Dankjewel voor alle info met de linkjes! Hopelijk kan ik hier al veel uit halen.
Ik heb het eerste uur ook niks gehad van huid op huid, omdat zij meteen naar 'de kar' moest om te helpen en ik moest alsnog naar de ok want de placenta had niet volledig losgelaten. Maar in het ziekenhuis is zelfs mijn vriend niet begeleid in het huid op huid contact, hij kreeg haar in de handen al gewikkeld in een deken toen ze eindelijk uit die kar mocht, maar wel nog draadjes van bepaalde monitoren had.
Ik wist niet dat je ook extra begeleiding kunt krijgen van het consultatiebureau. Ik heb ook meerdere keren aangegeven heel onzeker te zijn, maar de kraamhulp zei wel dat ik het allemaal al heel goed deed. We zijn nu aan het wachten op het eerste huisbezoek van het bureau, wat beetje voelt als wachten op het eerstvolgende moment dat we weer wat bevestiging kunnen krijgen met of we goed bezig zijn.
Timing van het einde van de kraamzorg vind ik ook wel een ding. Heb het idee dat we net met de eerste regeldagen te maken hebben terwijl dan juist net alle hulp is gestopt en die dagen nog weer zwaarder zijn dan de 'normale' dagen waar we al onzeker over waren. Zijn daar nog tips voor?
Ik meen me te herinneren dat mijn baby op regeldagen ongeveer ieder uur kwam. Dat overviel me de eerste keer nogal. Wat mij hielp was op de kalender te zetten wanneer ik ze ongeveer kon verwachten.
Verder kan je er eigenlijk weinig aan doen, de baby komt extra vaak, om je borsten aan te moedigen veel te produceren. Voor jouw betekent dat, veel rusten en zelf ook veel drinken.
In mijn ervaring helpt een uurtje plat liggen al enorm om weer melk naar je borsten te krijgen. (Eventueel combineerbaar met huid op huidcontact met de baby.)

In onderstaand artikel, beoordeeld door een lactatiekundige, wordt onder andere aangegeven wanneer je de regeldagen kan verwachten (wel wat verder naar onder pas).
 
Hoe gaat het nu met jou en je kleintje? Heb je nog wat gehad aan het huisbezoek van het Consultatiebureau?
 
Ja het huisbezoek was wel fijn en heeft ons wel bevestiging gegeven dat we op de goede weg zijn. Ik loop er wel soms tegenaan dat er zoveel verschillende adviezen zijn waardoor ik nog steeds weer twijfel of we niet toch bepaalde dingen anders moeten doen. Onzeker ben ik nog steeds, en ook bang om dingen fout te doen waardoor ik me schuldig voel naar haar toe dat wij niet weten waar we mee bezig zijn soms terwijl zij volledig van ons afhankelijk is.

Op dit moment vind ik het ook nog steeds lastig om bepaalde signalen van ons kindje te herkennen. Ik kan heel slecht tegen het huilen als we bijvoorbeeld alles al hebben gecontroleerd van voeden en luier, laten boeren etc. en dan nog steeds niet weten wat het is. Iedereen zegt baby's huilen nu eenmaal, soms moet je het ook gewoon even laten gebeuren, maar dat voelt niet goed... de stress zit dan meteen heel hoog bij mij.

Het voelt beetje stom om te zeggen, want iedereen heeft het over het genieten van deze baby tijd want het gaat zo snel voorbij, maar ik denk oprecht nu soms al dat ik niet kan wachten totdat ze al wat ouder is zodat we meer kunnen zeg maar..
 
Ja het huisbezoek was wel fijn en heeft ons wel bevestiging gegeven dat we op de goede weg zijn. Ik loop er wel soms tegenaan dat er zoveel verschillende adviezen zijn waardoor ik nog steeds weer twijfel of we niet toch bepaalde dingen anders moeten doen. Onzeker ben ik nog steeds, en ook bang om dingen fout te doen waardoor ik me schuldig voel naar haar toe dat wij niet weten waar we mee bezig zijn soms terwijl zij volledig van ons afhankelijk is.

Op dit moment vind ik het ook nog steeds lastig om bepaalde signalen van ons kindje te herkennen. Ik kan heel slecht tegen het huilen als we bijvoorbeeld alles al hebben gecontroleerd van voeden en luier, laten boeren etc. en dan nog steeds niet weten wat het is. Iedereen zegt baby's huilen nu eenmaal, soms moet je het ook gewoon even laten gebeuren, maar dat voelt niet goed... de stress zit dan meteen heel hoog bij mij.

Het voelt beetje stom om te zeggen, want iedereen heeft het over het genieten van deze baby tijd want het gaat zo snel voorbij, maar ik denk oprecht nu soms al dat ik niet kan wachten totdat ze al wat ouder is zodat we meer kunnen zeg maar..
Dat had ik ook. De eerste maanden vond ik gewoon heel zwaar en helemaal niet leuk. Pas toen ik weer nachten door kon slapen begon ik het fijn te vinden.
De eerste keer dat ik er echt bewust van genoot, was toen mijn dreumes mijn hoofd aaide terwijl ik bukte om de schoenveters van de dreumes terug vast te maken. Toen pas kwam het gevoel, ja het was het allemaal waard.
 
Terug
Bovenaan