A
Anoniem
Guest
Ik ben heel erg benieuwd of er net als ik mensen zijn die het zwanger zijn helemaal niet zo geweldig vonden. Hier mijn verhaal
Wj wilden super graag een kindje en zijn een jaar bezig geweest. Precies op de laatste keer voordat we naar de huisarts mochten is het dan toch gelukt. Na 6 weken verloor ik 's nachts op het toilet opeens allemaal helder bloed. Ik heb dus de huisartsenpost gebeld en ik mocht meteen langs komen. De huisarts daar wilde met zo'n eendenbek gaan kijken, hij pakt dat ding, wilt hem in brengen en ik roep keihard auw! Wat deed dat ding pijn. Zegt ie, wacht ik zal een kleinere pakken . Als ze ook kleinere hebben waarom pakken ze dan een grote? Maar goed hij kijkt even en zegt, je baarmoederhals staat open en ik zie vliesjes dus je hebt een miskraam gehad. Maar dat betekend niet dat het de volgende keer weer fout gaat hoor, je kunt het gewoon weer proberen. Hij wilde dat er nog even een gynacoloog naar me keek om te zien of alles wel weg was, anders zouden ze alles nog weg gaan zuigen (ben de naam even kwijt). In het zkh waar ik was waren geen gynacologen dus moest ik naar een ander ziekenhuis. Buiten heb ik van schrik zo'n 3 sigaretten gerookt. Ik was helemaal van slag want ik wilde helemaal geen miskraam (uiteraard). Mijn man en ik waren erg teleurgesteld. Na ongeveer een uur waren we bij de andere gynacoloog. Ik zeg dus tegen hem ik heb een miskraam gehad en we komen even kijken of alles wel weg is. Hij zegt dus, ach die artsen weten er niets van, ik kijk nog wel even. Hij maakt dus en inwendige echo en ik zie een flikkerend stipje. Ik durfde niets te zeggen maar hij zegt, ik zie een hartje. Mijn man en ik dachten nog oke er zijn dus al stukje weg maar het hartje is er nog? Ik vraag dus heel voorzichtig: maar dat is toch goed? Ja zegt de gynacoloog. Maar toen waren we al niet meer heel blij want het kon dus alsnog helemaal mis gaan. We moesten na 3 dagen terug komen en toen klopte het hartje nog steeds. Ik ben toen overgedragen naar de vk. Maar voor mijn gevoel kon het dus altijd steeds mis gaan. Ik was er dan ook van overtuigd dat ik het kindje alsnog zou verliezen en heb dus door die arts helemaal niet kunnen genieten. Ik kocht wel spullen en zo maar was er van overtuigd dat ik nooit een levend kindje zou krijgen.
9 maanden enorme angst en stress dus.
Vervolgens was ik helemaal voorbereid op mijn bevalling, we hadden een cursus gedaan en al 2 vk hadden gezegd dat ze goed lag en zelfs al iets ingedaald was. Twee keer vroegen ze sich af of ze toch geen hoofdje voelde boven maar na nog een keer voelen zeiden ze dat ze gewoon een rond kontje had. Toen kwam er een dag dat ik Marissa gewoon niet meer voelde, dit was ongeveer 3 weken voor mijn bevalling. Ik heb dus de vk gebeld dat ik haar de hele dag al niet gevoeld had. De vk is thuis gekomen en heeft geluisterd, zij vond wel een hartslag maar ik moest toch even naar het zkh voor een hartfilmpje. Dat filmpje was gelukkig goed en de gynacoloog wilde nog even een echo maken. Blijkt ze dus gewoon in stuit te liggen. De gynacoloog vond ook dat ik veel te weinig vruchtwater had om te gaan draaien. We moesten dus gaan nadenken of we een keizersnee of een stuitbevalling wilde. Op maandag moest ik weer terug komen. Ik had weer een andere gynacoloog en hij vond dat er wel redelijk genoeg water was om te draaien. Maar toen wilde ik dat al niet meer. Ik had dus opeens nog maar een paar dagen om te wennen aan het idee van een ks. Heb in die twee weken steeds een andere gynacoloog gehad. Toen ik eindelijk een vaste had deelde hij doodleuk mee dat hij er niet zou zijn met de ks hij was met vakantie. Toen hadden we dus ongeveer de 5e verschillende gyn. Uiteindelijk dus een ks gehad. In het zkh werden zowel mijn man als ik echt slecht behandeld. Hij mocht op een gegeven moment geen koffie meer pakken boven want dat was voor de vaders van vrouwen die nog moesten bevallen. Ik heb met mijn wond 8 uur op een kapot bed gezeten dat net op dat moment in een 90 graden stand stond. Het deed zo'n zeer maar ze hadden steeds geen tijd. Ik kreeg elke avond iemand anders op de kamer er bij die steeds geen nederlands kon en elke keer vond het bezoek van die andere persoon het nodig om eten mee te nemen. Ik zat dus steeds in de lucht van shoarma, knoflooksaus, en muntthee. Het was echt een hel in het ziekenhuis. Ze vergaten Marissa steeds op te halen na het voeden en ik kreeg haar niet zelf in haar wiegje. Ik heb uiteindelijk 5 dagen niet kunnen slapen in het zkh en ben de laatste avond echt heel erg kwaad geworden. Ik heb gezegd dat ik een taxi zou bellen en met Marissa weg zou gaan (het was toen al twaalf uur 's avonds). Uiteindelijk hebben ze me toen die nacht een kamer voor mij alleen gegeven en daar heb ik wel een paar uur kunnen slapen. Maar ik heb zowel aan de xwangerschap als aan de ks, en dan vooral het zkh echt verschrikkelijke herinneringen. Ik zou het dus allemaal echt niet zomaar nog een keer willen.
Nu kan ik me niet voorstellen dat ik de enige ben die het allemaal niet zo geweldig vond. Het is echt een heel verhaal geworden. Als je het helemaal hebt afgelezen ben je echt een volhouder .
Ik wil trouwens nog wel even melden dat ik ook wel genoten heb van de bewegingen in mijn buik, het contact met de kleine en het zwanger zijn, maar de angst overheerste. Wie vond het nog meer helemaal niet zo leuk?
groetjes Linda
Wj wilden super graag een kindje en zijn een jaar bezig geweest. Precies op de laatste keer voordat we naar de huisarts mochten is het dan toch gelukt. Na 6 weken verloor ik 's nachts op het toilet opeens allemaal helder bloed. Ik heb dus de huisartsenpost gebeld en ik mocht meteen langs komen. De huisarts daar wilde met zo'n eendenbek gaan kijken, hij pakt dat ding, wilt hem in brengen en ik roep keihard auw! Wat deed dat ding pijn. Zegt ie, wacht ik zal een kleinere pakken . Als ze ook kleinere hebben waarom pakken ze dan een grote? Maar goed hij kijkt even en zegt, je baarmoederhals staat open en ik zie vliesjes dus je hebt een miskraam gehad. Maar dat betekend niet dat het de volgende keer weer fout gaat hoor, je kunt het gewoon weer proberen. Hij wilde dat er nog even een gynacoloog naar me keek om te zien of alles wel weg was, anders zouden ze alles nog weg gaan zuigen (ben de naam even kwijt). In het zkh waar ik was waren geen gynacologen dus moest ik naar een ander ziekenhuis. Buiten heb ik van schrik zo'n 3 sigaretten gerookt. Ik was helemaal van slag want ik wilde helemaal geen miskraam (uiteraard). Mijn man en ik waren erg teleurgesteld. Na ongeveer een uur waren we bij de andere gynacoloog. Ik zeg dus tegen hem ik heb een miskraam gehad en we komen even kijken of alles wel weg is. Hij zegt dus, ach die artsen weten er niets van, ik kijk nog wel even. Hij maakt dus en inwendige echo en ik zie een flikkerend stipje. Ik durfde niets te zeggen maar hij zegt, ik zie een hartje. Mijn man en ik dachten nog oke er zijn dus al stukje weg maar het hartje is er nog? Ik vraag dus heel voorzichtig: maar dat is toch goed? Ja zegt de gynacoloog. Maar toen waren we al niet meer heel blij want het kon dus alsnog helemaal mis gaan. We moesten na 3 dagen terug komen en toen klopte het hartje nog steeds. Ik ben toen overgedragen naar de vk. Maar voor mijn gevoel kon het dus altijd steeds mis gaan. Ik was er dan ook van overtuigd dat ik het kindje alsnog zou verliezen en heb dus door die arts helemaal niet kunnen genieten. Ik kocht wel spullen en zo maar was er van overtuigd dat ik nooit een levend kindje zou krijgen.
9 maanden enorme angst en stress dus.
Vervolgens was ik helemaal voorbereid op mijn bevalling, we hadden een cursus gedaan en al 2 vk hadden gezegd dat ze goed lag en zelfs al iets ingedaald was. Twee keer vroegen ze sich af of ze toch geen hoofdje voelde boven maar na nog een keer voelen zeiden ze dat ze gewoon een rond kontje had. Toen kwam er een dag dat ik Marissa gewoon niet meer voelde, dit was ongeveer 3 weken voor mijn bevalling. Ik heb dus de vk gebeld dat ik haar de hele dag al niet gevoeld had. De vk is thuis gekomen en heeft geluisterd, zij vond wel een hartslag maar ik moest toch even naar het zkh voor een hartfilmpje. Dat filmpje was gelukkig goed en de gynacoloog wilde nog even een echo maken. Blijkt ze dus gewoon in stuit te liggen. De gynacoloog vond ook dat ik veel te weinig vruchtwater had om te gaan draaien. We moesten dus gaan nadenken of we een keizersnee of een stuitbevalling wilde. Op maandag moest ik weer terug komen. Ik had weer een andere gynacoloog en hij vond dat er wel redelijk genoeg water was om te draaien. Maar toen wilde ik dat al niet meer. Ik had dus opeens nog maar een paar dagen om te wennen aan het idee van een ks. Heb in die twee weken steeds een andere gynacoloog gehad. Toen ik eindelijk een vaste had deelde hij doodleuk mee dat hij er niet zou zijn met de ks hij was met vakantie. Toen hadden we dus ongeveer de 5e verschillende gyn. Uiteindelijk dus een ks gehad. In het zkh werden zowel mijn man als ik echt slecht behandeld. Hij mocht op een gegeven moment geen koffie meer pakken boven want dat was voor de vaders van vrouwen die nog moesten bevallen. Ik heb met mijn wond 8 uur op een kapot bed gezeten dat net op dat moment in een 90 graden stand stond. Het deed zo'n zeer maar ze hadden steeds geen tijd. Ik kreeg elke avond iemand anders op de kamer er bij die steeds geen nederlands kon en elke keer vond het bezoek van die andere persoon het nodig om eten mee te nemen. Ik zat dus steeds in de lucht van shoarma, knoflooksaus, en muntthee. Het was echt een hel in het ziekenhuis. Ze vergaten Marissa steeds op te halen na het voeden en ik kreeg haar niet zelf in haar wiegje. Ik heb uiteindelijk 5 dagen niet kunnen slapen in het zkh en ben de laatste avond echt heel erg kwaad geworden. Ik heb gezegd dat ik een taxi zou bellen en met Marissa weg zou gaan (het was toen al twaalf uur 's avonds). Uiteindelijk hebben ze me toen die nacht een kamer voor mij alleen gegeven en daar heb ik wel een paar uur kunnen slapen. Maar ik heb zowel aan de xwangerschap als aan de ks, en dan vooral het zkh echt verschrikkelijke herinneringen. Ik zou het dus allemaal echt niet zomaar nog een keer willen.
Nu kan ik me niet voorstellen dat ik de enige ben die het allemaal niet zo geweldig vond. Het is echt een heel verhaal geworden. Als je het helemaal hebt afgelezen ben je echt een volhouder .
Ik wil trouwens nog wel even melden dat ik ook wel genoten heb van de bewegingen in mijn buik, het contact met de kleine en het zwanger zijn, maar de angst overheerste. Wie vond het nog meer helemaal niet zo leuk?
groetjes Linda