zwangerschapsdepressie???

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo meiden,

Ik heb al sinds december last van dat ik totaal nergens energie voor heb. Ik probeer door te gaan en heb in tussentijd een paar redelijke weken gehad maar begin nu weer. Ik kan alleen maar huilen, de zorg voor mijn zoontje is me al teveel en krijg niks maar dan ook niks gedaan in het huishouden. Loop ook alleen maar ruzie te zoeken met mijn man en hem continu verwijten te maken. Ook loop ik al weken lang met zware hoofdpijn en sinds 1,5 week voel ik de kleine minder nou weet ik niet of dat er iets mee te maken heeft maar maak mezelf best wel zorgen. Misschien heb ik wel last van een depressie, alleen kan ik over zwangerschapsdepressie niet zoveel vinden op internet en weet ik ook niet zo goed wat ik ermee aanmoet.

Heeft iemand van jullie hier ervaring mee? Morgen moet ik naar de VK en zal het dan zeker met haar overleggen, maar ik dacht misschien weet iemand hier er iets van.
 
Hoi pluisje,

dit klinkt inderdaad als een zwangerschapsdepressie; zeker het verwijten maken naar je man, niks kunnen doen in het huishouden en huilen.
Ik zou het inderdaad bij de verloskundige neerleggen en er met haar over praten verder kan ik je geen advies geven sorry.
Ik hoop dat je je snel weer wat beter voelt.

Liefs
 
Ow, wat naar, ik voel helemaal met je mee. Ik heb er de vorige zwangerschap ook zo'n last van gehad. Het was alsof mn dochter alle leven uit mij zoog. Niemand begreep hoe ik me voelde (inclusief echtgenoot) velen moeten vast gedacht hebben dat ik me aanstelde. Met 32 weken zat ik compleet opgebrand thuis op de bank en daar ben ik blijven zitten tot die kleine kwam.

Ik had ook een zoontje van 1,5 om voor te zorgen, maar eigenlijk kon ik niks voor hem betekenen, hij was te groot te zwaar en hij was ook nog eens extra moeilijk qua gedrag door onbegrip voor de situatie.

Ik heb me destijd echt een waardeloze moeder en vrouw gevoeld, niet om wat anderen dachten maar omdat ik mezelf zo tekort vond schieten.

Maar weet je je draagt wel een kindje wat jou rust en energie nodig heeft om te groeien plus je lichaam is ook nog eens energie aan het opsparen voor de bevalling. Er blijft nog weinig energie over voor het "hier en nu".

Jij kunt hier helemaal niets aan doen, en het loslaten dat je iets (huishouden of andere verplichtingen) moet doen. Als je nog werkt wordt het tijd om dat af te bouwen.

Tijd voor de hulptroepen, is de beste tip die ik kan geven. "It takes a village to raise a child" wordt wel eens gezegd, waarom dan niet al voor de bevalling?
 
hey meiden,

Dank jullie voor jullie reacties, ik heb dit verhaal gisteren huilend geschreven en lees jullie reacties ook met tranen in mijn ogen.

Zoals Caat85 schrijft dat herken ik helemaal, ik voel mezelf echt waardeloos op alle fronten.

Vanmorgen ook huilend bij de vk gezeten. Ik moet rustigaan doen, toe leren geven dat het niet goed met me gaat (niet meer de schijn ophouden dat ik dolgelukkig ben) als het kan de kleine man een paar dagdelen per week naar de opvang brengen en tijd voor mezelf nemen. Bijvoorbeeld ff een uurtje naar de masseur of iets dergelijks. In ieder geval echt alleen ff aan mezelf denken.

Hulp vragen aan mensen uit mijn omgeving met betrekking tot de puinhoop in huis om me te helpen, echter daar ben ik toch echt een beetje te trots voor, ik zet mijn man dan wel aan het werk. (ook dat is dan weer lullig aangezien hij hele dagen werkt en ik in de ww zit.) Maar goed het is ff niet anders.
Ben nu alleen nog aan het dubben wat ik met de ww moet. Ik moet blijven solliciteren want ga officieel pas over 4 weken met verlof, maar goed ik ben absoluut niet in staat om te werken en zou mezelf als ik aan het werk was ziekmelden hoe gaat dat dan weer?
Ik denk dat ik het zo maar gewoon laat, zal toch nergens worden aangenomen denk ik.
 
Hoi Pluisje,

zwangerschaps depressie's komen helaas vaker voor dan dat jij denkt. Heel veel mensen hebben hier last van en je bent echt niet de enige.
Behalve rust en aan je zelf denken met leuke ontspannende dingen doen. Kan ik je aanraden ook met iemand als een coach te gaan praten bij jou in de buurt, dat kan heel erg opluchten.
Een kindje krijgen is niet niks. Je lichaam en geest doen van alles met je en dat komt mede door je hormonen...

Ik wil je heel veel sterkte wensen.
Liefs en heel veel kracht gewenst.
Binbar
 
Hoi pluisje,

Wat betreft het ziekmelden, ik zou hiervoor contact zoeken met het UWV, zij kunnen je daarin vertellen welke stappen je moet ondernemen. Waarschijnlijk kun je je met een verklaring van je verloskundige wel ziekmelden.
Ik zou dat wel doen, want ook de stress van het moeten solliciteren neem je mee. Juist als je wat rustiger moet doen, werkt dat alleen maar contraproductief. Een baan zoeken/vinden is van later zorg.
En kijk inderdaad ook of je via je huisarts of verloskundige een doorverwijzing kan krijgen voor een psycholoog of coach. Voordeel van een psycholoog, uit de eerste lijn (dus iemand die meestal ook binnen 2 weken tijd voor een eerste gesprek heeft, en zo niet dan moet deze je volgens de codes van de beroepsvereniging volgens mij doorverwijzen naar een collega die wel eerder tijd heeft), wordt voor 5 sessies vergoed vanuit de basisverzekering, met een aanvullende verzekering al vaak nog meer sessies (eigen bijdrage van 20 euro per sessie).
Eventueel kun je ook via de site van de beroepsvereniging van psychologen (www.psynip.nl) adressen vinden van psychologen bij jou in de buurt.
Succes en veel sterkte!

 
Mama van Finn, een spycholoog is gelijk weer voor de zwaardere gevallen. Ik zelf denk eerder dat ze beter af is en sneller terecht kan bij een coach.
Bij mij bijvoorbeeld, kan ze volgende week maandag al te recht. Maar ik weet niet of ik in haar buurt woon. En misschien vind ze het fijner om met een onbekend persoon te praten.
En pluisje als je wil kan ik ook bij jou langskomen, wat jij fijner vind.

Liefs en heel veel sterkte...
 
@ binbar,

Ik woon in gelderland in wijchen. Ik weet niet waar je woont, en om eerlijk te zijn zou ik ook niet zo goed weten wat ik met een coach zou moeten bespreken. Ik weet immers zelf niet wat ik voel, waar het vandaan komt en hoe ik er mee om moet gaan. Wat zou ik dan kunnen bespreken bijvoorbeeld.

Moet wel zeggen dat het een soort last van mijn schouders is nu ik het alleen al heb toegegeven, maargoed dat betekend natuurlijk niet dat het over is.
Wel heel lief dat je het aanbied, ik wist niet dat je dit soort werk doet.

liefs
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan