<p style="text-align: center;">Dag forummers, uit verwarring een nieuw account gemaakt. Sinds een week weet ik dat ik ongepland zwanger ben. Hoewel ik dacht altijd een kinderwens te hebben,( ooit ) had ik bij het zien van een positieve test (of 3) totale paniek. Een sterk gevoel: ik wil mijn huidige leven niet opgeven. </p><p>Ik heb altijd moeite met grote veranderingen, maar ook met het opgeven van dit leven. Ik vind het super fijn nu: lange en fijne relatie, voldoende tijd en geld, vrijheid. </p><p>Ik kan me voorstellen dat dit ondankbaar overkomt op dames/stellen die al lang aan het proberen zijn. Sorry daarvoor. </p><p>Ik zoek ervaringen van dames die dit ook hebben gehad. Hoe ben jij ermee om gegaan? Wat was voor jou een reden om de zwangerschap voort te zetten? </p><p>Ik kan maar weinig ervaringsverhalen vinden online: meestal gaat het over vrouwen die het niet willen omdat ze zoveel last hebben van de zwangerschap. Dat heb ik niet: ik ben gewoon heel erg gehecht aan mijn huidige leven. </p><p>Overigens staat mijn vriend er precies hetzelfde in. Hij is vrij neutraal, heeft geen sterke kinderwens maar is ook niet anti. Hij legt de beslissing bij mij neer. </p>
Zwanger en niet blij
- Onderwerp starter Gebruiker10322036
- Startdatum
Jeetje wat heftig..
Mijn eerste zwangerschap was toen ik 19 was, inmiddels is mijn zoon bijna 10 jaar.. Nooit spijt van gehad dat ik het doorgezet heb! Moet er ook niet aan denken.. ?
Die relatie is helaas voorbij gegaan, maar voor alsnog vrienden en goed contact mee..
Nu al tijdje nieuwe partner, toffe bonusvader voor mijn zoon.. Maar hij heeft altijd gezegd ik hoef NOOIT zelf kinderen. Bonuszoon, hartstikke fijn behandel hem als mijn eigen.. Maar zelf echt kinderen van mezelf, absoluut niet..
Toen raakte ik ook ongepland zwanger, voelde me wat min en dacht.. Toch maar even testen voor de zekerheid en ja hoor, duidelijke positieve test.. Schrik!
Met mijn vriend om tafel gegaan, ook geschrokken.. Goed gesprek gehad, wat gaan we doen? Hoe staan we erin?
Toch hebben wij er voor gekozen om er voor te gaan, mijn partner moet er nu niet meer aan denken dat hij het anders weg wou laten halen.. Hij kan nu niet wachten tot het komt, hij krijgt eigen zoon en hij is nog nooit zo trots op zichzelf geweest.. Inmiddels zijn we 40+2 weken en we kunnen niet wachten ons wondertje te ontmoeten!
Meis ik hoop zo dat je de juiste keuze maakt.., ?
Mijn eerste zwangerschap was toen ik 19 was, inmiddels is mijn zoon bijna 10 jaar.. Nooit spijt van gehad dat ik het doorgezet heb! Moet er ook niet aan denken.. ?
Die relatie is helaas voorbij gegaan, maar voor alsnog vrienden en goed contact mee..
Nu al tijdje nieuwe partner, toffe bonusvader voor mijn zoon.. Maar hij heeft altijd gezegd ik hoef NOOIT zelf kinderen. Bonuszoon, hartstikke fijn behandel hem als mijn eigen.. Maar zelf echt kinderen van mezelf, absoluut niet..
Toen raakte ik ook ongepland zwanger, voelde me wat min en dacht.. Toch maar even testen voor de zekerheid en ja hoor, duidelijke positieve test.. Schrik!
Met mijn vriend om tafel gegaan, ook geschrokken.. Goed gesprek gehad, wat gaan we doen? Hoe staan we erin?
Toch hebben wij er voor gekozen om er voor te gaan, mijn partner moet er nu niet meer aan denken dat hij het anders weg wou laten halen.. Hij kan nu niet wachten tot het komt, hij krijgt eigen zoon en hij is nog nooit zo trots op zichzelf geweest.. Inmiddels zijn we 40+2 weken en we kunnen niet wachten ons wondertje te ontmoeten!
Meis ik hoop zo dat je de juiste keuze maakt.., ?
Dank voor je reactie! Wordt echt gewaardeerd
Het lucht al heel erg op om het op te kunnen schrijven. En je reactie stemt me ook wel gerust.
We hebben afgesproken ons een paar dagen nog te gunnen om te laten bezinken. Nooit gedacht dat dit me zo zou overvallen!
Het lucht al heel erg op om het op te kunnen schrijven. En je reactie stemt me ook wel gerust. We hebben afgesproken ons een paar dagen nog te gunnen om te laten bezinken. Nooit gedacht dat dit me zo zou overvallen!
Hay, dapper dat je je verhaal hier neer hebt gezet!
Mijn eerste was gepland maar toen ik eenmaal zwanger was ervaarde ik dezelfde 'paniek'. Ik had geen grote kinderwens en een heel goed en leuk leven. Een kleintje leek alles gewoon nog completer te maken.
Het is het besef dat alles gaat veranderen. Dat is ook zo, je krijgt een compleet ander leven. Heel veel gaat veranderen. Angst voor de verandering is heel normaal, de twijfel ook.
Tijdens mijn zwangerschap veranderde er weinig. Toen de kleine man er eenmaal was kreeg ik een andere vrienden/kenniskring, compleet andere dagindeling en een veel sterkere band met mijn man omdat wij alles samen deden.
Naar mijn mening word dus inderdaad je leven op zijn kop gezet maar in de positieve zin.
Erover praten en informatie inwinnen helpt, succes meid ?
Mijn eerste was gepland maar toen ik eenmaal zwanger was ervaarde ik dezelfde 'paniek'. Ik had geen grote kinderwens en een heel goed en leuk leven. Een kleintje leek alles gewoon nog completer te maken.
Het is het besef dat alles gaat veranderen. Dat is ook zo, je krijgt een compleet ander leven. Heel veel gaat veranderen. Angst voor de verandering is heel normaal, de twijfel ook.
Tijdens mijn zwangerschap veranderde er weinig. Toen de kleine man er eenmaal was kreeg ik een andere vrienden/kenniskring, compleet andere dagindeling en een veel sterkere band met mijn man omdat wij alles samen deden.
Naar mijn mening word dus inderdaad je leven op zijn kop gezet maar in de positieve zin.
Erover praten en informatie inwinnen helpt, succes meid ?
Hoi,
Ik kan er niet echt over mee praten. Ik had meer een kinderwens dan mijn man toen. Uiteindelijk zijn we nu 2 kids rijker. Het is soms wel een gedoe omdat je dan toch wel je leven aanpast op ze. Maar stel dat je het niet wilt houden je kunt ook adoptie overwegen. Er zijn mensen genoeg die geen kids kunnen krijgen of heel lastig. Om maar gewoon dat leventje wat in je groeit te laten beiindigen is omdat het niet de bedoeling was. Klinkt misschien lullig ma dan zou ik eerder voor adoptie gaan en er iemand anders heel gelukkig mee maken
Ik kan er niet echt over mee praten. Ik had meer een kinderwens dan mijn man toen. Uiteindelijk zijn we nu 2 kids rijker. Het is soms wel een gedoe omdat je dan toch wel je leven aanpast op ze. Maar stel dat je het niet wilt houden je kunt ook adoptie overwegen. Er zijn mensen genoeg die geen kids kunnen krijgen of heel lastig. Om maar gewoon dat leventje wat in je groeit te laten beiindigen is omdat het niet de bedoeling was. Klinkt misschien lullig ma dan zou ik eerder voor adoptie gaan en er iemand anders heel gelukkig mee maken
Ik begrijp je ook goed, ik heb nooit een hele duidelijke kinderwens gehad en mijn man stond er altijd heel neutraal in. Op een gegeven moment hebben we toch besloten dat ik met de pil zou stoppen, omdat ik een heel leven zonder kinderen ook niet voor me zag. Al heel snel was ik zwanger, compleet overrompeld, maar bij mij sloeg het heel snel om in blijdschap. Hoe meer controles en echo’s er kwamen, hoe meer liefde ik voelde, dat werd nog sterker toen ik zijn schopjes kon voelen. Bij mij is er in al die weken een enorm verlangen naar ons kindje ontstaan, ik voel zoveel liefde en geluk, ik had het niet anders gewild!!
Goed dat je dit opschrijft!
Ik had gedeeltelijk hetzelfde. Ik had wel een sterke kinderwens en het was dus ook wel gepland, maar ook ik moest echt slikken toen bleek dat ik zwanger was: het was heel snel en ik moest abrupt "afscheid nemen" van mijn leven zoals ik het kende. Althans zo ervaarde ik het.
Het is hier nooit aan de orde geweest het niet te houden om die reden, het was zeker gewenst. Maar onze intentie is van begin af aan geweest zoveel mogelijk kunnen blijven doen wat we altijd gewend waren. Dus ja, onze zoon gaat sowieso één keer per week logeren bij opa en oma. Hij slaapt er ook wel eens een heel weekend. En dit al vanaf dat hij 10-11 weken oud is (toen nog niet wekelijks, maar wel regelmatig). Wij houden nog steeds onze etentjes met vrienden, gaan naar een festival en gaan op vakantie of weekendjes weg met zijn tweeën als we dat willen (even afgezien van corona dus, want dat heeft toch wel iets veranderd uiteraard). We werken beiden, zoon gaat 3 dagen naar de opvang.
Ik zou liegen als ik zou zeggen dat het niet af en toe pittig is (geweest). Met name het eerste (half)jaar vond ik enorm zoeken: je moet een balans vinden, in je relatie, werk en met je kindje. Maar wat wij wel altijd zijn blijven doen is praten over wat we belangrijk vinden, die "grenzen" blijven bewaken. Al tijdens de zwangerschap: hoe zien we het voor ons? Wat is ons vangnet qua opvang/logeren als hij eenmaal geboren is? Etc. Daarnaast hebben we vrij snel een klein netwerk aan oppassers om ons heen verzameld (nu door corona ook minder nodig).
Wat ik wél met heel mijn hart kan zeggen: mijn zoontje is zo'n enorme toevoeging aan mijn leven, ik had het me niet kunnen voorstellen hoe leuk het met hem is. Hij is echt meer dan alles wat ik me ooit van het hebben van een kind had voorgesteld. Ja, ons "oude" leven was heel leuk en vrij en ja, we bewaken nog steeds die grenzen - willen nog steeds regelmatig een avond "vrij" en ook echt tijd met zijn tweeën/met onze vrienden. Maar de behoefte wordt eerlijk gezegd ook minder - of in ieder geval anders. Waar vroeger langer uitslapen in het weekend de norm & fijn was, is het nu ook heel fijn met het kleine ventje op te staan en alsnog samen te ontbijten met een kopje koffie & croissantje - zij het ietsje eerder dan voor hij er was. En zo zijn er meer dingen. Het is prachtig de wereld door zijn ogen te zien, zijn verwondering over schapen bijvoorbeeld. Of een vliegtuig in de lucht. Dat hij alles wat je doet na doet, zelfs je aparte gewoontes neemt hij ovre. Het klinkt allemaal heel cliché en gezapig, alleen dat soort dingen realiseer je je niet meer echt als volwassene - maar met een kind zie je dat soort dingen ineens wel.
Drie maanden na de geboorte van mijn zoontje bleek ik weer zwanger. Onverwachts, ongepland en na lang dubben - hoe vervelend ik het ook vind om te zeggen - ongewenst. Dezelfde overwegingen die jij nu noemt speelden mee: de vrijheid die we met één kind nog wel voelen lijkt met twee heel ver weg. Ook mijn vriend stond er heel vrij in en liet de grote keuze aan mij. Die zwangerschap hebben we na 3 weken goed nadenken en alles afwegen besloten te beëindigen, omdat twee zo jonge kinderen "tegelijk" voor ons teveel vrijheid zou kosten. Ik weet dat er mensen zijn die hier ook over vallen, maar ja.. dat is wel de keuze die voor ons het beste was - en dus ook voor ons gezin.
Ik kan je geen gouden tip meegeven, behalve goed naar jezelf luisteren. Misschien helpt het om op te schrijven wat je bang bent te verliezen met de komst van een kindje en aan de andere kant ook wat je leuk lijkt aan het ouderschap. En ook: zie je jezelf uiteindelijk op oudere leeftijd voor je zonder kinderen of toch het liefste met? Voor mij was het beeld van nooit een gezin hebben - vooral op wat latere leeftijd - een doorslaggevende factor voor mijn kinderwens. Het enige dat ik kan zeggen is dat het op alle vlakken overtreft wat ik van tevoren verwacht had. Deze zin vond ik vroeger altijd heel cryptisch en cliché, maar ik zeg 'm toch: het is echt een extra dimensie in mijn leven & relatie.
Ik had gedeeltelijk hetzelfde. Ik had wel een sterke kinderwens en het was dus ook wel gepland, maar ook ik moest echt slikken toen bleek dat ik zwanger was: het was heel snel en ik moest abrupt "afscheid nemen" van mijn leven zoals ik het kende. Althans zo ervaarde ik het.
Het is hier nooit aan de orde geweest het niet te houden om die reden, het was zeker gewenst. Maar onze intentie is van begin af aan geweest zoveel mogelijk kunnen blijven doen wat we altijd gewend waren. Dus ja, onze zoon gaat sowieso één keer per week logeren bij opa en oma. Hij slaapt er ook wel eens een heel weekend. En dit al vanaf dat hij 10-11 weken oud is (toen nog niet wekelijks, maar wel regelmatig). Wij houden nog steeds onze etentjes met vrienden, gaan naar een festival en gaan op vakantie of weekendjes weg met zijn tweeën als we dat willen (even afgezien van corona dus, want dat heeft toch wel iets veranderd uiteraard). We werken beiden, zoon gaat 3 dagen naar de opvang.
Ik zou liegen als ik zou zeggen dat het niet af en toe pittig is (geweest). Met name het eerste (half)jaar vond ik enorm zoeken: je moet een balans vinden, in je relatie, werk en met je kindje. Maar wat wij wel altijd zijn blijven doen is praten over wat we belangrijk vinden, die "grenzen" blijven bewaken. Al tijdens de zwangerschap: hoe zien we het voor ons? Wat is ons vangnet qua opvang/logeren als hij eenmaal geboren is? Etc. Daarnaast hebben we vrij snel een klein netwerk aan oppassers om ons heen verzameld (nu door corona ook minder nodig).
Wat ik wél met heel mijn hart kan zeggen: mijn zoontje is zo'n enorme toevoeging aan mijn leven, ik had het me niet kunnen voorstellen hoe leuk het met hem is. Hij is echt meer dan alles wat ik me ooit van het hebben van een kind had voorgesteld. Ja, ons "oude" leven was heel leuk en vrij en ja, we bewaken nog steeds die grenzen - willen nog steeds regelmatig een avond "vrij" en ook echt tijd met zijn tweeën/met onze vrienden. Maar de behoefte wordt eerlijk gezegd ook minder - of in ieder geval anders. Waar vroeger langer uitslapen in het weekend de norm & fijn was, is het nu ook heel fijn met het kleine ventje op te staan en alsnog samen te ontbijten met een kopje koffie & croissantje - zij het ietsje eerder dan voor hij er was. En zo zijn er meer dingen. Het is prachtig de wereld door zijn ogen te zien, zijn verwondering over schapen bijvoorbeeld. Of een vliegtuig in de lucht. Dat hij alles wat je doet na doet, zelfs je aparte gewoontes neemt hij ovre. Het klinkt allemaal heel cliché en gezapig, alleen dat soort dingen realiseer je je niet meer echt als volwassene - maar met een kind zie je dat soort dingen ineens wel.
Drie maanden na de geboorte van mijn zoontje bleek ik weer zwanger. Onverwachts, ongepland en na lang dubben - hoe vervelend ik het ook vind om te zeggen - ongewenst. Dezelfde overwegingen die jij nu noemt speelden mee: de vrijheid die we met één kind nog wel voelen lijkt met twee heel ver weg. Ook mijn vriend stond er heel vrij in en liet de grote keuze aan mij. Die zwangerschap hebben we na 3 weken goed nadenken en alles afwegen besloten te beëindigen, omdat twee zo jonge kinderen "tegelijk" voor ons teveel vrijheid zou kosten. Ik weet dat er mensen zijn die hier ook over vallen, maar ja.. dat is wel de keuze die voor ons het beste was - en dus ook voor ons gezin.
Ik kan je geen gouden tip meegeven, behalve goed naar jezelf luisteren. Misschien helpt het om op te schrijven wat je bang bent te verliezen met de komst van een kindje en aan de andere kant ook wat je leuk lijkt aan het ouderschap. En ook: zie je jezelf uiteindelijk op oudere leeftijd voor je zonder kinderen of toch het liefste met? Voor mij was het beeld van nooit een gezin hebben - vooral op wat latere leeftijd - een doorslaggevende factor voor mijn kinderwens. Het enige dat ik kan zeggen is dat het op alle vlakken overtreft wat ik van tevoren verwacht had. Deze zin vond ik vroeger altijd heel cryptisch en cliché, maar ik zeg 'm toch: het is echt een extra dimensie in mijn leven & relatie.