zwanger

A

ANONYMOUS_USERNAME

hallo ik ben nu bijna 10 weken het was niet gepland ik slikte de pil en we waren net uit elkaar ik heb besloten om het te houden maar wordt nu toch wel erg bang ook om het alleen te doen want mijn ex toont totaal geen interesse ik moet er elke dag om huilen en twijfel of ik wel een goeie moeder kan zijn verder ben ik net verhuisd naar zaandam net een nieuwe baan waar ik heel veel plezier in heb ik voel me er zo rot onder heeft iemand hier ervaring mee of advies ik weet het even niet meer
 
Hallo
Ik heb hier geen ervaring mee, maar ik vindt het hartstikke goed dat je het kindje wel wil houden. Heb je goede famillie waar je er mee over kan praten, zei zullen dan echt wel voor je klaar staan.

Ik wens je heel veel succes en hoop vaker iets van je te horen.
Groetjes joyce
 
Hoi Suzanne!
Ik heb eigenlijk hetzelfde meegemaakt, ik had een eetstoornis en dan doet de pil het soms niet. Ik was van plan om het in mjn eentje te doen en ik wist ook dat het zwaar zou worden (mijn vriend was weg op de dag dat ik het vertelde, nooit meer gesproken na een relatie van anderhalf jaar) . Ik heb veel geluk gehad en met 11 wkn zwangerschap een lieve man tegengekomen waar ik nu inmiddels ook alweer 12 wkn zwanger van ben. Ik snap dat dit niet echt een opsteker is voor jou, maar ik bedoel te zeggen dat het leven een manier heeft om de alles op zijn plek te laten vallen. Alleen is het zwaar dat zie ik ook in mijn omgeving, maar de moeilijkheid zit hem dan vaak in kinderopvang en financien. Dus als je ervoor zorgt dat je dat geregeld hebt is het een kwestie van toewijding die iedereen als het goed is al tijdens de zwangerschap voelt. Als je het wilt zal het je lukken, daar ben ik van overtuigd, velen gingen je voor.
Ik ken Zaandam goed en het is een leuke stad met open mensen, je vindt er vast vrienden en vriendinnen die er voor je willen zijn als dat moet. Het kan zijn dat je ex zelfs bijdraait, maar reken daar nou niet teveel op, sommige mannen zijn "anders" (netjes gezegd toch) .
Ik geloof dat het een beetje een warrig verhaal is geworden, maar misschien is het prettig om te lezen dat de dingen vaak op hun pootjes terecht komen.
De eerste was trouwens een zoon en hij is officieel erkend door mijn vriend.
Kop op meid en probeer te genieten, het is zo mooi..

Liefs ik
 
oke bedankt voor je reaktie ik vindt het zo moeilijk ik ben net verhuisd dus ik ken bijna niemand in zaandam alleen mijn familie verder niet en ik heb iemand ontmoet waar ik helemaal gek van ben maar hij weet het nog niet en ik ben bang dat ie dan verder niks meer wil weet het echt niet meer ik moet hier echt hulp bij hebben anders ga ik iets doen waar ik spijt van krijg
 
Als je er met niemand over kan praten kun je misschien een huisarts of een maatschappelijk werker in de arm nemen. En als het wat mocht worden met die iemand, wees er dan niet te zeker van dat je meteen bent afgeschreven, maar als ik je een tip mag geven, plan het zo alsof je het alleen gaat doen, als hij "mee" wilt doen is dat alleen maar erg fijn. Gaat het toch mis, dan ben je voorbereidt. Mag ik vragen hoe oud je bent? Ik ben 25.
Oja en neem geen overhaastte beslissingen, hormonen kunnen in je verdriet (huilen, depri zijn etc.) flink meespelen.

Heel veel sterkte. ik
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan