zwanger willen worden, maar rationele 'problemen'

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo allemaal,

Laat ik mij allereerst even voorstellen. Ik ben 23 jaar, wonend in rotterdam en heb al 8 jaar een relatie en we wonen sinds 3 jaar samen.

Sinds een paar maanden ben ik serieus aan het nadenken om kinderen te krijgen. Mijn vriend ziet het ook wel zitten, dus gelukkig zitten we op 1 lijn. Mijn gevoel om moeder te worden is sinds kort extra versterkt, waar ik zelf eigenlijk van schrok. mijn beste vriendin heeft aangekondigt dat ze zwanger is van haar derde. Uiteraar was ik hardstikke blij voor haar, maar eigenlijk was ik stikjaloers. Ik wilde zwanger zijn!!! Ik ben er al dagen van onderste boven, aangezien ik al in een ware babyboom verkeer: vriendin, mijn twee nichten en een kennis zijn of net bevallen of zwanger. Er is geen ontkomen aan en mijn gevoel is alleen maar sterker geworden. Nu zelfs zo erg dat ik dagelijks forums en websites zit te lezen en alle informatie over baby''s probeer in te winnen.

Nu zijn mijn gevoelens voor het krijgen van een kind heel sterk, maar zit ik met een aantal rationele problemen. Sinds maart 2009 heb ik een nieuwe parttime  baan  (20 uur  in de week) tot mei 2010. Een tijdelijk contract dus. Ik zelf vind het 'lullig' als ik een tijdelijk contract heb en de halve periode niet kan werken wegens zwangerschapverlof. Daarnaast is het nog ingewikkelder omdat het de organisatie van een congres (wat plaats vindt in mei 2010) gaat, waardoor de druk met de tijd toeneemt. Naast  deze parttime baan heb ik ook een eigen bedrijf (ik ben weddingplanner) wat ik ook de komende tijd naast mijn werk probeer uit te breiden zodat ik na mijn tijdelijke contract toch werk heb.    

Belangrijk is dat  we een  stabiele financiele situatie creeeren voor ons kind. Een goede financiele basis waar we mee uit de voeten kunnen. Maar ja, wat is genoeg?

Daarnaast ben ik momenteel bezig met mijn scriptie ter afronding van mijn HBO opleiding. Het is voor mij een must om dit voor een eventuele zwangerschap te (juni)   alhoewel ik eigenlijk niet kan wachten.

Mijn gevoelens zeggen dat we zo snel mogelijk moeten beginnen. Ik wil het NU!!! Tevens speelt mijn moeder ook wel een belangrijke rol in de zwangerschap. mijn moeder heeft namelijk darmkanker met uitzaaiingen in de lever, wat inhoudt dat ze nog 2 jaar te leven heeft en ik wil haar graag nog een kleinkind bezorgen voor het zover is.

Het is een heel lang en ingewikkeld verhaal, zoals jullie merken en het wikken en wegen valt me zwaar. Wat moet ik doen? moet ik luisteren naar mijn gevoelens of moet ik zorgen dat ik eerst mijn parttime baan afgerond heb en mijn studie?

Graag ontvang ik tips en adviezen.

gr.
kadwiel
 
Hoi Kadwiel,
Pittige situatie.Moeilijk he dat je je leven in principe makkelijk kan volplannen...tot die moedergevoelens op de proppen komen...die vallen niet te plannen!!
Ik ben nu 29 jaar, 12 weken zwanger van de 4e, en was 22 jaar bij onze 1e dochter.(We hebben 3 meiden)Nooooit gedacht dat ik overigens  met 4 kindjes zou eindigen...maar ja, gevoel gevolgd he!!!
Toen wij besloten voor een kindje te gaan 7 jaar terug gingen wij eerst na of we ons kind wat konden bieden.Mijn man had (en heeft uiteraard nog steeds) een baan met contract, we hadden een huis met voldoende slaapkamers en ik zou thuis blijven bij ons kindje, daar ik destijds had besloten eerst aan kinderen te willen beginnen en evt. daarna een opleiding te volgen, daar ik er op dat moment nog niet uit was wat ik op dat gebied wilde...Was alleen zoooo zeker dat ik een kindje wilde!Mijn vriend was toen  30 jaar en kreeg ook kriebels.Enfin, voor ons was het duidelijk dat een kindje welkom was.
Wat ik jou zou willen aanraden is...ga ook die punten na en misschien nog wel meer punten, dus...
-Heb ik de woning voor een kindje?
-Hebben wij een stabiele financiele situatie?(Je kind hoeft heus niet in de duurste  babykamer te slapen en de nieuwste kinderwagen te liggen  met de duurste babykleertjes hoor, maar een goede basis is wel makkelijk)
-Wat wil ik zodra mijn verlof is afgelopen?Weer werken en valt dat te organiseren met mijn werk, en evt. oppas?(Misschien  wil je  schoonmoeder oppassen, onthou:een kinderdagverblijf is ook een optie, maar wel heel duur.)
Misschien is dit juist het moment om je bedrijfje verder uit te breiden, want mocht je zwanger worden, kan je zelf een grens aangeven wanneer je even een stop aangeeft tegen klanten en zelf met verlof gaat.Maar heb je het er dan wel voor over je ander job te laten varen?...
-En...wil je vooral een kindje om je moeder die ervaring nog mee te geven of is je wens echt zo groot dat je op dit moment al je werkzaamheden op een laag pitje wilt zetten en er helemaal voor wilt gaan?
(Want je moeder zal vast niet willen dat als zij er strakjes misschien niet meer is, jij een mooi kindje hebt, maar verdrietig thuis zit en een beetje spijt  heb van je keuzes...

Ik hoop dat ik niet te hard ben, maar probeer je dit soort punten eerst af te vragen.
Je werk lijkt  me op dit moment niet echt makkelijk te combineren met een zwangerschap en/of een kindje.Bedenk dat je de eerste maanden van een zwangerschap grote kans hebt kots en kotsmisselijk te zijn, en de laatste maanden zijn ook echt topzwaar als je  werkt.

Wil je natuurlijk ook meegeven dat het een geweldige keuze is als je voor een kindje kiest!!!Een zwangerschap is echt waanzinnig om mee te maken, als je even de kwaaltjes vergeet dan he, maar de eerste schopjes voelen na een paar maandjes..is echt onbeschrijvelijk!En op jonge leeftijd is de kans op afwijkingen toch minder.
Zodra je uit deze keuze bent en er helemaal voor wilt gaan zou ik meteen stappen ondernemen, dus  als je zwanger bent meteen op zoek naar een kinderdagverblijf en inschrijven.Dingen als een zwangerschapsvitamine preparaat alvast gaan slikken, dat moet al voordat je zwanger bent en verders..lees je lekker in!

Kortom, succes met deze moeilijke keuze!!!Maak desnoods een lijstje met de voors en tegens als je op dit moment voor een kindje zou kiezen.  

Succes!
Groetjes Roos.
 
Hoi kadwiel,

Ik vind het ontzettend moeilijk om je goede raad te geven, maar als ik naar mijn eigen situatie kijk, zou ik zeggen: Als jullie kinderwens écht ineens zo groot is, ga er dan voor ondanks alle rationele punten die je ervan weerhouden.
Ik heb ook tijden zitten dubben over wanneer ik wat wel en niet wil.
Toen we wilden trouwen, vond ik ons eigenlijk nog wel erg jong (24 en 25, valt dus reuze mee). Niemand in mijn vriendenkring was al getrouwd, dus het voelde een beetje 'gek'. Achteraf gezien was iedereen juist superenthousiast, en wij natuurlijk nog het meest!

Toen we bijna de knoop hadden doorgehakt om aan kinderen te gaan beginnen, raakte mijn man zijn baan kwijt en dat vonden we toch wel erg onzeker, temeer omdat ik mijn baan waarschijnlijk ook kwijt zou raken na een bevalling (gezien de aard van mijn werk is dit moeilijk parttime te doen). Dus, maar even afwachten...
Een tijdje terug besloten we er dan toch echt voor te gaan, en toen werd ik na het stoppen van de pil niet ongesteld..... Nu inmiddels in de medische molen  beland en volgende week horen we wat de plannen zijn, maar dat het bij ons moeilijker zal gaan is in ieder geval wel duidelijk.

Nu zit ik ook al een tijd met het probleem dat ik het niet naar mijn zin heb op mijn werk, maar al die tijd dacht ik: ach, straks vertel ik dat ik zwanger ben en kan ik toch mn biezen bakken, dus ik zing het nog wel even uit. Nu heb ik best een goede baan, auto vd zaak, etc, dus financieel aantrekkelijk.
En toch heb ik net de knoop doorgehakt dat ik ander werk ga zoeken. Om diverse redenen weet ik bijna zeker dat ik er financieel op achteruit zal gaan en ik weet ook nog niet hoe ik het ga aanpakken met het gegeven dat ik regelmatig voor onderzoeken e.d. onder werktijd naar het ziekenhuis zal moeten, maar het kan me nu niets meer schelen. Onze kinderwens is zo groot!!!

Wat ik hier dus mee wil zeggen (beschreven aan de hand van mijn eigen verhaal), is dat je écht je gevoel moet volgen, want in de loop van de tijd zijn er ook weer dingen die kunnen veranderen, die alles anders maken. Uiteindelijk weegt er denk ik niets op tegen je wens op een gezinnetje te gaan stichten.

Zo, is een heel verhaal geworden, ik hoop dat je er iets aan hebt en wens je sowieso veel sterkte met de ziekte van je moeder.

groetjes, ano27
 
Hey meid!

Ook ik vind het moeilijk om advies te geven.. Jou verhaal doet een beetje aan mezelf denken, Maar ik kan je wel vertellen wat bij mij (ons) de knoop heeft doorgehakt. Ik ben momenteel ook mijn scriptie aan het afronden, heb een parttime baan. Mijn vriend is ook zijn scriptie aan het afronden en heeft een contract gekregen. Wij wonen nu ruim een jaar samen in ons appartement en daarvoor eigenlijk elke dag samen slapen enz. We kennen elkaar ook al ons hele leven. Het belangerijkste (naar mijn idee) is of je een stabiele relatie  hebt.  Verdere dingen zijn wel belangerijk maar niet hoofdzaak. Een  goede financiele situatie is fijn maar je maakt het zo duur als je zelf wilt. Natuurlijk wil je het kindje wat te bieden hebben maar die merkt het echt niet of je een marktplaats babykamer of een gloednieuwe hebt. Wat betreft je tijdelijke contract,  het zal niet daar van af moeten hangen. Ik heb daar ook over getwijfeld, wat zijn mijn mogelijkheden als ik zwanger raak, hoe zou mijn baas reageren enz enz. Je krijgt een baby, dat is dan toch het mooiste wat er is? En  dat is misschien vervelend voor je baas,  but he should deal with it.  

Ik las laatst een stukje ergens (ga m straks zoeken en post ik de link) over vrouwen, zwangerschap en werk. Dat een kindje niet daarvan moet afhangen en nederland flexibeler moest worden ofzo.  

Zoals ik begrijp zegt je gevoel, ik wil zwanger worden. Dat had / heb ik ook. En ik ga er nu gewoon voor. Ik ben zowat verslaafd aan het forum  en lees ook alles wat los en vast zit over baby's.  

Als jullie er aan toe zijn, er gewoon voor gaan. Alles komt toch op zijn pootjes terecht,  

Dikke knuffel!  
 
Hi Kadwiel,

Zo moeilijk he?
Ik kan je geen advies geven, kan je wel vertellen hoe wij tot de beslissing zijn gekomen.

We waren altijd zeker van onze kinderwens. Nee, niet nu natuurlijk, maar óóit wel! Eerst wilden we een normale woning. Toen dat er was waren onze tijdelijke contracten een onzekere factor. Toen mijn vriend een vast contract kreeg moesten we in huis nog één en ander verbouwen, dus nog ff niet.
Totdat iemand tegen ons zei "waar wachten jullie eigenlijk op? een kindje krijgen komt eigenlijk nooit uit, er is altijd wel een reden te vinden om het uit te stellen.". Nou, de beslissing was genomen!

Mijn ouders zijn heel jong zwanger geraakt. Geen rooie cent, leven totaal niet op orde (woonden in een kraakpand!). Uiteindelijk ben ik daar uit voort gekomen, en ik mag niet klagen! Zoals mijn moeder zei "er zijn vast dingen die niet ideaal zijn, maar daar red je je wel uit!".

Je ziet, ik ga voor gevoel.
Inmiddels 9weken zwanger, en de twijfel is weer enorm toegenomen hoor. Ben ik niet te jong? Hoe zal mijn baas reageren? Enz Enz. Maar het gevoel is en blijft, dus ik ben blij!!

Heel veel succes met jullie keuze, en bovenal: GENIET!!
xx Floppie
 
Hallo Kadwiel

Ik begrijp je situatie, wij zitten in een vergelijkbare...
Ik heb ontzettende moeite de knoop door te hakken en te stoppen met de anticonceptie, Mijn vriend en ik zijn   (bijna ) 5 jaar verloofd, willen alletwee graag kinderen en hebben het goed samen. Inmiddels hebben we ons 2e huis gekocht en is de verbouwing zo goed als klaar.
Iedere dag is er wel weer een nieuw excuus te bedenken om de pil nog maar een maandje langer te gebruiken. De verbouwing, een verre reis, nieuwe studie enz enz enz.
Ik denk wel eens was ik maar op een dag gewoon opeens zwanger, dan hoef ik niet meer te kiezen... Dan ben ik er dolgelukkig mee. Want de defenitieve keuze is voor mij het moeilijkst.
Er is altijd wel een reden om het nog ff niet te doen, met mijn vriendinnen kan ik hier niet goed over praten, zij willen (voorlopig) nog geen kinderen.
Het is en blijft een moeilijke beslissing, het is niet een pakje boter denk ik dan. En stel dat het allemaal niet 1,2,3 lukt? dan ben je zo weer 2 jaar verder en komt de 30 om de hoek kijken, ik ben nu nog jong, maar ja hoe lang kan ik dat nog blijven zeggen hihi.
Ik heb over 2 weken een afpraak bij de gynaecoloog en dan laat ik mijn anticonceptie verwijderen, We gaan ervoor!
Succes met je beslissing! Groetjes Tamara
 
Hallo Kadwiel,

Ik herken je verhaal helemaal. Ik denk ook dat iedereen er wel op deze menier over nadenkt. Tja, je wilt je kindje natuurlijk alles kunnen geven. Maar wanneer komt het nu echt uit??? Er is altijd wel iets wat rechtvaardigd dat het eigenlijk beter zou zijn om het nu nog even niet te doen.... Ik heb dat nu zelf ook. Geen vast contract, en toevallig ook pas nog gesolliciteerd op een nieuwe baan. Wat moet ik nu? Er is denk ik een grote kans dat ik die baan aangeboden krijg, maar komt dat nu wel uit? Moeten we dan toch maar weer even wachten met kinderen?? Kortom, ik weet het niet! Ik weet wel dat ik niet te lang wil wachten met kinderen. Stel je voor dat het niet op de normale manier lukt, dan ben je snel weer 1-2 jaar verder.... Het zou inderdaad een erg goede oplossing zijn dat iedereen gewoon 'ineens' zwanger zou raken, zonder dat je er echt bewust voor kiest. Haha!

Succes met je keuze, maar volg je gevoel! Wij gaan ervoor in ieder geval!
Groetjes, Jain
 
Hallo allemaal!

dank voor alle reacties. Ik kan mij er goed in vinden echter heeft mijn verhaal een hele andere wending gekregen. helaas niet ten goede.

Ik wilde er goed over praten met mijn vriend. Laten weten dat ik het echt serieus meen om aan kinderen te beginnen. Ik was overtuigd dat ik mijn verstand met mijn gevoel moest combineren. Daarom had ik voor mijzelf besloten om ieder geval mijn studie (scriptie schrijven) af te maken wat dan in juni is afgerond. Daarna was ik het helemaal klaar voor.

Met dit verhaal aan hem verteld te hebben, kreeg ik een reactie die ik niet verwacht had... hij wilde niet meer... voorlopig. Hij heeft heel veel angsten omtrent kinderen krijgen. Zijn werk is niet naar zijn zin, hij wilt zijn eigen bedrijf uitbouwen en stoppen met zijn werk en ineens genieten van het leven (nu pas). Op dit moment past daar een kind niet bij, vindt hij.

Was ik eindelijk zover dat ik voor mijzelf op een rijtje had wat en hoe ik het wilde, geeft hij niet thuis. Eerst geeft hij aan dat hij heel graag kinderen zou willen (op kort termijn) en dat hij toe is aan het vader zijn, maar neemt hij het nu ineens terug. Ook vlak na het vrijen (ik slik alleen de pil, geen condoom) gaf hij toe het eng te vinden als er nu ineens wat zou gebeuren.


Mijn topic is van 'rationele problemen' omgeslagen naar 'mijn vriend wilt niet' en ik weet niet wat ik er mee aan moet. ik probeer mijn gedachten te verzetten in mijn werk en studie, maar ik blijf er maar aan denken. ik kan het niet loslaten.

Eer dat hij durft (als we daar uberhaupt over kunnen spreken, mannen zijn gewoon bang) en eer dat we er voor gaan en eer dat het werkelijk raak is, kan dus nog jaren duren, helaas.

tot zover de update!

xxx
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan