door en onthoudt hij het dan. Maar blijkbaar door de zwangerschap had ik toch weer gehoopt dat het anders zou zijn. Zeker nu er veel op ons af komt, ik met mijn bekkenklachten en onze verbouwing van huis en tuin had ik gehoopt op meer hulp en belangstelling.
Maar goed, dit weten we dan ook weer. Ademhalen en doorgaan.
Ik heb zeker hele lieve schoonouders, dat wel, maar zij wonen aan de andere kant van het land jammer genoeg en zijn van zichzelf ook niet erg 'praterig'.
De zus van mijn moeder leeft nog wel, daar heb ik in die zin het meeste contact mee. Het initiatief moet wel van mij komen, maar dan is het ook echt altijd heel prettig, gezellig en zij steunt mij echt. Ik moet ook leren om haar vaker te bellen als er iets aan de hand is. Al te vaak wil ik alles zelf oplossen ;-)

Ik denk wel dat jullie gelijk hebben, dat mijn vader als het kindje eenmaal geboren is een beetje zal veranderen. Misschien heeft hij dan nog steeds geen belangstelling voor mij, maar hopelijk wel voor zijn kleinkind. Ik hoop dat hij een hele leuke opa wordt uiteindelijk.

Iedereen heel erg bedankt voor jullie reacties,
liefs
Norah
 
Lieve Norah....

Op bepaalde punten komt het wel overeen met de situatie zoals die hier was...

Mijn ouders zijn gescheiden, mijn moeder en stiefvader waar ik een super band mee heb die wonen in Indonesië sinds 8 jaar en mijn vader in dezelfde woonplaats als ons.

Toen ik zwanger was van onze eerste dochter, vond hij zichzelf te jong om opa te worden, hij walgde er bijna van...
Hij heeft een 15 jaar jongere vriendin en hun hebben samen nog een dochtertje.
Mijn half-zusje was bijna 3 toen ik in verwachting bleek te zijn, en aan de ene kant begreep ik wel dat het een omschakeling moest zijn voor hem, in 3 jaar tijd en opnieuw vader worden en opa...maar zijn reactie deed mij heel veel pijn.

Deze zwangerschap ging ook nog mis, onze dochter is bij 22wk zwangerschap geboren en overleden na een uurtje...ik heb 46 uur over de bevalling gedaan, hij heeft niet 1x gebeld, kwam thuis niet langs en wou zijn kleindochter ook niet zien, wel was hij op de crematie maar daarna ging het leven voor hem door (vanaf de crematie gelijk door naar zijn bedrijf)....
Ik heb er nooit wat van gezegt, 9 maanden later bleek ik weer in verwachting, ik had niet eens zin om het hem te vertellen...uiteindelijk natuurlijk wel gedaan maar enthousiast was hij absoluut niet.
Ooit heb ik hem toen bij mij de hormonen hoog zaten en hij altijd alleen maar belde of ik kon "oppassen" op mijn halfzusje dat hij nog niks veranderd was, nooit eens vroeg hoe het met ons ging, dat het me zoveel pijn had gedaan dat hij niks van zich heeft laten horen toen ik een bevalling van 46 uur doorstond om een dochter te krijgen waarvan ik wist dat ik die moest laten gaan...zijn antwoord: ja ik had het er moeilijk mee, ik kon het niet...

Ik vind het dikke bull, ik vind ook wel eens wat moeilijk maar als ik de mensen kan laten zien door even te bellen of langs te gaan dat ik aan hun denk dan doe ik dat....

Maar ok, onze 2e dochter is in mei 2008 geboren en gelijk stond hij op de stoep....je kan merken dat hij het nog steeds moeilijk vind om opa genoemd te worden maar hij is wel heel gek met Nova.
Nu ben ik 32 weken zwanger van een zoontje, en hij was helemaal trots...maar denk dat ik nu al 1maand niks heb gehoord...het laatste wat ik gehoord heb was toen hij me belde of ik mijn halfzusje van school kon halen en toevallig kon ik die dag niet....
Maar ik heb het naast me neer gelegd, hoe pijnlijk het soms is, ik heb een geweldige man, een schat van een dochter....en ik denk maar zo...het is zijn gemis wat hij nu allemaal mist...

Liefs randy
 
Lieve Norah....

Op bepaalde punten komt het wel overeen met de situatie zoals die hier was...

Mijn ouders zijn gescheiden, mijn moeder en stiefvader waar ik een super band mee heb die wonen in Indonesië sinds 8 jaar en mijn vader in dezelfde woonplaats als ons.

Toen ik zwanger was van onze eerste dochter, vond hij zichzelf te jong om opa te worden, hij walgde er bijna van...
Hij heeft een 15 jaar jongere vriendin en hun hebben samen nog een dochtertje.
Mijn half-zusje was bijna 3 toen ik in verwachting bleek te zijn, en aan de ene kant begreep ik wel dat het een omschakeling moest zijn voor hem, in 3 jaar tijd en opnieuw vader worden en opa...maar zijn reactie deed mij heel veel pijn.

Deze zwangerschap ging ook nog mis, onze dochter is bij 22wk zwangerschap geboren en overleden na een uurtje...ik heb 46 uur over de bevalling gedaan, hij heeft niet 1x gebeld, kwam thuis niet langs en wou zijn kleindochter ook niet zien, wel was hij op de crematie maar daarna ging het leven voor hem door (vanaf de crematie gelijk door naar zijn bedrijf)....
Ik heb er nooit wat van gezegt, 9 maanden later bleek ik weer in verwachting, ik had niet eens zin om het hem te vertellen...uiteindelijk natuurlijk wel gedaan maar enthousiast was hij absoluut niet.
Ooit heb ik hem toen bij mij de hormonen hoog zaten en hij altijd alleen maar belde of ik kon "oppassen" op mijn halfzusje dat hij nog niks veranderd was, nooit eens vroeg hoe het met ons ging, dat het me zoveel pijn had gedaan dat hij niks van zich heeft laten horen toen ik een bevalling van 46 uur doorstond om een dochter te krijgen waarvan ik wist dat ik die moest laten gaan...zijn antwoord: ja ik had het er moeilijk mee, ik kon het niet...

Ik vind het dikke bull, ik vind ook wel eens wat moeilijk maar als ik de mensen kan laten zien door even te bellen of langs te gaan dat ik aan hun denk dan doe ik dat....

Maar ok, onze 2e dochter is in mei 2008 geboren en gelijk stond hij op de stoep....je kan merken dat hij het nog steeds moeilijk vind om opa genoemd te worden maar hij is wel heel gek met Nova.
Nu ben ik 32 weken zwanger van een zoontje, en hij was helemaal trots...maar denk dat ik nu al 1maand niks heb gehoord...het laatste wat ik gehoord heb was toen hij me belde of ik mijn halfzusje van school kon halen en toevallig kon ik die dag niet....
Maar ik heb het naast me neer gelegd, hoe pijnlijk het soms is, ik heb een geweldige man, een schat van een dochter....en ik denk maar zo...het is zijn gemis wat hij nu allemaal mist...

Liefs randy
 
Hoi Randy,
zoals jij je vader en zijn gedrag omschrijft daar herken ik veel in. Zijn vrouw is bv 17 jaar jonger en kijkt tegen hem op zoals ik vroeger ook deed. Alles wat mijn vader zegt is waarheid.
En hij is als een pauw zo trots op haar. Zij heeft een goeie carriere, was financieel al op haar pootjes voordat ze met hem trouwde en nu is ze naast haar full time baan bezig met afstuderen aan de universiteit. Stuk voor stuk dingen die mij nooit gelukt zijn en waarvan hij ook toegeeft dat hij oprecht teleurgesteld in mij is.
Hij zegt dat hij mijn leven en de keuzes die ik maak, niet begrijpt. Nu moet ik toegeven dat dat geheel wederzijds is. Ik begrijp ook oprecht niet dat hij zo weinig belangstelling heeft voor zijn enige dochter.

Maar Randy, supergoed van je dat je het naast jer hebt neergelegd en kiest voor jouw leven met jullie gezin. Wat een zware tijd moet dat geweest zijn, met jullie eerste kindje. Bijzonder jammer dat je toen geen steun en begrip van je vader hebt kunnen voelen. Ik hoop dat het jou en je gezin goed gaat en dat jullie het met of zonder opa, fijn hebben samen!
 
Lieve Norah,

Mijn vader is overleden toen ik 18 was. Ik had nauwelijks contact met hem. Mijn ouders waren gescheiden op mijn 11e. Ik heb altijd in mijn achterhoofd gehouden dat ik het contact wilde verbeteren als ik ging trouwen of kinderen zou krijgen. Hij moest wel de opa van mijn kinderen worden. Helaas is dit nu dus niet meer mogelijk.
Ik was me er wel altijd heel bewust van dat de situatie de schuld was van mijn vader. Ik heb altijd de instelling gehad dat hij moest veranderen, wilde hij weer een plaatsje in mijn leven krijgen. Ik was bereid om hem die kans te geven en een eerste stap te zetten.

Ik zou eerlijk tegen je vader zeggen hoe je je voelt. Jouw gevoel gaat voor. Jij en je man hebben deze keuze bewust en uit liefde gemaakt. Het is niet zomaar een keuze geweest, het was natuurlijk een wens en een keuze voor de toekomst. Je omgeving heeft dit eigenlijk maar te accepteren!!!!

Praat hier eerst met je vriend over en laat hem bij het gesprek zijn. Mocht jij te emotioneel worden of kwijt zijn wat je nu eigenlijk wilde vertellen kan je vriend je helpen. Daarnaast kan hij helpen de vrede te bewaken. Dat jullie niet met oude verwijten gaan gooien e.d.
Misschien reageert je vader wel heel anders dan je zou verwachten. En als ie dat niet doet, weet je toch meteen waar je aan toe bent? Waarom zou jij je druk maken over deze relatie als een ander dat niet doet? Waarom zou je verdrietig zijn over iets dat je toch niet kunt veranderen? Doe jezelf dat niet aan!!!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan