Mijn man en ik proberen nu bijna een jaar zwanger te worden, helaas zonder resultaat. Ik weet dat hier veel dames schrijven die al veel langer bezig zijn, dus ik hoop niet dat jullie het erg vinden dat ik dit bericht plaats, maar ik zit er echt mee. We zijn naar de huisarts geweest en we worden onderzocht, maar toch zit me de situatie niet lekker. Ik merk dat mijn wens om zwanger te worden me te veel in beslag neemt. Ik ben emotioneel zeer onstabiel en ik lijk soms zelf depressief. Mensen in mijn omgeving die mij goed kennen maken zich zorgen om me en spreken dat ook uit. Ik weet niet of het alleen met het zwanger worden te maken heeft, maar ik merk wel dat het niet goed met me gaat. Ik heb alleen geen flauw idee hoe ik het dan wel moet doen. Wat moet ik doen dat het weer beter met me gaat? De wens om zwanger te worden zal ik echt wel blijven houden, zo'n wens zet je niet uit. Maar hoe kan ik er dan mee omgaan zodat ik er zelf niet aan onder doorga? Want dat gebeurt nu wel. Soms zet ik het opzij, maar dan gebeurt er iets (bijvoorbeeld: mijn schoonzus is weer zwanger) en dan komen alle emoties in alle heftigheid weer naar boven. Ik besef op zo'n moment dat ik het opzij heb gezet, maar verstopt heb. En dat heeft geen zin. Ik heb echt het gevoel dat ik , zolang ik er zo in sta als nu, sowieso niet zwanger zal worden. Maar ik weet ook niet hoe ik het moet oplossen en of het überhaupt wel op te lossen valt. Wegstoppen heeft geen zin, emoties toelaten heeft ook geen zin, wat heeft nog wel zin? En heb ik er eigenlijk wel invloed op? Het is misschien een beetje een raar verhaal geworden en ik snap dat jullie er ook geen antwoord op hebben, maar ik moest het echt even van mij afschrijven. Iemand die dit soort gedachtenspinsels herkent?
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
zwangerschapswens loslaten
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Ik zou er eens met je huisarts over praten. Hij weet vast iemand waar je bij terecht kan!
Of zoek iemand in je omgeving die je echt vertrouwt en waar je je hart kan uitstorten als het nodig is.
Bij ons in het ziekenhuis was er ook een psychologe die we altijd mochten bellen als we advies/hart uitstorten nodig hadden. Ik denk dat, als je je probleem bij decgyn neerlegt, je gyn ook kan vertellen of er bij jullie in het ziekenhuis zo iemand is.
Wij hebben er geen gebruik van gemaakt, maar ik had een 'onbekend' iemand fijner gevonden dan een bekende. Toch iemand die met een frisse kijk op jouw leven advies kan geven.
Sterkte!
Liefs Daycey
Of zoek iemand in je omgeving die je echt vertrouwt en waar je je hart kan uitstorten als het nodig is.
Bij ons in het ziekenhuis was er ook een psychologe die we altijd mochten bellen als we advies/hart uitstorten nodig hadden. Ik denk dat, als je je probleem bij decgyn neerlegt, je gyn ook kan vertellen of er bij jullie in het ziekenhuis zo iemand is.
Wij hebben er geen gebruik van gemaakt, maar ik had een 'onbekend' iemand fijner gevonden dan een bekende. Toch iemand die met een frisse kijk op jouw leven advies kan geven.
Sterkte!
Liefs Daycey
Ik herken je verhaal heel erg. Bij de wens voor een eerste hebben we er anderhalf jaar over gedaan. Elke maand was ik zwaar emotioneel en ik ging er ook bijna aan onderdoor. Gelukkig is het uiteindelijk toch op een natuurlijke manier gelukt.Nu de wens voor een tweede, al twee-en-een-half jaar bezig. Het is nu iets makkelijker omdat we al een kindje hebben. Maar aan de andere kant ook weer moeilijk omdat we al weer zo lang moeten wachten. En ons dochtertje ook nog eens graag een broertje of zusje wil. Ik vind het heel lastig om ermee om te gaan. Het gaat met ups en downs. Ik heb ook nog een burnout gekregen en dat lijkt ook heel erg op depressiviteit. Toen was het helemaal moeilijk om er mee om te gaan.
Ik merk ook wel dat er over praten met bv. een psycholoog kan helpen, maar merk toch ook dat het een heel eenzaam verdriet is.
Hopelijk helpt het je een beetje als je weet dat je niet de enige bent. Sterkte meis.
Wenser
Ik merk ook wel dat er over praten met bv. een psycholoog kan helpen, maar merk toch ook dat het een heel eenzaam verdriet is.
Hopelijk helpt het je een beetje als je weet dat je niet de enige bent. Sterkte meis.
Wenser
hoi mamace, helaas herken ook ik je verhaal. En zoals Wenser zegt, het blijft een eenzaam verdriet.
Ik heb de afgelopen twee jaar heel erg veel gehad aan mijn partner. De eerste was er bij ons erg snel en toen de tweede na een jaar proberen uitbleef, werd ik helemaal gek van iedereen die me (steeds weer goedbedoeld) vroeg hoe het ervoor stond. We hebben toen aan iedereen gezegd dat we het bij 1 kind houden en zijn in stilte verder gegaan. Het voordeel is dat niemand zich er meer mee bemoeit, en dat je het alleen met je partner en en paar goed uitgekozen vriendinnen bespreekt. Bovendien komt het onderwerp veel minder vaak ter sprake, waardoor je er minder vaak aan denkt (dwz in mijn geval nog steeds bijna dagelijks maar niet meer zo obsessief als vroeger). Het nadeel is uiteraard dat het een stil verdriet wordt, dat inderdaad bovenkomt op kraambezoeken en dat je met niemand kunt delen. Persoonlijk ben ik wel erg blij dat het nu echt 'ons' verhaal is en het is onze relatie ook ten goede gekomen.
Ik heb wel geprobeerd om er minder aan te denken en vooral heel veel leuke dingen te plannen, met mensen af te spreken, en te werken. Daarvoor was ik zeker rond de NOD soms zo neerslachtig dat ik niets wilde doen. Wij verhuizen binnenkort ook naar het buitenland dus dat geeft nu wel afleiding.
Het blijft pijnlijk maar ik denk dat je echt moet proberen om er soms niet aan te denken, hoe moeilijk dat ook is. En vooral om te genieten van de leuke momenten in je leven. Zo dacht ik laatst: stel dat ik nooit meer zwanger wordt, dan heb ik al die mooie jaren zitten treuren. En al denk je er maar 1 dag niet aan, dan is dat toch alweer een dag gewonnen.
Nou een lang verhaal maar dat komt misschien omdat ik zo met je meevoel. Heel veel succes de komende ronde en blijf schrijven, ook dat helpt! x
Ik heb de afgelopen twee jaar heel erg veel gehad aan mijn partner. De eerste was er bij ons erg snel en toen de tweede na een jaar proberen uitbleef, werd ik helemaal gek van iedereen die me (steeds weer goedbedoeld) vroeg hoe het ervoor stond. We hebben toen aan iedereen gezegd dat we het bij 1 kind houden en zijn in stilte verder gegaan. Het voordeel is dat niemand zich er meer mee bemoeit, en dat je het alleen met je partner en en paar goed uitgekozen vriendinnen bespreekt. Bovendien komt het onderwerp veel minder vaak ter sprake, waardoor je er minder vaak aan denkt (dwz in mijn geval nog steeds bijna dagelijks maar niet meer zo obsessief als vroeger). Het nadeel is uiteraard dat het een stil verdriet wordt, dat inderdaad bovenkomt op kraambezoeken en dat je met niemand kunt delen. Persoonlijk ben ik wel erg blij dat het nu echt 'ons' verhaal is en het is onze relatie ook ten goede gekomen.
Ik heb wel geprobeerd om er minder aan te denken en vooral heel veel leuke dingen te plannen, met mensen af te spreken, en te werken. Daarvoor was ik zeker rond de NOD soms zo neerslachtig dat ik niets wilde doen. Wij verhuizen binnenkort ook naar het buitenland dus dat geeft nu wel afleiding.
Het blijft pijnlijk maar ik denk dat je echt moet proberen om er soms niet aan te denken, hoe moeilijk dat ook is. En vooral om te genieten van de leuke momenten in je leven. Zo dacht ik laatst: stel dat ik nooit meer zwanger wordt, dan heb ik al die mooie jaren zitten treuren. En al denk je er maar 1 dag niet aan, dan is dat toch alweer een dag gewonnen.
Nou een lang verhaal maar dat komt misschien omdat ik zo met je meevoel. Heel veel succes de komende ronde en blijf schrijven, ook dat helpt! x
Bedankt voor jullie onzettend lieve en gemeende reacties. Soms is het alleen al fijn om te weten dat je niet de enige bent die zich zo voelt. En ook bedankt voor jullie tips. Daar heb ik echt wat aan, het geeft me weer een beetje richting en houvast. Ik hoop voor ons allemaal dat we er op een dag op terug kunnen kijken met een baby'tje in onze armen.
Meid heel veel sterkte. Ik lees hier nog wel eens mee, heb zelf 2 kindjes en we gaan nu voor nr 3. Het is altijd heel makkelijk gegaan, maar ik besef terdege hoe groot het wonder is. Ondanks dat ik al heel rijk ben met twee, blijft het toch spannend of het nog eens mag lukken.
Ik ben altijd heel blij als ik hier weer goed nieuws lees, want het is jullie zo gegund. Ik hoop dat het toch nog mag lukken binnenkort.
Misschien is het goed om eens met een psycholoog te gaan praten hoe je met deze negatieve gedachten kan omgaan. Want de hoop is nog niet verloren. Je mag nog niet wanhopen, ook al duurt het lang. Al begrijp ik je wanhoop heel goed.
Kop op!
Ik ben altijd heel blij als ik hier weer goed nieuws lees, want het is jullie zo gegund. Ik hoop dat het toch nog mag lukken binnenkort.
Misschien is het goed om eens met een psycholoog te gaan praten hoe je met deze negatieve gedachten kan omgaan. Want de hoop is nog niet verloren. Je mag nog niet wanhopen, ook al duurt het lang. Al begrijp ik je wanhoop heel goed.
Kop op!
Vind dat je het mooi beschreven hebt!
Het is een moeilijk verdriet, waar niemand anders die niet in deze situatie zit echt mee kan komen.
Wat Ilse schrijft drong na lange tijd ook bij mij door,en heeft mij ook veel geholpen. Je mag best verdriet hebben over het diepe verlangen wat niet uit komt op dit moment, maar probeer ook te genieten van al die mooie dingen die je wel helpt. Bijvoorbeeld, de liefde die ik vind ik mijn huwelijk...wat als het nu 10 jaar had geduurd voor ik een kindje had gekregen...zou ik dan zoveel mooie dingen in mijn leven hebben 'gemist' omdat ik zo op ging in mijn verdriet?
Ik hoop dat jullie snel meer weten en dat er een oplossing is voor jullie. En zelfs dan kan je nog zoveel gegeven worden wat je niet verwacht had... Wij kregen te horen dat enige optie ICSI was, en uiteindlijk 3 natuurlijke zwangerschappen!!
Heel veel sterkte! Wees vooral heel open tegenover je man en je hoeft niet altijd sterkt te zijn! maar als je denkt dat je hier aan onderdoor gaat, neem zeker contact op om hulp te krijgen!
liefs!
Het is een moeilijk verdriet, waar niemand anders die niet in deze situatie zit echt mee kan komen.
Wat Ilse schrijft drong na lange tijd ook bij mij door,en heeft mij ook veel geholpen. Je mag best verdriet hebben over het diepe verlangen wat niet uit komt op dit moment, maar probeer ook te genieten van al die mooie dingen die je wel helpt. Bijvoorbeeld, de liefde die ik vind ik mijn huwelijk...wat als het nu 10 jaar had geduurd voor ik een kindje had gekregen...zou ik dan zoveel mooie dingen in mijn leven hebben 'gemist' omdat ik zo op ging in mijn verdriet?
Ik hoop dat jullie snel meer weten en dat er een oplossing is voor jullie. En zelfs dan kan je nog zoveel gegeven worden wat je niet verwacht had... Wij kregen te horen dat enige optie ICSI was, en uiteindlijk 3 natuurlijke zwangerschappen!!
Heel veel sterkte! Wees vooral heel open tegenover je man en je hoeft niet altijd sterkt te zijn! maar als je denkt dat je hier aan onderdoor gaat, neem zeker contact op om hulp te krijgen!
liefs!