Mijn partner en ik zijn al tien jaar samen. We hebben vaak gesprekken gehad over een eventuele kinderwens. Vanwege mijn werksituatie en trauma uit het verleden was mijn wens nooit heel uitgesproken en schoof ik het voor voor me uit. Mijn partner gaf aan liever geen kinderen te willen maar als ik het zou willen het dan toch te willen. Uiteindelijk naarmate ik ouder werd kwam er toch een gevoel van een kinderwens. Twee jaar geleden liet ik mijn mirena verwijderen en hadden we afgesproken dat we zouden zien of het natuurlijk lukte. Na twee jaar was het nog steeds niet gelukt en gaf ik aan toch een ivf gesprek te willen met de arts. Hij wilde pertinent geen ivf maar wel als het natuurlijk zou gaan. Desondanks gaf hij aan dat hij er wel achterstond dat ik een informatief gesprek wilde. Net een paar dagen voordat ik dat gesprek zou hebben had ik een aantal dagen hevige buikpijn, mijn ongesteldheid moest komen dus heb uiteindelijk een test gedaan en die was plots positief. Ik was ontzettend verrast door deze uitslag, kon het bijna niet geloven. Doordat de pijn vrij hevig was ben ik via de huisarts naar de gynaecoloog verwezen diezelfde dag om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap uit te sluiten. Ik durfde het mijn man niet te vertellen omdat ik bang voor zijn reactie was maar toen ik wellicht geopereerd moest worden besloot ik het toch te vertellen. Hij reageerde geschokt, verdrietig en somber. Ik wist niet wat ik moest voelen hierdoor. We kwamen bij de gynaecoloog en die gaf aan Gefeliciteerd hij zit netjes in de baarmoeder. Ik zag zijn gezicht en wist me geen houding te geven. We verlieten het ziekenhuis beiden gelaten. Door zijn reactie maar ook mijn langer bestaande angsten begon ik te twijfelen, wil ik dit wel, kan ik dit wel, wat haalde ik me in mijn hoofd, hoe kon ik zo dom/nonchalant zijn. Ik probeerde met hem erover te praten maar we kwamen niet verder. Uiteindelijk zijn we bij Fiom geweest en zelfs een simulatie gedaan van hoe we ons zouden voelen als we het hielden of niet. We kwamen recht tegenover elkaar hierin. Ik voelde steeds meer dat als ik mijn angsten welpelde dat ik het wel ontzettend graag wilde maar hij voelde juist het tegenovergestelde. Nu een paar weken verder is zijn reactie nog steeds hetzelfde. Ik wil blij zijn en een gezin samen starten en het nieuws delen, maar ik voel dat hij dat gevoel bij me doet omslaan. Ik ben bang dat hij niet zal veranderen en wil niet een kind een trauma geven voordat het geboren is door ongewenst door een ouder te zijn. Ik heb het heel erg moeilijk met deze situatie en ben teleurgesteld in hem, ondanks dat ik hem ook zijn ruimte wil geven het een plek te geven
