zwanger zijn is niet leuk

hoi hoi

heftige verhalen hoor pppfff .. ik ben nu wel zwanger van mijn 2de en vind het erg spannend.

ik was zwanger van Mart, de klachten begonnen met 9 wk.. misselijk en moe, maar ik had ook veel pijn aan mijn bekken, direct een fysio erbij gehad, en dat ging wel op de dagen zelf, maar daarna was het weer drama.. op het laatste kon ik bijna niet meer lopen, slapen, liggen.
vanaf 20 wk ziekenhuis in en uit geweest, ze dachten zw vergifteging, maar dat was het gelukkig niet, ik had constant harde buiken en weeen actieviteiten :S
werd er helemaal gek van, en het vervelende is dat je soms niet door de omgeving en ziekenhuis mensen word serieus genomen.
ik ben zelfs nog na Zwolle gereden met ambulance en sirenes, ik was toen 31 wk, dit was omdat mijn baarmoeder mond al helemaal verweekt was, en ik al iets ontsluiting kreeg, ik heb een week in zwolle gelegen daarbij hebben ze nog een groei echo genaakt, was erg mooi, maar mijn HB zakte na 3.4 dat was dus weer foute boel, ik mocht 1 dag thuis proberen hoe het ging en daarna weer na het ziekenhuis controle, tot in totaal aan de 34 wk heb ik aan de weeen remmers gelegen, en infuus gehad, en prikjes voor de longen, elke dag een ctg enz enz, om gek van teworden.
maar toen eindelijk op vrijdag 1 Juni was de vk in het ziekenhuis om, ze zegt je kunt dit niet meer, het is en word teveel, ik denk dat ie vanavond komt, en komt ie niet mag je je morgen vroeg melden om 7.45 uur.
dus zo gezegt zo gedaan, 7.45 gemeld, op een kamer gelegt, ctg enz.
aan het infuus gezet, om weeen op tewekken, dit ging wel maar nog niet goed genoeg, na dat ze mij om half 11 de vliezen hebben gebroken kwam het op gang, al snel kon ik niet meer van de pijn, rug, benen, bekken, en heb ik een ruggeprik gekregen, heeeeeeeeerlijk voor het eerst in bijna 9mnd geen pijn nix.
om 17.00 uur voelde ik druk, ik wou persen, maar er waren nog 6 wachtende voor mij.... ppppffff dikke lul ik doe het nu, dus ik elke keer rustig mee geperst, zonder vk, en om 18.00 mocht ik er voor gaan, het ging super, heb heeeeeel hard BRANDDDD!!! geschreeuwt en toen was Mart er om 18.45 uur, wat een heerlijk gevoel, alles was goed gegaan, 1 mini hechting, en voelde me super trots. en papa ook hihi.
om 19.45 kwamen de opas en omas, helaas niet zolang want ik verloor ineens heeeeeel veel bloed, hoefde volgens hun niet aan het bloed infuus, maar was wel bijna weg, en de volgende dag bleek dat ik nog een paar giga stukken placenta in mijn buik had, ik moest 3dgn in het zh blijven gelukkig .. heerlijk was het.. en heb relax bv kunnen geven en oefenen.
al met al eigenlijk dikke kutzooi... maar ik heb het wel gedaan !!!!! ben er erg trots op..ook al heb je een rugge prik keizer snee what ever gehad een kind baren is heel intensieve en iets van je zelf.. dames wees trots.
ik heb het zo goed als achter mijn gelaten, en ga mijn vk ook goed zeggen wat ik de volgende bevalling wil. en hun zeiden gelukkig al, na het zien van jou geschiedenis gaan we lekker weer na het ziekenhuis... wij blij. wouden we toch al, maar nu willen de vks ons daar ook wel begeleiden.. ben benieuwd... en de ruggerprik komt ook vast testaan, kga geen pijnleiden als het niet nodig is...

dus niet moeilijk doen als het makkelijker kan..(is mijn motto)

ik ben nu vrolijk zwanger van ons 2de kindje, al vind ik het ook erg spannend, krijg al wel last van mijn bekken ben 6wk nu.
we zien wel.. het gaat zoals het komt, zolang ik zelf maar de touwtjes in handen hem.

ik ga nu verder met eten,, tis lang genoeg zoow hihi..

groetjes simone

mv Mart en ?
 
Hoi,

ik heb niet al jullie verhalen helemaal gelezen want het waren enorme lappen tekst en ga dan ook proberen dat van mij kort te houden.

Ik vind zwanger zijn niet vervelend. Alleen had ik bij de tweede en derde zwangerschapsischias en dat is pijnlijk. bij de derde heeft de fysio gelukkig veel verlichting gebracht. Bij de eerste heb ik geen klachten gehad en dan ook negen maanden gestraald. Het is alleen jammer dat al mijn kroost tot na de uitgetelde datum blijft zitten. Zeker gezellig in mijn buik.

De bevallingen werden steeds makkelijker. Vooral de derde. Negenenzestig minuten van de eerste wee tot dat hij er was. Super toch. En ik liep daarna alweer zelf door het ziekenhuis. Ik zou de bevalling zo weer doen alleen het zwanger zijn niet omdat mijn rug het steeds minder leuk vind omdat ik altijd zoveel aan kom (steeds voer de twintig kilo) en heel erg naar voren draag wat mijn rug erg belast.

Groetjes van marloes
 
Haha, leuk onderwerp Zeker nu ik zwanger ben van de tweede....

MIjn eerste zwangerschap was goed, totdat ik last kreeg (35 kilo aangekomen) van onwijs veel vocht vast houden. Abcessen in mijn liezen. Heb er zelfs een moeten laten opensnijden. Was ter grootte van een ei (sorry klinkt niet fris, was het ook niet....)
Verder was mijn bevalling een ware hel. Na 1,5 uur weeen VK gebeld, die is komen kijken toen het 2 uur aan de gang was, toen had ik 1,5 cm ontsluiting.
Toen ze weg was begon de weeenstorm. Ik heb tot aan de persweeen begonnen (uur of 8 in totaal) wee op wee gehad.
Toen moest ik 5 minuten persweeen tegenhouden tot het randje weg was.En na 2 uur persen ging de hartslag van Feline naar beneden en werd de ambulance gebeld. Toen moest ik met persweeen een trap af (buitenom, iedereen kon me zien, want de trap af op brancard kon niet) Duurde trouwens een eeuw voordat ze er waren en ook voor ik in het ZH was.
Uiteindelijk heb ik 2,25 uur geperst en moest de vacuum er aan te pas komen (was er ook af geschoten en de co-assistent trok naar boven ipv beneden)
Ik was ingescheurd, ingeknipt, had heeeeel veel hechtingen. In het ziekenhuis was het niet leuk, ze hadden geen tijd voor me en lieten Feline in mijn bed liggen, ik kon haar zelf niet terug leggen. Na 2 dagen thuis te zijn geweest weer in het ziekenhuis voor een bloedtransfusie omdat ik heel veel bloed had verloren.
Kraamtijd was niet zo leuk, door zeurende mensen en BV die niet lukte.

MAAR: Het was het me allemaal waard, want we hebben een geweldig mooie en lieve dochter gekregen. En ik ben nu weer zwanger, dus zo erg was het eigenlijk ook weer niet, want ik doe het nu nog een keer!!

groetjes Maris
 
Hoi Linda,

Toen ik je kopje las 'zwanger zijn is niet leuk' dacht ik: gelukkig ik ben niet de enige!

Mijn zwangerschap en bevalling en de eerste weken erna waren geen pretje. Ik zal proberen het kort te houden.....

Voor Svens zwangerschap heb ik een miskraam gehad. Al vanaf het begin van die eerste zwangerschap had ik er geen goed gevoel over. In de 9e week mocht ik voor het eerst op gesprek bij de vk en ik uitte mijn onzekerheid. Deze mevrouw deelde mij mede dat ik me echt geen zorgen moest maken en dat ik zo iemand was die zich pas zeker ging voelen als ik het kindje zou voelen. Toch regelde ik een echo bij een echobureau omdat ik het niet meer uithield. Wat bleek: ik had een missed abortion (leeg vruchtzakje) en het was dus inderdaad fout. Die mevrouw zei: als een vrouw er geen goed gevoel bij heeft, is het 9 van de 10 keer ook fout..... Uiteindelijk heb ik een curretage ondergaan (dat wegzuigen waar jij het over had) en sloot ik het hoofdstuk af. Dit alles was in september / oktober 2006.

Na de curretage werd ik maar niet ongesteld. Eerst maakte ik me geen zorgen want de gyn had gezegd dat het wel even kon duren en mijn man en ik hadden toch afgesproken dat we zouden wachten tot het nieuwe jaar met proberen. Maar ja, na 7 weken belde ik toch maar naar het ziekenhuis. De assistente vroeg of ik misschien niet al weer zwanger was. Ik verklaarde haar nog net niet voor gek. Ik moest nog maar even een week wachten en als er dan nog niets was, moest ik weer even bellen. De week erna moest ik ineens weer heel vaak plassen. Iets wat voor mij een teken was dat ik wel eens zwanger kon zijn. En ja hoor: twee streepjes op de test!
Ik was niet meteen blij, eerder bang. Wat als dit weer mis zou gaan?!
Aan het einde van die week regelde ik weer een echo bij het echobureau want ik wilde weten wat daarbinnen aan de hand was. Ik was inderdaad zwanger maar het was nog heel pril, pas 4 weken. We zagen alleen een rondje op de echo. Maar....... ik was zwanger! 's Avonds hadden we een etentje van mijn mans werk in Belgie. We zouden daar in een hotel blijven slapen. Het was een vermoeiende avond. Na het diner wilde mijn mans collega's nog naar de kroeg, ik wilde naar de bed. We werden naar het hotel gebracht. Toen ik uit de bus stapte voelde ik iets. Ik had een bloeding. Moedeloos zat ik op de wc, mijn man was helemaal van de kaart. We hebben die nacht niet veel geslapen. De volgende dag, een zaterdag, belde ik naar de vk. Ik kreeg dezelfde vrouw als bij het intakegesprek van mijn eerste zwangerschap. Ze deelde me mee dat ik maar moest wachten tot de termijnecho (anderhalve week later) want ze kon nu toch niets doen. Vanaf dat moment had ik besloten dat ik niets meer met dat mens te maken wilde hebben. Die anderhalve week duurde wel een halve eeuw en ik had nog meerdere bloedingen. Toen we naar het diagnostisch centrum moesten voor de echo had ik me al ingesteld om slecht nieuws. Maar wat bleek: op de echo was een klein wurmpje te zien met kloppend hartje! Ik geloofde het eerst echt niet. De vrouw was lang bezig met de echo want ze zag een zwarte vlek die er niet op thuishoorde volgens haar. Ze haalde er iemand bij en die vrouw zei dat dat de uiteindes van mijn eileiders waren. Ik geloofde haar meteen, het maakte mij niet uit, ik had een wurmpje gezien.

De volgende dag zat ik op mijn werk toen ik voelde dat ik weer aan het vloeien was. Ik rende naar de wc en daar stroomde het bloed uit mij met stolsels en al. Ik zat te huilen op de wc. Ik ben naar huis gegaan en heb mijn man gebeld met de mededeling dat ik ons kind door de wc had gespoeld. Richard, mijn man, is met 180 km/h naar huis gesjeesd en van daaruit zijn we via de huisarts in het ziekenhuis belandt. De gyn daar luisterde naar ons verhaal en dacht ook meteen dat het mis was. Maar hij zou nog even een echo maken om te kijken of mijn baarmoeder schoon was. Wat bleek: ons wurmpje zat er nog! De zwarte vlek was weg.......

Daarna heb ik nog meerdere bloedingen gehad en geen 1 gyn heeft met zekerheid kunnen vaststellen wat er aan de hand was (ik heb ook menig eendenbek te verduren gehad). 1 Gyn heeft gezegd dat ik waarschijnlijk een geknapt bloedvat in mijn baarmoeder had. Door het groeien van de baarmoeder knapte die elke keer weer open en daardoor kwam er bloed in de baarmoeder, dat stolde dan en vervolgens kwam het eruit.

Met week 11 stopte de bloedingen maar ik kon inmiddels niet meer genieten van mijn zwangerschap. Al die onzekerheid braken mij op. Op een gegeven moment zei mijn gyn (ik had wel een vaste gyn en verloskundige in het ziekenhuis) dat ik nu toch echt moest gaan genieten. Ik mocht me best zorgen maken, dat kon ik toch niet weerhouden maar daarnaast moest ik momenten inbouwen waarbij ik bewust met mijn zwangerschap bezig was. Het viel me zwaar. Uiteindelijk kreeg ik wat rust na de 20 weken echo want die was goed. Maar wat denk je, toen kreeg ik een blaasontsteking die vervolgens 12 weken heeft geduurd. Ik kon nergens heen want na een half uur in de auto werd ik gek. Nadat ze mijn urine voor de zoveelste keer op kweek hadden gezet, bleek ik streptokokken B bacterie bij me te dragen. Daardoor was ik verplicht om in het ziekenhuis te bevallen omdat ik 4,5 uur aan de antibiotica moest voor de uitdrijving om daarmee de besmetting van het kindje te minimaliseren.

Ik vroeg nog aan de gyn of ik dan niet meteen naar het ziekenhuis moest komen als de weeen zouden beginnen. Hij zei dat dat echt niet hoefde want een eerste bevalling duurde zeker wel 11 uur. Dus toen bij mij 's nachts de weeen begonnen had ik die 11 uur in mijn hoofd. Echter na 3 weeen te hebben weggepufd had ik het niet meer. Die waren zo heftig, die kreeg ik niet weggepufd. Ik raakte in paniek, als dit zo 11 uur zou doorgaan, trok ik het niet! Toen ik weer op de wc ging zitten verloor ik bloed. Mijn man belde naar het ziekenhuis en we moesten meteen komen. De rit er naartoe was een hel. Compleet van de kaart kwam ik daar aan. De verpleegster zei dat ik rustig moest doen maar dat ging echt niet. Wat bleek, ik had in 1,5 uur al 9 cm ontsluiting en ik had al persweeen. Uiteindelijk heb ik die nog 3 uur moeten wegpuffen wat ondraaglijk was. Toen ze zeiden dat Sven het niet meer leuk vond daarbinnen en er echt uit moest (zijn zuurstofgehalte was te laag), begon ik bijna te juichen. Bij de tweede perswee was hij er dan ook. De gyn stond nog met de verdoving en de schaar om me in knippen, in haar hand.

Daarna moest ik een nacht in het ziekenhuis blijven omdat ze Sven moesten observeren of hij niet besmet was met de streptokokken B bacterie. Ik lag op een kamer met 4 andere dames. Ik vond het een hel. De verpleegsters hadden nergens tijd voor terwijl ik graag geholpen wilde worden met de borstvoeding. Dat ging bij mij nl niet zo makkelijk. Ik heb een uur moeten wachten op mijn paracetamol tegen de naweeen. 's Nacht deed ik geen oog dicht omdat een kamergenoot lag te snurken. Ik miste mijn rust, privacy en natuurlijk mijn man. Wat was ik blij dat ik de dag erna naar huis mocht.

Op zondag kwam ik thuis en de kraamhulp kwam al gauw. Die was boos op het ziekenhuis dat ze zo laks waren geweest met de borstvoeding. Ook was ze boos omdat Sven zo weinig voeding had gehad (in het ziekenhuis hadden ze gezegd dat ieder pasgeboren kindje 24 uur zonder eten kan). Sven was niet zwaar, 2900 gram, en had duidelijk voeding nodig en de borstvoeding was nog steeds niet op gang gekomen. Ze hadden me moeten laten kolven in het ziekenhuis maar dat was dus niet gebeurd.

Op maandag zag Sven geel maar het was nog niet zo erg dat de kraamhulp het alarmerend vond. Wel moesten we goed op zijn temperatuur letten. Kindjes die nl met de streptokokken B bacterie besmet zijn krijgen geen koorts maar onderkoeling. Toen de kraamhulp 's middags naar huis ging, stonden we er weer alleen voor. 's Avonds kreeg ik Sven niet meer wakker en wilde hij niet meer eten. Ook ging zijn temperatuur omlaag. We belde de verloskundige want we vertrouwden het niet. Zij zei dat we hem in de kinderwagenbak moesten leggen met kruik en extra dekentjes. Als hij na een uur nog niet warmer werd, moesten we bellen. Na een uur was er geen verandering. We moesten meteen naar de EHBO want mogelijk was Sven toch besmet. Daar gingen we dan, 's avonds om 23:00 naar het ziekenhuis. Daar aangekomen namen de artsen geen risico. Sven moest blijven. Die nacht zal ik niet vergeten. Een arts assistent probeerde een infuusje aan te leggen in Sven zijn voetje maar het wilde niet lukken. Sven heeft het hele ziekenhuis bij elkaar gekrijst. Op dat moment wist ik: ik ben zijn mama, ik heb zo ontzettend moeten huilen omdat zijn huiltje echt door merg een been ging.

Sven heeft 8 dagen in het ziekenhuis gelegen. Hij wilde niet eten en wat hij binnenkreeg, kwam er meteen weer uit. Wij hebben een week in het Ronald MacDonaldhuis geslapen. Die 8 dagen waren slopend. Ik kreeg geen rust want elke voeding wilden wij zelf doen maar dat duurde minstens een uur. Daarna nog even knuffelen en dan kon Sven net weer een uurtje slapen en dan moest hij weer. Zo kon ik dus ook nooit langer dan een uurtje rusten. Toen gebeurde er nog iets vreselijks. Mijn moeder en tante kwamen een keertje langs om mij te steunen. We gingen naar de kinderafdeling en ik hoorde Sven al huilen vanaf de gang. Dat deed hij anders nooit. We troffen hem aan in zijn eigen bloed helemaal in paniek. Hij had zijn infuusje los getrokken en doordat de verpleegster die niet goed had ingebracht stroomde het bloed eruit. Ik zal je zeggen: als je zoiets ziet, staat dat op je netvlies gebrand. Nooit hebben we excuses gekregen van het personeel en dat doet ons nog steeds zeer.

Uiteindelijk mocht Sven naar huis. Het heeft nog lang geduurd voordat ik het vertrouwen weer terug had dat hij goed zou drinken. Iedere week ging ik naar het CB om hem te wegen. Sven heeft ook nog zeer extreme darmkrampjes gehad. Ik denk dat dat allemaal te maken heeft met die week in het ziekenhuis. Want gelukkig had hij geen streptokokken infectie maar waarschijnlijk een buikgriepvirus die hij die eerste dag in het ziekenhuis heeft opgelopen.

Nee, de hele zwangerschap, geboorte en kraamweken waren voor mij geen pretje. Ik denk ook dat ik daarom nog niet toe ben aan een tweede kindje. Ik zou dit alles niet nog eens mee willen maken.

En zo is het toch nog een lang verhaal geworden......

Groetjes,
Maike
Mama van Sven, 28-7-2007
 
Lieve Maike,

Ik heb met tranen in mijn ogen je vrhaal gelezen. Jij hebt het wel echt allemaal voor je kiezen gehad zeg. Echt heel erg heftig! Ik schaam me gewoon bijna over mijn geklaag want vergeleken met dat van jou is het helemaal niets. Kan me goed voorstellen dat je nog niet aan een tweede toe bent. Gelukkig kun je nu wel genieten van je kleine mannetje, dat maakt het allemaal wat dragelijker.

linda
 
Hoi meiden,

jeetje wat een verhalen lees ik zeg!

Maike, net wat Linda zegt... Jij hebt het echt voor je kiezen gehad! Weet ff niet goed wat ik erop moet zeggen.
Gelukkig is het nu allemaal goed met Sven, en kun je lekker genieten van hem!

Linda, ook echt jammer dat je niet zo hebt kunnen genieten van je zwangerschap. Maar je hebt er een heel mooi meisje voor teruggekregen! En wie weet ooit nog een 2e voor jullie!

Zelf mag ik helemaal niet klagen denk ik. Ik heb met Dylano een hele goede zwangerschap gehad. Alleen de bevalling was echt geen pretje. Ik had echt een kutwijf als VK (was van het ziekenhuis). Ze was me continue aan het kleineren, kreeg overal de schuld van, en mijn moeder heeft ook nog een veeg uit de pan gehad van haar.
Ik heb nu met mijn VK afgesproken dat als ik in het ZH moet bevallen wegens omstandheden, ik haar iig niet meer krijg.

Deze zwangerschap gaat ook goed! Ik heb de laatste tijd wel echt last van mijn onderrug, vooral met schoonmaken of Dylano naar boven tillen. Ook moet ik erg veel naar de WC. 6x voor ik ga slapen is nix hoor... En dan nog maar niet te spreken over de nacht ;-)

Liefs Debby.
 
Jeetje zeg als ik de bovenstaande verhalen lees, voel ik me bijna schuldig dat het bij mij allemaal zo goed verlopen is. Zwanger zijn vond ik heerlijk, behalve de laatste 2 maanden (veel vocht en bandenpijn) en de bevalling... tja geen pretje.Thuis begonnen, maar toch naar het zhk ivm meconium in het vruchtwater. in het Zhk  veel mensen aan mijn bed, tot 9 cm in 4 uur en daarna geen cm meer. na 5 uur flinke weeen wegpuffen, 2 persweeen toen ik nog niet mocht persen en daarna niets meer. toen ik dus eindelijk 10 cm had, had ik geen persweeen meer. 1 uur op eigen kracht geprobeerd en daarna met de vacuumpomp. Gelukkig niet echt getrokken, maar meer tegengehouden. Vera had dan ook geen ei op haar hoofd.
Ondanks dat kijk ik er wel met een redelijk goed gevoel op terug. Zou het bij een 2e wel anders doen, maar goed.

Zoals ik al zei ik het niets te klagen. en ik kan me heel goed voorstellen dat deze ervaringen in de weg staan voor een evt. 2e

liefs daan
 
Jeetje zeg als ik de bovenstaande verhalen lees, voel ik me bijna schuldig dat het bij mij allemaal zo goed verlopen is. Zwanger zijn vond ik heerlijk, behalve de laatste 2 maanden (veel vocht en bandenpijn) en de bevalling... tja geen pretje.Thuis begonnen, maar toch naar het zhk ivm meconium in het vruchtwater. in het Zhk  veel mensen aan mijn bed, tot 9 cm in 4 uur en daarna geen cm meer. na 5 uur flinke weeen wegpuffen, 2 persweeen toen ik nog niet mocht persen en daarna niets meer. toen ik dus eindelijk 10 cm had, had ik geen persweeen meer. 1 uur op eigen kracht geprobeerd en daarna met de vacuumpomp. Gelukkig niet echt getrokken, maar meer tegengehouden. Vera had dan ook geen ei op haar hoofd.
Ondanks dat kijk ik er wel met een redelijk goed gevoel op terug. Zou het bij een 2e wel anders doen, maar goed.

Zoals ik al zei ik het niets te klagen. en ik kan me heel goed voorstellen dat deze ervaringen in de weg staan voor een evt. 2e

liefs daan
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan