Zwanger en niet blij

[MamavanGi]

Ik kan je heel goed begrijpen!

Ik ben zelf ongepland zwanger geraakt op mijn 18e. En daar kwam ik pas na 3 maanden achter. Het enige wat ik toen kon bedenken is dat mijn leven voorgoed verpest was. Dat alles zou staan in het teken van moeder zijn en ik nooit meer mijn oude vertrouwde leventje terug zou krijgen.

Maar integendeel.. ik haal veel meer geluk uit mijn leven. Nu denk je, wat stelde dat voor op je 18e? Maar ik had toen niet echt een doel, was maar wat aan het lantefanten. Het heeft mij juist de motivatie gegeven om nog twee studies te doen. Mijn vriend en ik liggens soms krom van het lachen van wat voor een opmerkingen ons dochtertje naar onze hoofden slingert. En waar ik vroeger uit verveling maar serie zat te kijken, spelen we nu bijvoorbeeld competities Uno (ze is net 4).

Wat ik vooral probeer te zeggen is dat hoe erg ik dacht dat mijn leven was ingestort, hoe beter het er op geworden is dan ik ooit had kunnen bedenken.

Een heel positief verhaal dus, natuurlijk zijn er dingen die je opgeeft. Maar in mijn beleving is zijn het vooral dingen die ik toch niet meer mis.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt!

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi!
Ik kan er niet over meepraten. Maar kan we wel deels inleven in de situatie. Ik wil jr complimenteren dat je dit durft uit te spreken. Er is zo'n taboe. Men roept al snel dat het egoïstisch is enzo. 
Maar het is JOUW/JULLIE leven wat veranderd, daar kan een ander niet over oordelen. Mijn beide zwangerschappen zijn "gepland" en zeeeer welkom. Maar toch had ik ook twijfels. Want ja, het is een enorme verandering. 
Je bent opeens moeder, nu was dat het makkelijke deel, je oerinstinct pakt veel vd verzorging automatisch op. Ik vond het lastig dat sommige vrienden verdwijnen, en dat je niet meer "spontaan" iets kan ondernemen. Oppas plannen, eten plannen, slaapjes, etc etc. Geloof me het went en je moet t gewoon accepteren. Maar ik denk wel dat veel moms to be dit vooraf niet realiseren, de impact op elk front van je levrn. Natuurlijk krijg je er iets supers voor terug. 
Mijn oudste is 2 en de jongste 10w in verwachting, en soms snak er ernaar dat ze 16 zijn en een stuk zelfstandig hahaha
Hoe dan ook, heb vrede met je keuze en accepteer deze. Er is geen goed of fout! Succes meid!

 

[Gebruiker10322036]

Hoi allemaal, dank voor jullie reacties. Fijn om hier en daar wat herkenning te lezen.
Ik had eigenlijk nooit gedacht dat ik me zo zou voelen. Komt denk ik ook doordat je altijd maar hoort dat mensen gelijk zo blij zijn. Ook omdat ik dacht dat ik een kinderwens had/ heb. Niet een hele sterke (ik kon me beide levens altijd voorstellen) Partner worstelt met exact hetzelfde. 
Goed om ook goed de positieve verhalen te horen en belichten, ik heb een neiging tot doem denken ;-) 

 

[EmmaEva]

Ook wel herkenbaar! Mijn eerste zwangerschap was ook onverwacht en de eerste weken kromp ik een beetje ineen als ik een kinderwagen zag bijvoorbeeld. Het hielp mij om te bespreken met verloskundige en ik wende (is dat een woord ;-)) steeds meer aan het idee. Mij hielp het ook om op instagram moeder accounts te volgen en te zien wat zij wel niet allemaal konden met kindjes erbij. Inmiddels weet ik, zwanger van de derde, dat je leven inderdaad verandert maar je vrij snel echt weer de dingen die je wilt doen kunt doen. Je kunt bijvoorbeeld prima reizen met een kindje of weekendjes weg. Sporten enzo kan ook gewoon, als je een oppas neemt bijvoorbeeld of vaste avond afspreekt met je vriend. Je leven verandert inderdaad, maar je groeit er echt in mee en het wordt heel snel alweer makkelijker!

 

[Gebruiker10281463]

Hey hoi.

Ik kan zo goed mee komen in jou verhaal.
Totale paniek heerste hier ook toen ik afgelopen september de test deed om uit te sluiten dat ik niet zwanger was maar gewoon wat kilos was aangekomen.
Het tegendeel bleek ... en hier geen lange relatie maar zelfs pas een relatie van 4 maand... altijd wel gehoopt ooit eens moeder te worden maar niet zo snel dus ja de paniek was geboren.
Wat te doen en wat te zeggen tegen mensen ... gelukkig toen ik het mijn broer en schoonzus vertelde ( de enige 2 over van mijn kant van de familie) waren ze enthousiast en dat hielp mij om iets rustiger te worden zoals hun het zeiden het heeft zo moeten zijn ... jaren lang gedacht en waarom weet ik niet maar dat ik geen kinderen kon krijgen 2 jaar met me ex wezen proberen dit lukte niet en nu 1 buik griepje verder ben ik al weer 35 weken zwanger ... vind het nog steeds dood eng... maar de steun van mijn vriend zijn familie en mijn broer en schoonzus weet ik dat ik dit kan.... en meis als ik dan jou verhaal lees... dit heeft zo moeten zijn ik hoop van harte dat je de steun en kracht vind om dit voort te zetten zodat je ook kunt ervaren dat het echt wel een zegen is
Vanaf hier een virtuele knuffel !