zwanger zijn en geen blijdschap voelen

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo,
Ik zit met het volgende: mijn vriend en ik wilden allebei heel erg graag een kindje. En het is eigenlijk ook meteen gelukt. Nou niks aan de hand zou je zeggen. Maar nu ik eenmaal zwanger ben voel ik helemaal geen blijdschap. Ik heb wel op internet gelezen dat heel veel aanstaande moeders zich angstig voelen en zich zorgen maken of ze wel een goede moeder zullen zijn en dat dit heel normaal is en dat je gewoon moet genieten. Maar dat kan ik dus niet. Voel me natuurlijk ook wel anders dan anders, ben erg moe en vaak misselijk maar dan nog zou ik toch wel enige blijdschap moeten voelen? Voel dat dus even echt niet en daardoor voel ik me vreselijk.  

Zijn er meer mensen die zich zo voelen of meegemaakt hebben??
 
Hoi Baby77,

Maak je hier alsjeblieft niet te druk over, als je  moe en misselijk bent voel je je tenslotte al rot genoeg...
Ik heb in mijn eerste zwangerschap met 6 weken een miskraam gehad, dan zou je toch denken dat ik blij was dat ik meteen daarna weer zwanger was. Toch heb ik toen in week zeven een avond tegen mijn vriend aan zitten huilen van 'als het zo moet hoeft het voor mij niet'. Moe, moe, moe, eigenlijk nog tegen niemand willen vertellen waarom, maar ondertussen wel heel chagrijnig, wat je collega's dan toch wel gaan merken. En allerlei dingen die je je een paar weken ervoor nog had voorgenomen kunnen ineens niet doorgaan omdat je er de puf niet meer voor hebt. Ik was er dus niet alleen niet blij mee, maar baalde er zelfs stevig van.
Gelukkig gaat dat rotgevoel (meestal) over, en heb je daarna nog máánden om je rustig voor te bereiden op de komst van je kindje, en  misschien ook nog wel blij te zijn met  je zwangerschap.  Concentreer je nog nu maar even lekker op jezelf, liefst zónder schuldgevoel of ongerustheid omdat je (nog) niet blij bent.

Sterkte!
Betje.
 
HoiHoi,
Tja ik herken wel het 1 en ander in jou verhaal!! Ik was blij met mijn zwangerschap tot de hormonen echt flink gingen reageren en ik zelfs nog een paar dagen in het ziekenhuis belande, toen was ik echt niet blij met mijn zwangerschap, heb het zelfs wel eens weggewenst, zo beroerd dat ik was, maar nu.....bijna uitgeteld en vol spanning wat het gaat worden!! Weet je je kindje is gewenst bij jullie beide, en je voelt je eigen totaal anders tijdens een zwangerschap, ook ik  zal blij zijn als ik straks weer mn eigen ik ben. Maar geloof me het komt goed als je door de vervelendste tijd heen ben ga je er echt van genieten. En ik raad iedereen aan om floradix te gebruiken als je je moe voelt, gewoon te koop bij de etos ofzo, op dit moment is het mijn drugs hihi. Gebruik ik het een paar dagen niet, ben ik helemaal op!!
Succes met alles, enne het komt echt wel goed!!
 
Hoi,

ik herken ook wel dat dat blije over de zwangerschap er zeker niet elk moment is. Ik zit op dit moment een week thuis, omdat door de misselijkheid en de vermoeidheid werken gewoon even niet gaat en zei laatst al tegen m'n man: Zullen we het laten transplanteren in jouw lijf? :) En ik moet eerlijk zeggen dat ik straks ook niet op stel en sprong nog eens zwanger ga worden: ik wil er straks (naar alle waarschijnlijkheid) wel een tweede bij, maar eerst maar eens bij komen, want dit doe ik niet zoals sommige zwangere vrouwen dat schijnen te doen: peuleschil.
Daarbij is het wel een beetje een taboe natuurlijk, om ook niet-blij te zijn met je zwangerschap. ik zeg zelf steeds maar: Ik ben heel blij met het kindje dat komen gaat, (en na een echo of na het hartje gehoord te hebben, kan ik er weer even tegen aan), maar met de zwangerschap ben ik minder blij... :)

Aan de andere kant, (sorry, ik ben therapeut, ik moet het even noemen): als je denkt dat het niet kunnen genieten verder gaat dan vanwege je fysieke klachten, kan het zijn dat er onverwerkte thema's in je leven zijn, die juist vanwege de zwangerschap boven komen. Als je dat vermoedt, is het wel raadzaam om daar hulp voor te zoeken, zodat je alles een beetje een plekje kunt geven voordat jullie kleintje geboren gaat worden. Je helpt er namelijk niet alleen jezelf mee, maar ook je partner en voor straks je kindje: als je dingen door laat spelen, gaat het geheid op een later moment harder terugkomen...
Die afweging kan ik niet voor je maken, het is de indruk die ik even kreeg en ik dacht: Laat ik het maar noemen, dan kun je zelf afwegen hoe het er voor staat en wat je daarmee doet.
Ik hoop voor je dat het gewoon de fysieke klachten zijn, :), die zijn het makkelijkst te overkomen, maar als er toch meer aan de hand is: Doe er wat mee en heel veel sterkte dan!
 
Hoi Rozemarijke,

Ik moet even lachen om je opmerking. Je zegt dat je niet snel weer zwanger zou willen worden na deze. Ook al ben je therapeut, een vrouw zit echt raar in elkaar. Ik heb deze opmerking ook gemaakt. Dit na het overlijden van mijn dochtertje. Zelfs toen ze nog bij ons thus in haar bedje lag zeiden mijn man en ik dat we er toch weer voor wilden gaan. En ik moet zeggen, het is dat het niet mocht, maar anders was ik meteen al weer zwanger geweest.
Dit is geen aanval hoor, maar ik moest gewoon even terug denken aan mezelf en mensen om me heen die dit ook hebben gezegd.

Verder om op de topic terug te komen. Bij de eerste was ik onverwacht zwanger. Pas toen ik rond een week of 20 was kon ik genieten. Niet voor lange duur want beroerdheid speelt parten.
En toen de kleine geboren was schrok ik ook. Iedereen zegt altijd dat je meteen verliefd bent op je kind, maar ik dacht alleen maar: Die is lelijk. Gelukkig trok dit na een dag bij, maar ik maakte me wel even druk om hem. Hij had een beetje i de verdrukking gezeten. Nu is hij natuurlijk de kanpste van het land.

Claudia...
 
Ja, dat zijn van die dingen ja, :) Tegen vriendinnen zeg ik ook steeds: onder voorbehoud, maar met de volgende wacht ik vast wel weer even... Nou hadden we sowieso van te voren wel bedacht om er een tijdje tussen te hebben, (vanwege drukke baan en studie naast m'n werk lijkt het me een crime om er twee tegelijk in de luiers te hebben), dus tja...
Maar goed, altijd onder voorbehoud, uiteraard, :) Straks is de kleine er en dan zeg ik: OK, gelijk nog een ronde! We shall see...

Ja, dat wordt dan altijd gezegd he, dat je gelijk maar overal helemaal happy mee moet zijn, maar dat komt echt wel heel regelmatig voor dat dat niet zo is, hoor! Zeker als je zelf een zware bevalling hebt gehad, of je kleintje heeft idd zo in de verdrukking gezeten, kan ik me voorstellen dat je wel even wat twijfels voelt... die uiteraard ook weer weggaan, :)
Da's net als met kids hebben: je schijnt niet te mogen zeggen dat je ze soms niet leuk vindt... Nouja, waarom niet? Van mezelf zijn er ook bepaalde trekjes of bepaalde dingen waarvan ik zeg: minder leuk aan mij. Mag ik van m'n kind dan toch ook wel vinden? :) 't Wordt wat anders als je dat uit gaat spreken naar je kind, (wat doe je toch altijd...), da's over het algemeen niet zo opbouwend. Weet nog dat ik dat soort dingen niet van m'n ouders wilde horen, hoorde ik wel van een ander en daar nam ik het ook aan, zeg maar.
Maar goed, heb met m'n stiefdochter ook, die kan echt zo'n ontzettende drama-queen zijn, (is ze inmiddels trouwens wat afgeleerd: bij mij werkt het averechts en mijn man trapt er inmiddels niet meer in, omdat ik het steeds corrigeerde). Dat zeg ik tegen haar nooit, maar met anderen heb ik het daar heus wel eens over, dat ze me daarmee ongelovelijk kan irriteren, :) Verder is het een echt schatje, hoor, :)
En m'n neefje... ook zo'n verhaal. Was hier laatst te logeren toen de kids hier waren voor het weekend en zo ongelovelijk onhandelbaar dat ie een groot deel van z'n tijd straf heeft zitten hebben... Als ie dan weg is, zeg ik tegen m'n man: Zo, die draak is even mooi opgehoepeld, :) (Terwijl ie verder ook echt z'n leuke kanten heeft).

Maar goed, we zullen zien hoe alles loopt, idd.
Wat was bij jullie de reden dat je niet direct nog een kindje mocht? (lijkt me trouwens voor je lijf aardig verwoestend: binnen het jaar weer zwanger zijn! Moet er zelf niet aan denken, :)

(Sorry voor de lange verhalen, zit al de hele week misselijk thuis en verveel me wat. Heb gisteren al marktplaats afgespeurd naar een mooie eethoek, (gelukt!) en voor vanmiddag maar even een afspraak bij de kapper gemaakt. Ik zeg vooraf wel even dat ze me eventueel even moet laten rennen naar het toilet :-(
 
Ik heb (twee keer) een keizersnee gehad. Allebij spoed welliswaar, maar dan mag je een half jaar eigenlijk niet zwanger worden i.v.m. de snee. Daar bij komt dat ik bij de laatste keer ook meteen ben gevaccineerd voor heb-B en dat kost je ook een half jaar dat ze het afraden om dan zwanger te worden. Moet zeggen at het tegelijkertijd ook wel goed was ook met betrekking tot het verwerken, maar ook weer niet. Alles is op dit moment erg dubbel.

En het slopende is niet zo zeer binnen een jaar weer zwanger, is het wel binnen 3 jaar voor de derde keer zwanger.PFFFFFFF. Ach het is voor een goed doel.

Claudia
 
Bedankt allemaal voor jullie lieve reacties! Echt...

Rozemarijke, zou het misschien ook te maken kunnen hebben met het feit dat onze beste vrienden een paar maanden geleden plotseling hun dochtertje hebben verloren? Wij waren erbij toen dit gebeurde. Wij hebben daar ook ontzettend veel verdriet van gehad en ik heb dat nu nog wel.

 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan