Zwanger in mn eentje.....

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi Kroepoek,

Ik kan eigenlijk alleen maar zeggen van volg je hart. Alleen jij kan deze moeilijke  beslissing maken.
Je weet wat het is want je heb al een keer een abortus gehad. Ik neem aan dat je die beslissing ook weloverwogen heb genomen. Maar ik weet wel als je van die beslissing spijt heb zou je het zeker   geen tweede keer   moeten doen.
Het alleen moeten zorgen voor een kindje is moeilijk maar wel te doen. Zeker als je heel veel steun van je familie heb. En je krijgt er zoveel voor terug. De onvoorwaardelijke liefde van je eigen kindje.

Ik zelf heb nooit over abortus nagedacht. Mijn vriend heeft me laten zitten op een hele nare manier. Hij is "twijfelende". Terwijl hij eerst heel blij met ons weloverwogen kleintje.   Nu heb ik hem inmiddels al 5 weken niet gezien op een uur na dat hij zijn spullen kwam halen en mijn wereld in  deed storten.
Ik had gelijk voor mezelf besloten van ik laat mijn kleintje niet weghalen. Dan voed ik het wel alleen op.
Ik heb heel veel steun van familie en vrienden. Zonder hun had ik het ook niet gekund denk ik.

Ik wil je heel veel wijsheid toewensen in het maken van je keuze.  

Groetjes aafje

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Jeetje Aafje, wat naar voor je!

maar gelukkig heb ook jij vrienden en familie die je steuen, zonder dat
is het denk ik ECHT n hele moeilijke opgave, hoeveel je ook van je
kindje houd...



Jij ook heel veel succes en sterkte... en mocht je je ei krijt willen... je weet me te vinden hier op t forum

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Even weer mn ei kwijt...





twijfel allom...



Vandaag mn laatste poging gedaan om met de vader n normaal gesprek aan
te gaan, meer met het idee dat als het kindje er is, er iig een beetje
normale omgangsvormen zijn tussen hem en mij en het kind.



Niet echt gellukt, kreeg weer eens zoveel bullshit over mij heen, dat
ik het gesprek heb afgerond, en mij er nu ECHT bij heb neergelegd het
zonder de vader te moeten doen...



Het is echter zo'n nare ervaring... ik weet niet of ik wel mn hele
leven aan hem verbonden wil zijn via m'n kind, ik weet niet eens wat
hij strax evt m'n kind gaat aandoen! Hij komt uit het buitenland, en ik
weet dat hij daar naar terug wilt...je hoort zo vaak van die enge
verhalen over kidnapping etc...

Ik wil mn kind zonder deze wrede persoon op laten groeien, maar acht die kans klein...



Is het egoistisch om om deze reden op abortus over te gaan....



Het kind krijg van mij alle liefde en aandacht, geen twijfel
mogelijk... maar ik ben zo bang voor de vader, en wat hij strax nou
weer zal gaan uithalen...



Wie kan hier iets zinnigs over zeggen??

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hai

wat vervelend dat je in die situatie zit. Ik heb er zelf ook ingezeten maar ben er goed uit gekomen gelukkig. Ik was 17 jaar toen ik me eerste kindje kreeg en heb me zoon toen gelijk om me naam laten zetten en vader onbekend omdat ik het zelfde dacht als jou.  ik heb ook nooit meer wat van me laten horen in me zwangerschap want het had toch geen zin meer tenminste in mijn relatie van toen dan. Mijn zoon is nu bijna 8 jaar en een heerlijk kind en ziet zijn vader niet en weet  niet wie het is ja van foto,s en nu krijgt tie er een broertje bij en hij vind het geweldig (gelukkig maar). dus ik weet dat het met jou ook goed komt daar heb ik alle vertrouwen in.
Heel veel sterkte

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hallo Kroepoek, wat een klote situatie, zeg! Ik zou niet graag nu in je schoenen staan.

Je vraagt of iemand iets zinnigs zou kunnen zeggen, nou ik weet niet of deze reactie zo is, maar ik wil je wel graag het volgende meegeven, en dat is mijn persoonlijke mening:
Ik weet niet of een abortus nu egoistisch is, dat kun jij alleen zelf beslissen.
Alleen zou ik het nooit doen op basis van wat je ex mogelijk ooit zou kunnen gaan doen in de toekomst, want je weet  nu dus nog niet hoe dat er mogelijk uitziet.
Laten we van het meest positieve uitgaan, misschien laat hij je met rust, dat zou ook kunnen. Misschien kun je op termijn wel zaken met hem doen, als het kindje er eenmaal is, dat zou misschien ook kunnen. En als dat niet zo is kun je je altijd aanmelden bij instanties die je verder kunnen en zullen helpen, desnoods met een verhuizing.
Het  is gevoelsmatig natuurlijk heel erg moeilijk, ook met al die hormonale schommelingen erbij, maar je kunt ook je rug rechten en denken: kom maar op,ik ga ervoor.
Ik kan je alleen maar veel sterkte en wijsheid toewensen, en blijf vooral je hart volgen, dat is het belangrijkste, denk ik.

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

hoi dames die er ook alleen voor staan....
ik ben 19 weken zwanger en mijn vriend wil geen kind. we hebben samen een eigen zaak en we zijn nu een oplossing hiervoor aan het verzinnen. samen werken is niet meer mogelijk. jullie kennen het vast wel ik heb al een badkuip volgehuild. in het verleden in een vorige relatie heb ik geprobeerd zwanger te worden ben de hele medische molen door geweest zonder resultaat. mijn vreugde is dan ook groot dat het nu toch spontaan is gelukt, nooit verwacht! toch zit ik nog niet op de roze wolk........
liefs en sterkte allemaal
nieky

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi,



Ik kreeg vorig jaar ook de schrik van mijn leven, toen mijn (inmiddels
ex-) vriend na ongeveer 7 weken aankondigde onze baby niet te willen en
mij eigenlijk ook niet meer. En dat terwijl hij toch echt "ja" had
gezegd tegen deze baby en onze relatie. Ik noem het maar een
panieraanval, iets anders kan ik er niet van maken als je bewust "ja"
zegt en er later toch maar "nee" van wilt maken. De toekomst die hij
ineens voor zich zag (met ons), was niet de toekomst die hij wilde en
dus wilde hij weg en is ook daadwerkelijk gegaan.



Ik heb toen ook heel serieus overwogen om ons kindje te laten weghalen,
maar dat kon en wilde ik niet. Inmiddels ben ik ruim 37 weken zwanger
en heb ik niet bepaald een leuke zwangerschap achter de rug. Ik heb dit
nooit zo gewild noch zien aankomen en ik vind het heel moeilijk om me
te realiseren dat ik er toch min of meer alleen voor sta. Mijn familie
is geweldig, maar het is niet hetzelfde als een partner die er altijd
voor je is.

Ik heb nu al zo lang de tijd gehad om aan de situatie te wennen, maar
voorlopig vind ik het zelfs nog te moeilijk om het te accepteren.
Helemaal nu hij aan een nieuwe relatie begonnen is en ik me nog steeds
zo in de steek gelaten en "ingewisseld" voel.



Hoe komt het toch dat sommige mannen denken dat je een kind "neemt" en
als het niet bevalt of ineens toch niet in hun straatje past, dat een
vrouw dan "zomaar" een abortus kan laten plegen? Waarom denken ze niet
wat beter na van te voren? En waarom kunnen sommigen toch zo makkelijk
alles laten vallen om zich vervolgens om te draaien en hard weg te
rennen? Waar is de daadkracht, vechtlust, doorzettingsvermogen en de
ruggengraat gebleven?

Ik denk dat iemand tegenwoordig best een beetje egoïstisch mag zijn
(als je niet goed voor jezelf zorgt, is er vaak niemand anders die dat
doet) en voor zijn/haar belangen mag opkomen, maar door de manier
waarop sommige mannen ermee omgaan, wordt er alleen maar aan de eigen
ik gedacht lijkt het wel. De balans lijkt zoek, in ieder geval in mijn
beleving.



Wie herkent dit?



Groetjes