zwanger en niet zo blij... herkenbaar voor iemand?

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi,

vandaag heb ik mijn eerste zwangerschapstst gedaan en die was positief. Alleen, ik voel me zo verward. Niet in de wolken zoals ik zou denken. Ben vooral bezorgd, bang. Kan ik dit wel, wil ik dit wel?
Vind dat ook weer zo raar van mezelf, kinderen leken me altijd leuk, alleen nu lijkt alles letterlijk wel heel dichtbij te komen en ben ik opeens in complete   verwarring.
Vermoedelijk komt het ook omdat ik net verhuisd ben, verbouwing is nog niet klaar, werk loopt ook niet zo lekker, voel me erg afgebrand op het moment. Er speelt zo ontzettend veel, ook zonder deze zwangerschap, dat ik het idee heb (en ik schaam me er zo voor) dat ik nu niet klaar ben voor dit kindje.

Herkent iemand dit??? Ik hoor en lees alleen over mensen die erg blij etc zijn, maar zijn er ook die zich zo voelen als ik? Verward, verdrietig en vooral bang?

Noes
 
Hallo!

Nou, dat herken ik best wel, hoor. Niet zo heel extreem, maar wel met vlagen. Wij dachten er klaar voor te zijn, maar toen ik eenmaal zwanger was, realiseerde ik dat ik een droombeeld had over kinderen krijgen. Ik zag vooral de leuke dingen. Om me heen heb ik genoeg voorbeelden over hoe zwaar het kan zijn, dus ik wist het wel, maar dat was ondergeschikt. Nu ik zwanger ben komt het veel dichter bij en komt de vraag of ik/we er echt aan toe zijn met vlagen naar voren. Ook bepaalde dingen in onze relatie, waar ik me eerder bij neer kon leggen, die vind ik nu ineens weer cruciaal. Ik kan bepaalde onhebbelijkheden wel accepteren, maar ik zet daar wel een kindje bij op de wereld, hoe is dat voor hem???

Kortom: ik denk dat het er ook wel bij hoort. Het is nogal een verandering in je leven! En of het er echt leuker op wordt... Dat weten we pas als het zover is. Hier wodt alleen niet zo opelijk over gepraat.
Nou moet het ook weer niet over komen alsof ik alleen maar twijfel en zorgen heb, helemaal niet. Af en toe een vlaag als ik niet lekker in mijn vel zit. Nu ik steeds verder in de zwangerschap kom, worden de twijfels en angsten steeds minder en kijk ik vooral uit naar het kleine mensje dat ik dagelijks in mijn buik voel spartelen!!
Ik zou tegen je willen zeggen: accepteer je gevoelens gewoon. Ze zijn er toch! En ik denk dat meer mensen dit zullen herkennen, maar er misschien niet/minder over praten. Twijfel even, zet alles op een rij en laat het weer los (tot misschien de volgende bui...) Maar ga je er nou niet schuldig om voelen. Dan kom je alleen maar in een negatieve spiraal terecht en dat is ook niet fijn voor het kindje.

Veel succes en probeer er ook van te genieten!

Rosanne, 31 weken
 
Hey hallo,
 
En ik wil je toch wel feliciteren met je zwangerschap!!!
Ja en ik herken het ook wel dat gevoel dat je hebt!! Zal ik wel een goede moeder zijn en is het niet te snel gegaan allemaal. Maar uit eindelijk is het toch een mooi wonder wat er in de buik gebeurt!!!
En nu we al een eindje op weg ben raak je eraan gewend,en is het toch mooi om je wondertje te voelen nu. Probeer toch gewoon je twijfel naast je neer te leggen!!! Heel veel succes het komt echt goed!!!
 
Liefs Sandy 25wk en 1dag
 
ik sluit mij aan bij de vorige twee dames.
wat betreft verwarde en angstige gevoelens over het kindje zelf, die nemen bij mij met het verstrijken van de tijd af. Hoe langer het kindje in de buik zit, hoe meer vertrouwen ik er in heb dat het met het kindje goed gaat.
Ik zou zeggen, accepteer dat je deze angsten en twijfels hebt maar geef er  niet te veel aan toe. Praat jezelf een beetje moed in en geloof de verhalen van de moeders die je voorgingen. Tuurlijk kan je dit! Af en toe is het zwaar maar het is meer dan de moeite waard. En natuurlijk zul je als ouder soms fouten maken, maar dat hoort er bij en daar leer je weer van. Het wordt vooral heel heel erg leuk!

Mijn moeder moet altijd heel hard lachen om mijn twijfels en onzekerheden (ook: verbouwing, baan, creche,  etc). "Meid waar maak je je druk om, dat is allemaal totaal onbelangrijk, je redt je echt wel, een baby wil eten, warmte  en veel liefde en dat kun je je baby echt wel geven"

succes
Janneke
 
Herkenbaar hoor. Niet zo extreem maar ik had dit bij de eerste ook in het begin. Moest heel erg wennen aan het idee dat het er nu echt aankwam.Iedereen was blij  en wilde het van de daken schreeuwen, ik wilde het nog even in beperkte kring houden.

Nu bij de tweede vraag ik me soms ook af hoe ik het moet gaan redden. Maar ik moet wel zeggen dat het na verloop van tijd beter gaat. Je bent 9 maanden zwanger en je groeit (er letterlijk en figuurlijk) steeds verder naar toe. Probeer dingen af te ronden en rust te creeeren in je leven. Dat is niet altijd even makkelijk maar probeer het wel te doen.

Succes,
Ingeborg

PS Als je kind geboren is ga je ook weer zo'n fase door. Dat was in ieder geval bij mij het geval. Je kan je nog zoveel voorstellen maar het is allemaal anders. Iedereen zegt dat je blij moet zijn maar soms is het gewoon heeeeeeel erg zwaar. Je doet het met liefde en je bent blij met je kindje maar geef die twijfels en negatieve gevoelens gewoon de ruimte, het is niet allemaal roze wolk. En dan heb ik het niet over een postnatale depressie hoor!  Dat soort gevoelens  komen bij iedereen boven.  Praat erover met je partner of een vriending. Ook nu!
 
hoi,
wij zijn heel bewust gestopt met de pil, maar toen de test positief was, had ik ineens zoiets van:"alle beslissingen in je leven kun je terugdraaien. Maar aan deze zit je je leven lang vast". Pas als je er echt inzit, overkomen je dat soort gevoelens. Nu heb ik daar weinig last meer van. Vind het wel héél spannend hoe het zal zijn, over paar weken als we ouders zijn.
T trekt wel bij dus! Geniet van de zwangerschap,
groetjes, mira (36+3)
 
Hoi
Ik herken het maar als te goed, maanden vreselijk ons best gedaan om zwanger te worden en toen het eindelijk zover was kon ik alleen maar huilen en gillen: ik wil een hond, geen baby  (even voor de duidelijkheid, ik heb niks met honden) ik voelde me depressief en ben zelfs een paar dagen thuis gebleven van mijn werk. Ik heb homeopatische tabletjes geslikt voor een tijdelijk neerslachtig gevoel. Gelukkig ging het snel weer beter. Ik was wel bang dat het na de bevalling terug zou komen, maar dit is gelukkig niet gebeurd. Ben erg trots en blij met mijn kleine meisje Isabel. Hormonen doen een hoop gekke dingen met je.
Sterkte,
Groetjes ene
 
Het is heel logisch hoor, dat je dit soort gevoelens hebt. Bij lange na niet iedereen zit op een rose wolk!!!! Dat zijn er maar betrekkelijk weinig in vergelijking. Het is nu natuurlijk zo definitief als je maar bedenken kunt en je kan er over nadenken, maar als je er ineens voorstaat moet je het ook maar doen. Maar dat gevoel gaat vanzelf minder worden hoor, het is logisch dat je op een gegeven moment gaat twijfelen doe ik het wel goed en zorg ik er wel goed voor. Zelfs nu mijn zoontje 3 is zitten mijn man en ik soms wel eens na te praten over hoe we dingen oplossen en of het wel goed is. Dat is voor ieder kind verschillend. de eens heeft een "harde" aanpak nosig terwijl de ander juist heel veel stimulans nodig heeft.
Ga gewoon door met wat je doet, je doet niet snel iets verkeerd. (tenzij je drugs of veel drank gebruikt .....) Verder moet je gewoon uitkijken met lever en leverworst, daar zitten vitaminen in een hoeveelheid die niet goed is als je zwanger bent. Kattenbak niet meer verschonen en dan kun je al weinig meer verkeerd doen hoor!!!
Heb vetrouwen in jezelf en je lichaam!!!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan