Ja, dat zou heel goed kunnen. Zeker als iets zo dichtbij en ingrijpend is geweest, dan zul je misschien toch wat weggestopt verdriet nu naar boven krijgen en dat kan voelen als verdoofd en niet blij kunnen zijn.
En ik kan me voorstellen dat er dan dingen meespelen als: zal dit ons niet ook overkomen, (onbewust niet blij zijn, vanwege een onderliggende angst om jullie kindje straks ook te verliezen is een soort van overlevingsmechanisme, waardoor je je minder hecht en het dus ook minder pijn zou moeten doen als het jullie zelf ook zou overkomen) en misschien dat je je ook bezwaard voelt naar je vriendin, dat jullie nu wel weer een kindje krijgen?
Ik zou er even mee naar de huisarts gaan en uitleggen hoe het zit, want dan kan hij je een verwijzing meegeven en kun je bijvoorbeeld een paar gesprekken hebben bij maatschappelijk werk. Dat hoeven er niet veel te zijn, vaak heb je aan een paar gesprekken in dit soort situaties wel genoeg (tenzij er onder dit verdriet ander verdriet van vroeger zit, maar dat merk je over het algemeen snel genoeg als je met die gesprekken begint). In beide gevallen is het voor jezelf (en je genieten van de zwangerschap) wel zo fijn om het maar even een plekje te hebben gegeven.
En, maar daar kan een maatschappelijk werker je ook bij ondersteunen-bij hoe je dat doet, praat erover met je vriendin, want naast dat het haar best wel verdriet zal geven om bij anderen nieuw leven te zien groeien en geboren straks, zal het haar ook troost en afleiding geven... en ze zal juist misschien wel heel graag even speciaal bij jullie zwangerschap betrokken willen zijn, (maar dat kun je samen bepraten,
Het zal in ieder geval ook haar helpen bij het verwerken...
Mijn ervaring is dat de omgeving mensen die een kindje hebben verloren vaak wat mijden of ontzien, terwijl het ze juist helpt om gewoon maar te mogen praten over wat de dingen met ze doen...
Even uit mijn eigen ervaring: ik ben zwanger geraakt ws. een weekje voordat mijn opa is overleden. Dat voelde heel vreemd toen, zo van: ik draag hier misschien nieuw leven, terwijl hij overlijdt, terwijl ik het ook een troostende gedachte vond: leven eindigt en begint en dat ligt soms dicht bij elkaar. Toen ik het zeker wist en mijn oma belde om het te vertellen, was het ook voor haar juist heel troostend en toch ook weer gelegenheid om even te praten over haar verlies. Ze zei direct: wat zou opa dat leuk gevonden hebben, meisje, om jullie kindje vast te houden. (wij woonden altijd 2 straten verderop bij mijn opa en oma om de hoek, de enige kleinkinderen die zo dichtbij woonden en dus ook heel veel bij mijn opa en oma waren).
Dus, ja... in ieder geval veel sterkte ermee, en ook als je hier op het forum je ei even kwijt moet/wilt: vooral doen, ook hier kunnen we je steunen,
En ik kan me voorstellen dat er dan dingen meespelen als: zal dit ons niet ook overkomen, (onbewust niet blij zijn, vanwege een onderliggende angst om jullie kindje straks ook te verliezen is een soort van overlevingsmechanisme, waardoor je je minder hecht en het dus ook minder pijn zou moeten doen als het jullie zelf ook zou overkomen) en misschien dat je je ook bezwaard voelt naar je vriendin, dat jullie nu wel weer een kindje krijgen?
Ik zou er even mee naar de huisarts gaan en uitleggen hoe het zit, want dan kan hij je een verwijzing meegeven en kun je bijvoorbeeld een paar gesprekken hebben bij maatschappelijk werk. Dat hoeven er niet veel te zijn, vaak heb je aan een paar gesprekken in dit soort situaties wel genoeg (tenzij er onder dit verdriet ander verdriet van vroeger zit, maar dat merk je over het algemeen snel genoeg als je met die gesprekken begint). In beide gevallen is het voor jezelf (en je genieten van de zwangerschap) wel zo fijn om het maar even een plekje te hebben gegeven.
En, maar daar kan een maatschappelijk werker je ook bij ondersteunen-bij hoe je dat doet, praat erover met je vriendin, want naast dat het haar best wel verdriet zal geven om bij anderen nieuw leven te zien groeien en geboren straks, zal het haar ook troost en afleiding geven... en ze zal juist misschien wel heel graag even speciaal bij jullie zwangerschap betrokken willen zijn, (maar dat kun je samen bepraten,
Het zal in ieder geval ook haar helpen bij het verwerken... Mijn ervaring is dat de omgeving mensen die een kindje hebben verloren vaak wat mijden of ontzien, terwijl het ze juist helpt om gewoon maar te mogen praten over wat de dingen met ze doen...
Even uit mijn eigen ervaring: ik ben zwanger geraakt ws. een weekje voordat mijn opa is overleden. Dat voelde heel vreemd toen, zo van: ik draag hier misschien nieuw leven, terwijl hij overlijdt, terwijl ik het ook een troostende gedachte vond: leven eindigt en begint en dat ligt soms dicht bij elkaar. Toen ik het zeker wist en mijn oma belde om het te vertellen, was het ook voor haar juist heel troostend en toch ook weer gelegenheid om even te praten over haar verlies. Ze zei direct: wat zou opa dat leuk gevonden hebben, meisje, om jullie kindje vast te houden. (wij woonden altijd 2 straten verderop bij mijn opa en oma om de hoek, de enige kleinkinderen die zo dichtbij woonden en dus ook heel veel bij mijn opa en oma waren).
Dus, ja... in ieder geval veel sterkte ermee, en ook als je hier op het forum je ei even kwijt moet/wilt: vooral doen, ook hier kunnen we je steunen,