Ik was 9w en 4d. Heb niks zwaars opgetild of wat dan ook. Werd in de ochtend wakker en zag beetje bloed. Ik dacht nee is dit ongesteld of wat. Ben naar de dokter geweest, die zei dat het normaal was en dat ik niet druk moest maken. Ik was al beetje bang. Kom ik thuis ff google van angst. Ik wou plastic afval verzamelen en toen was het vals alarm. Zo veel bloed echt niet normaal. Veel pijn gehad vooral bij me bekken. Naar de dokter weer barsten in tranen. Hij gelijk de ambulance bellen. Me zoon ophalen van school naar de tante van me man gebracht. Me man opgebeld. Ja ik had veel bloedverlies elke keer als ik naar de wc ging leek het alsof alles eruit kwam. ik met ambulance huilend mee. Pffff veel meegemaakt ook nog op de zelfde dag toen me man jarig was. Het was echt niet leuk!. In het ziekenhuis alle informatie van me hoe het gebeurd is bla bla. Inwendig echo kijken. baby was ik al verloren??. Het zakje zat er nog in. Moest onder narcose om het zakje te verwijderen. Waar de baby zeg maar in zat. Het duurde echt lang tot dat ik mezelf was. Ik werd boos op de wc en schold uit. Ik werd gek. Wel veel met mensen praten om mijn hart te luchten. Ik kon het gewoon niet geloven dat het gebeurd is. Ik weet dat ik niks gedaan heb en dat het vanzelf eruit is gekomen. Ziekenhuis kon niks vinden hoe het gebeurd is. Want de baby was al weg. Nou ben ik zwanger van 30 weken en ik hoop elke dag dat ik tot het einde zal halen. Mijn zoon die nou 4 jaar is die is prematuur geboren met 33 weken en 5 dagen. Ik wil het niet nog een keer meemaken. Het is voor ons als moeder moeilijk en vervelend om het mee te maken. ??