Veel discussies thuis

[Anoniemm]

Mijn man is vroeger nooit wijs gemaakt in t leven en alles werd gedaan of aangereikt.
Daarnaast is hij heel erg ongefocust, weinig concentratie.
Ik heb graag de controle dus jaren lang vond ik dat prima dat ik t meeste deed qua afspraken, huishouden etc. Daarnaast zijn carriere die niet lekker liep. (Zoals aangegeven inmiddels een baan waar toekomst in zit.)
Na 10 jaar ruim eist het zijn tol.. het besef dat ik wel 4 kinderen lijkt te hebben ipv 3.

Momenteel heeft hij iets lopen om te kijken of hij wellicht adhd heeft.
De gene die het gesprek aan ging draaide het om naar dat het gezin het maar moest accepteren en zich aan moest passen zodat het voor hem makkelijker werd. Omgekeerde wereld.. dit proces is nog gaande.

Communicatie heb ik zoals aangegeven al zovaak geprobeerd maar ik blijf in herhaling vallen. Na de zoveelste keer zit de frustratie hoog.

Mede door al deze factoren en het dagelijks leven val ik vaak uit. Geen ruzie wel flinke discussie.
Dat is niet hoe ik wil zijn. Ik wil gewoon gelukkig zijn en mij een teamplayer voelen, ipv alleen.

 

[Anoniemm]

Heb je vroeger hulp gehad? Ik denk dat je best gebaat zou zijn bij hulp. Bijvoorbeeld psycholoog. De onverwerkte dingen uit een jeugd kunnen heel lang nawerken en blijven bestaan in het huidige leven. De emoties die je moest onderdrukken tijdens je jeugd en opgroeien. En nu kun je de nieuwe emoties niet meer wegduwen. En ze moeten er ook uitkomen.
Een hulpverlener kan je daarbij helpen.
Print gewoon uit wat je getypt hebt in je openingspost en laat het lezen door de hulpverlener

Ja ik heb dit geprobeerd maar de hulp die ik kreeg, was van (voor mij) de verkeerde persoon.

Hierdoor en de dingen die ik mee gemaakt heb, t vertrouwen in de mens verloren.
Ik vertrouw oprecht niemand nieuws meer met gevoelige info of emoties.

 

[Jetske-OvN]

Beste A, knap hoe je het al deze tijd vol hebt weten te houden, het is wel duidelijk dat je ontzettend veel liefde hebt voor je gezin en dat je het beste wilt voor je kinderen. Het schuldgevoel dat je beschrijft, is denk ik herkenbaar voor veel ouders. Het is goed dat je je bewust bent van de impact van jullie gedrag als ouders en hoe om te gaan met bepaalde situaties en dat je zoekt naar manieren om het anders te doen. Dat is al een enorme stap, denk ik.

Misschien helpt het om te weten dat ruzie en frustratie in een gezin niet per se schadelijk zijn, zolang er ook ruimte is voor gezelligheid en liefde. Het feit dat jullie elke avond de kinderen een knuffel en kus geven, is een belangrijk gebaar dat laat zien dat ze geliefd zijn, ondanks de spanningen. Het kan ook helpen om kleine momenten van plezier en verbinding in te bouwen, bijvoorbeeld door samen iets leuks te doen, zodat de kinderen ook zien dat jullie het ook leuk hebben met elkaar.

Ik ben geen expert, maar als ik me in deze situatie zou bevinden zou ik zelf naar een professional gaan, zoals een psycholoog, relatietherapeut of coach. Ik zou denk ik dan zelf heel graag uit de negatieve spiraal willen komen en praktische handvatten willen krijgen hoe ik deze frustraties om zou kunnen gaan.

Ik heb trouwens een super mooi artikel voor je gevonden wat aansluit bij je verhaal:

Saskia is boos: ‘Ik ontplof om kleine dingen, schreeuw en sla met deuren. Ook waar de kinderen bij zijn’

Na haar twee bevallingen had journalist Saskia Toonen (37) nog maar één stand naar haar man en dat was boos. Met twee experts duikt ze in het onderwerp woede.

www.oudersvannu.nl

het artikel is ook medisch beoordeeld door psycholoog Marijke Uithol

Relatietips voor ouders met jonge kinderen:

6x relatietips voor ouders met jonge kinderen: ‘It takes you to tango’

'Als je teruggaat naar de kern, kom je erachter dat het bij irritaties bijna altijd om iets anders gaat. Niet bij je partner, maar bij jou. Een algeheel gevoel van niet gezien worden misschien'

www.oudersvannu.nl

Lees jij dit en herken jij jezelf in dit verhaal en heb jij nog mooie tips of ervaringen die je wilt delen? Doe het hier!
Het is een kleine moeite met een grote (positieve) impact!

Heel veel succes, en weet, hij zijn er hier voor je!
Groetjes Jetske

 

[Lillibet]

Ja ik heb dit geprobeerd maar de hulp die ik kreeg, was van (voor mij) de verkeerde persoon.

Hierdoor en de dingen die ik mee gemaakt heb, t vertrouwen in de mens verloren.
Ik vertrouw oprecht niemand nieuws meer met gevoelige info of emoties.

Dat is ontzettend moeilijk, dat je het vertrouwen bent kwijtgeraakt.
Er zijn wel manieren waarop je begeleiding/ therapie kunt krijgen maar minder confronterend. Zoals bijv een therapie sessie online, via Zoom.
Wellicht is dat wel een acceptabeler manier voor je, wanneer je niet face to face in dezelfde ruimte zit.
Ik denk dat je echt wat hulp kan gebruiken. Je vroeg raad en ik denk dat dit het wel is.
Je man en jij gaan namelijk op dezelfde manier door zoals het nu is. Als 1 van jullie het kon veranderen dan had je dat wel gedaan.
Als deze afstands therapie geen optie voor je is, dan zou ik naar een goede vriendin gaan en kijken of je wat ‘emoties’ kan uiten. Desnoods meerdere keren.

 

[Lillibet]

Een Google search gaf deze

Online Psycholoog nodig? | Geen Wachtlijst | Scherp Tarief

www.onlinepsycholoognederland.nl

Er zijn meerdere hulpinstanties online.

 

[Anoniemm]

Beste A, knap hoe je het al deze tijd vol hebt weten te houden, het is wel duidelijk dat je ontzettend veel liefde hebt voor je gezin en dat je het beste wilt voor je kinderen. Het schuldgevoel dat je beschrijft, is denk ik herkenbaar voor veel ouders. Het is goed dat je je bewust bent van de impact van jullie gedrag als ouders en hoe om te gaan met bepaalde situaties en dat je zoekt naar manieren om het anders te doen. Dat is al een enorme stap, denk ik.

Misschien helpt het om te weten dat ruzie en frustratie in een gezin niet per se schadelijk zijn, zolang er ook ruimte is voor gezelligheid en liefde. Het feit dat jullie elke avond de kinderen een knuffel en kus geven, is een belangrijk gebaar dat laat zien dat ze geliefd zijn, ondanks de spanningen. Het kan ook helpen om kleine momenten van plezier en verbinding in te bouwen, bijvoorbeeld door samen iets leuks te doen, zodat de kinderen ook zien dat jullie het ook leuk hebben met elkaar.

Ik ben geen expert, maar als ik me in deze situatie zou bevinden zou ik zelf naar een professional gaan, zoals een psycholoog, relatietherapeut of coach. Ik zou denk ik dan zelf heel graag uit de negatieve spiraal willen komen en praktische handvatten willen krijgen hoe ik deze frustraties om zou kunnen gaan.

Ik heb trouwens een super mooi artikel voor je gevonden wat aansluit bij je verhaal:

Saskia is boos: ‘Ik ontplof om kleine dingen, schreeuw en sla met deuren. Ook waar de kinderen bij zijn’

Na haar twee bevallingen had journalist Saskia Toonen (37) nog maar één stand naar haar man en dat was boos. Met twee experts duikt ze in het onderwerp woede.

www.oudersvannu.nl

het artikel is ook medisch beoordeeld door psycholoog Marijke Uithol

Relatietips voor ouders met jonge kinderen:

6x relatietips voor ouders met jonge kinderen: ‘It takes you to tango’

'Als je teruggaat naar de kern, kom je erachter dat het bij irritaties bijna altijd om iets anders gaat. Niet bij je partner, maar bij jou. Een algeheel gevoel van niet gezien worden misschien'

www.oudersvannu.nl

Lees jij dit en herken jij jezelf in dit verhaal en heb jij nog mooie tips of ervaringen die je wilt delen? Doe het hier!
Het is een kleine moeite met een grote (positieve) impact!

Heel veel succes, en weet, hij zijn er hier voor je!
Groetjes Jetske

Dank voor het lange uitgebreidde bericht.

Van plan ben ik ook meer tijd te besteden aan dingen doen als gezin. Dit vind ik wel lastiger gezien t tegenwoordig allemaal zo duur is geworden om bijv een dagje dieremtuin te doen. Kan het allemaal wel betalen, maar ben geldbewust.

Het artikel had ik eerder al gelezen bedankt voor de link.

 

[Anoniemm]

Dat is ontzettend moeilijk, dat je het vertrouwen bent kwijtgeraakt.
Er zijn wel manieren waarop je begeleiding/ therapie kunt krijgen maar minder confronterend. Zoals bijv een therapie sessie online, via Zoom.
Wellicht is dat wel een acceptabeler manier voor je, wanneer je niet face to face in dezelfde ruimte zit.
Ik denk dat je echt wat hulp kan gebruiken. Je vroeg raad en ik denk dat dit het wel is.
Je man en jij gaan namelijk op dezelfde manier door zoals het nu is. Als 1 van jullie het kon veranderen dan had je dat wel gedaan.
Als deze afstands therapie geen optie voor je is, dan zou ik naar een goede vriendin gaan en kijken of je wat ‘emoties’ kan uiten. Desnoods meerdere keren.

Bedankt voor de opties/tips maar sessies online vind ik zonde van mijn geld. En voor die mensen erg makkelijk geld verdienen. 45 minuten volpraten en hopppa bijna 100 euro armer.

Als ik in therapie ga weet ik van me zelf dat ik meer nodig heb dan 1 x per maand. En bijv 4x dus 1 x per week (a bijna 400 euro) ga ik niet betalen.

Ik ga nadenken over wat mijn verdere opties zijn

Vrienden bijna niet. En de vriend die ik heb ga ik niet wekelijks lastig vallen met mijn sorres en voor mij gevoel gebruiken als 'therapeut'.

 

[Ananasss]

Dus. Samenvattend; jij vind dat het zo niet langer gaat thuis. Wil dingen en zaken veranderen. Maar zelf wil je geen hulp inschakelen… want geen goede ervaring in het verleden en te duur. Plausibel of niet, ik vind dat wel erg flauw richting je gezin. Want dan blijf je lekker doorgaan zoals het nu gaat. Zie het als een investering voor de toekomst. Ga een keertje minder op vakantie, en zet dat geld apart voor een goede therapie. Heb je als gezin toch mega veel profijt van?