jeetje zeg, dit had ik niet verwacht.
had op je vorige topic ook al gereageerd van de week. dat je man waarschijnlijk moest wennen aan het idee, maar wat is dit hard zeg, dat hij loopt te dreigen om weg te gaan.
heel moeilijk.
ben het wel met wenser eens. gef hem even wat ruimte maar blijf praten met elkaar!
probeer zijn angsten/boosheid en weet ik het te achterhalen.
wat zit hem nu precies dwars?
waarom wilt hij zn vrouw en zn kind(eren) achter laten??
ik vind het verhaal van lies erg hard overkomen.
wij kennen immers jow situatie niet, alleen maar wat jij hebt opgeschreven. vind het erg hard om te zeggen: hij was toch wel gegaan, alleen had het dan langer geduurd.
vind niet dat je dat kan zeggen als je niet eens de situatie kent.
1 ding geef ik haar wel gelijk in:
je kinderen moet je ook koesteren, en nooit of ter nimmer weg laten halen (abortus) omdat je man anders bij je weg gaat.
alleen met de kids kan je de hele wereld aan.
maar denk dat we nu een beetje op de stappen vooruit lopen.
praat zo veel mogenlijk met hem, maar ga niet puchen, dan ga je nog meer afstand kweken.
meid, ik wil je heel veel succes en sterkte wensen.
bedenk wel dat je niet alleen bent.
je kleintje in je buik en je peuter die rond loopt voelen ook jouw verdriet/stres aan.
denk aan je.
liefs, do