Moeite met de kraamtijd

[Merle]

Ik ben voor het eerst moeder geworden en moet eerlijk zeggen dat ik echt ontzettend worstel met de kraamtijd en alle onzekerheid.

Ik heb niet perse een fijne zwangerschap gehad met veel klachten die langdurig aanhielden. Vervolgens is de bevalling vrij traumatisch geweest maar gelukkig is wel alles goed gekomen. Ik heb dit nog niet kunnen verwerken en je moet meteen de zorg op je nemen van de kleine.

Ondanks de kraamhulp in het begin merk ik dat ik super onzeker ben in alles wat ik doe, of ik het wel goed genoeg doe.
Het voeden; voed ik vaak genoeg? Mag ik na 1 week al maar 1x nachtvoeding geven? (Kraamhulp zei dat ik het kon proberen om 6 uur in de nacht ertussen te laten, ze is alweer over haar geboortegewicht heen na 6 dagen) Etc...
Het troosten, of ik wel herken wat er aan de hand is, wil ze drinken, heeft ze krampjes, moet ze boeren etc..
Wat moet ik doen als ze gewoon onrustig is, niet wilt slapen..
Heb ik genoeg huid op huid contact. Mijn partner heeft dit bijvoorbeeld ook nog niet veel gehad, op de borst liggen bij hem lukt niet zo goed, alsof ze juist onrustig wordt ipv rustig.
Ik ben heel streng voor mezelf, dat ik constant op alles moet letten en niet de rust kan nemen die ik nodig heb. Door bijvoorbeeld te kunnen slapen als de baby ook slaapt. Ook al zegt mijn partner dat dat prima kan, en hij ook oplet en veel dingen overneemt, lukt het niet voor mezelf om rust te nemen.

Ik ben bang dat mijn neerslachtigheid, stress en in bepaalde mate verdriet van hoe alles is verlopen invloed heeft op het vormen van de band met mijn kindje. Ik ben uiteraard super blij met haar en het is niet zo dat ik het niet had gewild, maar het is soms zo overweldigend om voor haar te zorgen dat het soms toch als 'te veel' voelt. En dan voel ik me schuldig naar haar toe alsof zij te veel is, terwijl we natuurlijk wel heel bewust voor dit kindje hebben gekozen.

Ik ben zo dood vermoeid en nu al mentaal op door alles toestanden dat laatst ook pas de realisatie kwam dat ik niet alleen de zware bevalling moet verwerken maar eigenlijk de gehele periode vanaf de zwangerschap. Het doet me veel dat ik eigenlijk al maanden op mijn tandvlees loop terwijl nu het zwaarste onderdeel pas is gestart en dát nu precies te veel is, lijkt het.

Herkennen anderen dit? Hoe gaan jullie ermee om? Hebben jullie tips om door deze tijd te komen?

 

[fJhxOrMVO6fOWXWz]

Het klinkt alsof je het allemaal heel goed doet. Al die gevoelens en onzekerheden zijn volgens mij normaal. Door ‘het bewust kiezen van kinderen’ lijkt de druk om het ‘goed te doen’ zoveel groter vind ik. Het is moeilijk om daar een eigen weg in te vinden. Ik kan er eigenlijk geen raad bij geven want het is heel herkenbaar. Het (iets) relaxtere gevoel komt nog, met veel tijd en boterhammen…
Ik wist bij alletwee nooit waarom ze huilden. Huid-op-huid contact is vooral belangrijk bij erg kleine baby’s belangrijk in functie van warmteregularisatie, niet meer nu. Ik voelde me bijv. ook schuldig omdat ik geen draagdoek aankon na keizersnede omdat baby dan mijn hart niet kon horen. Ik bedoel: je kan echt over alles piekeren
Het feit dat je moeilijk kan (in)slapen is -denk ik- ook voor velen herkenbaar. Je lichaam staat nog wat in waakstand door hormonen en van slecht slapen, ga je meestal nog slechter slapen.
Enkele zaken die bij mij hielpen:
- huilen zoveel als je kan (schijnt goed te zijn voor je hormonen, zei mijn vroedvrouw)
- met andere ouders spreken (liefst van die nuchtere types die gewoon doorgaan en niet deze waarbij alles smooth loopt)
- over de bevalling: naar psycholoog gaan. Ik heb daar lang mee gewacht maar vond het uiteindelijk wel echt de moeite dat ik eindeloos kon vertellen hoe het voelde. En nu ja, iedereen luistert wel even naar jouw ervaringen maar soms heb je meer nodig.
- goede kraamhulp
- in je achterhoofd houden dat die ‘duizend eerste dagen’ niet gaat over dat je alles al kan verpesten vooraleer je eraan begint. Dat is vooral gekomen omdat er vroeger in de medische wetenschappen niet gedacht werd aan bewustzijn van jonge kind. En dat er ook maatschappelijk wel meer ondersteuning mag komen voor ouders met jonge kinderen (bijv door kinderopvang met lage kind-begeleider ratio).

 

[Yima]

Ik lees in jouw berichtje zoveel liefde voor je kindje. Je wil het zo graag goed doen. Jouw kindje is in een warm nestje geboren en je bent heel goed bezig hoor!

Verder klinkt het allemaal heel herkenbaar. Ik ken ook moeders die de roze wolk ervaring hebben. Maar de meeste moeders die ik ken, waaronder ik zelf, hebben allemaal hun "oorlogswonden". Wat hierboven staat helpt echt: praat er open over. Je zult zoveel herkenning ontvangen. En dan voel je je minder alleen en minder gefaald. Je bent overigens absoluut niet aan het falen he? Maar ik snap hoe je enkel let op dingen die misschien anders moeten, beter kunnen etc. Je kindje is je grootste goed en je zult altijd zoeken naar de beste moeder in jezelf. En die onzekerheid hoort erbij, ook als je kind volwassen is zegt mijn moeder altijd haha!
Maar je leert er wel meer ontspannen mee omgaan. Geef jezelf ruimte om aan je kindje en je nieuwe leven samen te wennen. Het is heel normaal dat je er nu nog erg gestresst in staat.
Ik had er altijd een hekel aan dat alles daarop gegooid werd. Maar hormonen maken ook dat je hyperalert bent. Elke piep, kreun, kraak, snurk van wat dan ook in huis maakt je wakker. En dan gaan de piekergedachten over wat je vandaag allemaal "fout" deed, waar zus en zo aan zou kunnen liggen, hoe je erachter komt wat er nou aan de hand is. En dan slaap je even lekker, krijg je nachtmerries (ik heb er zoveel gehad). En dan de baby er nog bij die vaak wakker is.
Na een dag of 3 gaat bij mij steevast de kraan open. Heel veel huilen. Ik heb echt last van kraamtranen.
Ik werd heel snel heel erg oververmoeid. Bij de 3e heb ik een paar dagen lorazepam gekregen om te zorgen dat ik sliep.

Een traumatische bevalling kan je nog lang bijblijven. Bij de oudste, inmiddels 5, had ik dat ook. Het is al veel meer naar de achtergrond verdwenen, maar dat heeft echt wel even geduurd. 3 jaar lang gaf praten erover me veel stress. En nog, als ik er helemaal in duik en het helemaal vertel aan iemand, springen de tranen in mijn ogen. Ook over hoe de eerste maanden gingen, ze was prematuur. Maar ik denk er niet meer dagelijks aan. En inmiddels heb ik ook 2 bevallingen meegemaakt waar ik lachend over kan vertellen. Toch blijft die eerste tijd met een baby spannend en word ik gemakkelijk somber.

Ik kan je alleen maar aanraden wat ik zelf heel fijn vond. En dat is erover vertellen. Zoveel als nodig was. Tegen andere moeders. Maar bij de oudste en jongste ook via de poppoli. Steeds weer vertellen tot het minder rauw aanwezig was, tot de blaadjes wat neergedwarreld waren.

En verder.... die hechting komt helemaal goed met jou als moeder.
Huid op huid is fijn. Maar echt niet het enige waar je een band mee opbouwt. Reageren op behoeften, geluidjes, een blik, lekker slapen bij jou, eten bij jou (borst of fles maakt niks uit, ik heb beiden), kletsen met jou...
En je stress... een kindje merkt dat ja. Als jij veel onrust voelt, zal je kindje misschien ook wat moeilijker getroost zijn, of gaan slapen etc. Maar je bent mens. Je herpakt jezelf. En je kindje leert daarop vertrouwen. Zoals het nu is blijft het ook niet. Het stof zal neerdwarrelen de komende maanden.
Probeer echt de afleiding te zoeken van buiten, van mensen die lekker nuchter zijn en het ook als niet makkelijk ervaren hebben, er een beetje om te lachen met je man enzo.
En schroom niet om de huisarts of je kraamzorg/verloskundige te vragen om een persoon om mee te praten. Dat helpt echt.

 

[Yima]

Oh en als ze terug op geboortegewicht is en het goed doet hoef je haar niet te wekken voor drinken hoor. Vertrouw erop dat ze weet of ze honger heeft en dan echt van zich laat horen.
Die van mij clusterden in de avond ook vaak. En dat ze een paar weken langere rukjes maken kan zomaar over zijn als ze weer een groeispurt of een sprongetje maken.

En zelfs bij de derde nog herkende ik pas na een paar maanden welk huiltje voor wat was. Dat is heel moeilijk met pasgeboren baby huiltjes. Soms huilen ze ook door ongemak dat je niet opgelost krijgt en dan is het uren wiegen en morgen gaat hopelijk beter.
Je krijgt vanzelf zo'n check routine. Luier, honger, slapen, krampjes, boertjes, temperatuur, etc. En als niks helpt dan helpt tijd. En als je er een slecht gevoel over hebt, ga zonde bezwaren naar de huisarts. Die zijn met kleintjes heel laagdrempelig en snappen je zorgen, ook als alles goed blijkt. Ook snachts op de HAP

 

[Merle]

Het klinkt alsof je het allemaal heel goed doet. Al die gevoelens en onzekerheden zijn volgens mij normaal. Door ‘het bewust kiezen van kinderen’ lijkt de druk om het ‘goed te doen’ zoveel groter vind ik. Het is moeilijk om daar een eigen weg in te vinden. Ik kan er eigenlijk geen raad bij geven want het is heel herkenbaar. Het (iets) relaxtere gevoel komt nog, met veel tijd en boterhammen…
Ik wist bij alletwee nooit waarom ze huilden. Huid-op-huid contact is vooral belangrijk bij erg kleine baby’s belangrijk in functie van warmteregularisatie, niet meer nu. Ik voelde me bijv. ook schuldig omdat ik geen draagdoek aankon na keizersnede omdat baby dan mijn hart niet kon horen. Ik bedoel: je kan echt over alles piekeren
Het feit dat je moeilijk kan (in)slapen is -denk ik- ook voor velen herkenbaar. Je lichaam staat nog wat in waakstand door hormonen en van slecht slapen, ga je meestal nog slechter slapen.
Enkele zaken die bij mij hielpen:
- huilen zoveel als je kan (schijnt goed te zijn voor je hormonen, zei mijn vroedvrouw)
- met andere ouders spreken (liefst van die nuchtere types die gewoon doorgaan en niet deze waarbij alles smooth loopt)
- over de bevalling: naar psycholoog gaan. Ik heb daar lang mee gewacht maar vond het uiteindelijk wel echt de moeite dat ik eindeloos kon vertellen hoe het voelde. En nu ja, iedereen luistert wel even naar jouw ervaringen maar soms heb je meer nodig.
- goede kraamhulp
- in je achterhoofd houden dat die ‘duizend eerste dagen’ niet gaat over dat je alles al kan verpesten vooraleer je eraan begint. Dat is vooral gekomen omdat er vroeger in de medische wetenschappen niet gedacht werd aan bewustzijn van jonge kind. En dat er ook maatschappelijk wel meer ondersteuning mag komen voor ouders met jonge kinderen (bijv door kinderopvang met lage kind-begeleider ratio).

Ja ik huil iedere dag. En op zich vind ik het geen probleem om te huilen, maar dan schiet meteen weer mijn gedachtes door naar bijvoorbeeld; ik wil niet dat mijn partner me constant huilend ziet, dat is ook niet fijn. Wat als dat onze relatie beïnvloedt...
Ik ben van plan een afspraak te maken bij de pop poli om dit inderdaad allemaal te gaan bespreken.

Het klinkt alsof je het allemaal heel goed doet. Al die gevoelens en onzekerheden zijn volgens mij normaal. Door ‘het bewust kiezen van kinderen’ lijkt de druk om het ‘goed te doen’ zoveel groter vind ik. Het is moeilijk om daar een eigen weg in te vinden. Ik kan er eigenlijk geen raad bij geven want het is heel herkenbaar. Het (iets) relaxtere gevoel komt nog, met veel tijd en boterhammen…
Ik wist bij alletwee nooit waarom ze huilden. Huid-op-huid contact is vooral belangrijk bij erg kleine baby’s belangrijk in functie van warmteregularisatie, niet meer nu. Ik voelde me bijv. ook schuldig omdat ik geen draagdoek aankon na keizersnede omdat baby dan mijn hart niet kon horen. Ik bedoel: je kan echt over alles piekeren
Het feit dat je moeilijk kan (in)slapen is -denk ik- ook voor velen herkenbaar. Je lichaam staat nog wat in waakstand door hormonen en van slecht slapen, ga je meestal nog slechter slapen.
Enkele zaken die bij mij hielpen:
- huilen zoveel als je kan (schijnt goed te zijn voor je hormonen, zei mijn vroedvrouw)
- met andere ouders spreken (liefst van die nuchtere types die gewoon doorgaan en niet deze waarbij alles smooth loopt)
- over de bevalling: naar psycholoog gaan. Ik heb daar lang mee gewacht maar vond het uiteindelijk wel echt de moeite dat ik eindeloos kon vertellen hoe het voelde. En nu ja, iedereen luistert wel even naar jouw ervaringen maar soms heb je meer nodig.
- goede kraamhulp
- in je achterhoofd houden dat die ‘duizend eerste dagen’ niet gaat over dat je alles al kan verpesten vooraleer je eraan begint. Dat is vooral gekomen omdat er vroeger in de medische wetenschappen niet gedacht werd aan bewustzijn van jonge kind. En dat er ook maatschappelijk wel meer ondersteuning mag komen voor ouders met jonge kinderen (bijv door kinderopvang met lage kind-begeleider ratio).

Ja, ik huil echt iedere dag. En op zich heb ik geen problemen met huilen en mijn gevoel uiten, of erover praten. Maar dan schiet ik dus meteen met mijn gedachten door naar; ik wil niet dat mijn vriend mij constant ziet huilen, dat is ook niet fijn voor onze relatie. Of dat steeds hetzelfde onderwerp weer terug komt ipv dat we gewoon relaxte gesprekken hebben zoals voorheen.
Ik ben wel van plan een afspraak te maken bij de pop poli, daar was vanuit het ziekenhuis zelf al een aanmelding naar verstuurd om e.e.a. in gang te zetten gezien hoe de bevalling is verlopen. Dat doen ze standaard in dat soort situaties, in ieder geval een aanmelding maken om vervolgens te kijken wat verder nodig is. Ik hoop heel erg dat dat verder snel in iets concreets resulteerd.
Dat laatste punt wat je noemt begrijp ik heel goed maar vind ik dus heel lastig. Omdat ik best perfectionistisch ben en heb heel erge behoefte aan bevestiging dat ik het goed doe...

 

[Merle]

Ik lees in jouw berichtje zoveel liefde voor je kindje. Je wil het zo graag goed doen. Jouw kindje is in een warm nestje geboren en je bent heel goed bezig hoor!

Verder klinkt het allemaal heel herkenbaar. Ik ken ook moeders die de roze wolk ervaring hebben. Maar de meeste moeders die ik ken, waaronder ik zelf, hebben allemaal hun "oorlogswonden". Wat hierboven staat helpt echt: praat er open over. Je zult zoveel herkenning ontvangen. En dan voel je je minder alleen en minder gefaald. Je bent overigens absoluut niet aan het falen he? Maar ik snap hoe je enkel let op dingen die misschien anders moeten, beter kunnen etc. Je kindje is je grootste goed en je zult altijd zoeken naar de beste moeder in jezelf. En die onzekerheid hoort erbij, ook als je kind volwassen is zegt mijn moeder altijd haha!
Maar je leert er wel meer ontspannen mee omgaan. Geef jezelf ruimte om aan je kindje en je nieuwe leven samen te wennen. Het is heel normaal dat je er nu nog erg gestresst in staat.
Ik had er altijd een hekel aan dat alles daarop gegooid werd. Maar hormonen maken ook dat je hyperalert bent. Elke piep, kreun, kraak, snurk van wat dan ook in huis maakt je wakker. En dan gaan de piekergedachten over wat je vandaag allemaal "fout" deed, waar zus en zo aan zou kunnen liggen, hoe je erachter komt wat er nou aan de hand is. En dan slaap je even lekker, krijg je nachtmerries (ik heb er zoveel gehad). En dan de baby er nog bij die vaak wakker is.
Na een dag of 3 gaat bij mij steevast de kraan open. Heel veel huilen. Ik heb echt last van kraamtranen.
Ik werd heel snel heel erg oververmoeid. Bij de 3e heb ik een paar dagen lorazepam gekregen om te zorgen dat ik sliep.

Een traumatische bevalling kan je nog lang bijblijven. Bij de oudste, inmiddels 5, had ik dat ook. Het is al veel meer naar de achtergrond verdwenen, maar dat heeft echt wel even geduurd. 3 jaar lang gaf praten erover me veel stress. En nog, als ik er helemaal in duik en het helemaal vertel aan iemand, springen de tranen in mijn ogen. Ook over hoe de eerste maanden gingen, ze was prematuur. Maar ik denk er niet meer dagelijks aan. En inmiddels heb ik ook 2 bevallingen meegemaakt waar ik lachend over kan vertellen. Toch blijft die eerste tijd met een baby spannend en word ik gemakkelijk somber.

Ik kan je alleen maar aanraden wat ik zelf heel fijn vond. En dat is erover vertellen. Zoveel als nodig was. Tegen andere moeders. Maar bij de oudste en jongste ook via de poppoli. Steeds weer vertellen tot het minder rauw aanwezig was, tot de blaadjes wat neergedwarreld waren.

En verder.... die hechting komt helemaal goed met jou als moeder.
Huid op huid is fijn. Maar echt niet het enige waar je een band mee opbouwt. Reageren op behoeften, geluidjes, een blik, lekker slapen bij jou, eten bij jou (borst of fles maakt niks uit, ik heb beiden), kletsen met jou...
En je stress... een kindje merkt dat ja. Als jij veel onrust voelt, zal je kindje misschien ook wat moeilijker getroost zijn, of gaan slapen etc. Maar je bent mens. Je herpakt jezelf. En je kindje leert daarop vertrouwen. Zoals het nu is blijft het ook niet. Het stof zal neerdwarrelen de komende maanden.
Probeer echt de afleiding te zoeken van buiten, van mensen die lekker nuchter zijn en het ook als niet makkelijk ervaren hebben, er een beetje om te lachen met je man enzo.
En schroom niet om de huisarts of je kraamzorg/verloskundige te vragen om een persoon om mee te praten. Dat helpt echt.

Ja ik ga een afspraak plannen bij de poppoli. Is vanuit het ziekenhuis al een aanmelding doorgezet na mijn bevalling, maar moet nog even kijken hoe alles verder in z'n werking gaat. Vind erover praten op zich geen probleem, en het lucht juist wel op. Maar ik heb echt iedere dag tot nu toe gehuild, en denk dan, dat is ook gewoon niet leuk voor anderen, zoals mn vriend, om iedere dag te zien, en vind het zelf gewoon vervelend dat het écht iedere dag is...
Daarnaast ben ik van mijn vriendinnen ook de eerste met een kindje nu, dus heb niet echt meerdere moeders in mijn directe kring om mee te praten. Alleen paar vrouwen die ik tijdens de zwangerschap heb leren kennen die inmiddels ook bevallen zijn. Maar zij staan dan nog niet echt super dichtbij zoals vriendinnen om het meteen hierover te hebben.
En ergens snap ik diep van binnen wel dat ik niet ben aan het falen, maar ik merk wel dat ik een grote behoefte heb aan bevestiging dat ik het goed doe.
Ik wil gewoon heel graag kunnen genieten en dat zit er nu nog niet helemaal in door de angsten en onzekerheden, en sommige dingen voelen beetje als het moet maar en ik doe het op de automatische piloot, en dan baal ik dat ik niet geniet. Vandaar ook dat gevoel dat mijn kindje dat misschien merkt en de hechting minder goed zou zijn. Alsof het zorgen voor haar een 'moetje' is. Maar het is niet zo dat ik het niet wil, mijn gevoel is er gewoon nog niet helemaal bij... door mijn eigen vermoeidheid en dat ik gewoon nu al dood op ben van alles en weinig energie heb om daar iets aan te kunnen doen.
Maar het is ergens wel fijn om te lezen dat meerdere dit zo (hebben) ervaren en ook kunnen aangeven dat het echt goed komt. Ik kijk nu al uit naar dat moment (ook al zegt iedereen geniet van de baby fase want voor je het weet zijn ze groot) hahah.. maar het volhouden tot dat moment komt vind ik nog lastig.

 

[Essil]

Gefeliciteerd, je bent nu moeder. Neem vooral een moment om in te laten zinken dat je nu mama bent. Hoe klinkt dat wanneer je het hardop zegt?

Zelf had ik ook moeite in de kraamtijd. Huid op huidcontact vond ik heel moeilijk omdat ik het in de toenmalige hittegolf het ook zonder al heet genoeg had, en de baby er ook niet van leek te genieten.
Het eerste o zo belangrijke uur na de geboorte, verdween ik in een ambulance en heeft mijn man huid op huidcontact gegeven aan de baby. Met als resultaat dat de baby meer aan hem hechte.

En ik had voorheen nooit zelfs maar op kindjes gepast. Dus ik had geen idee. De kraamzorg had voor mij extra begeleiding bij het consultatiebureau aangevraagd, nadat ik had aangegeven heel onzeker te zijn. Dat was wel fijn, maar niet altijd even nuttig.
Het hielp vooral met mijn onzekerheid, ze kijkt en denkt mee, geeft videotraining, waarbij je zelf terug kan zien hoe je het doet. Het helpt bij het opbouwen van het zelfvertrouwen.

Wat mij o.a. wel hielp, was lezen over de Dunstan Babytaal. O.a. omschreven in dit artikel:

Dunstan Babytaal: wat betekent het gehuil van je baby?

Vraag je je regelmatig af waarom je baby huilt? Het is even oefenen, maar met de Dunstan Babytaal methode leer je de verschillende ‘huiltjes’ herkennen.

www.oudersvannu.nl

(Alle ouders van nu artikelen worden door een deskundige beoordeel.)

Het bleek aardig te kloppen. Hoewel wij het hongerhuiltje meer identificeerde als een startmotor. Maar het kan zijn dat de pas later kwam. Want de huiltjes ontwikkelen ook in de eerste weken.

De tweede week ontwikkeld het maagzuur in het buikje van de baby, waardoor de lucht minder goed naar buiten kan, soms met krampjes tot gevolg. Heel handige timing, want dan is de kraamzorg al naar een volgend adres en sta je daar.
In dit artikel staan een paar dingen die je daaraan kan doen:

Wat kan ik doen als mijn baby krampjes heeft?

Ook al weet ik dat krampjes bij baby's geen kwaad kunnen en dat het ook weer over gaat, toch ben ik steeds weer van streek als mijn kleine schat zo aan het huilen is. Wat kan ik doen om mijn baby te helpen en zelf rustig te blijven?

www.nestlebabyvoeding.nl

Naast de in het artikel genoemde oplossingen kan je ook naar de drogist om iets te halen tegen krampjes. Volgens de arts van het CB werkt dat bij 50% van de baby's. Bij de onze werkte het gelukkig wel.
Ook rade deze arts mij aan, de baby te helpen met scheetjes laten. Door de baby met de rug tegen je borst te houden, en dan de beentje op te trekken, zodat de rug goed kromt. Daarnaast kunnen fietsen met de beentjes en baby buikmassage ook helpen.
Hopelijk krijgt de jouwe geen krampjes, maar als de baby ze wel krijgt, wil je niet eerst nog googlen, vandaar dat ik het er alvast bijzet.

Sterkte!

 

[Merle]

Gefeliciteerd, je bent nu moeder. Neem vooral een moment om in te laten zinken dat je nu mama bent. Hoe klinkt dat wanneer je het hardop zegt?

Zelf had ik ook moeite in de kraamtijd. Huid op huidcontact vond ik heel moeilijk omdat ik het in de toenmalige hittegolf het ook zonder al heet genoeg had, en de baby er ook niet van leek te genieten.
Het eerste o zo belangrijke uur na de geboorte, verdween ik in een ambulance en heeft mijn man huid op huidcontact gegeven aan de baby. Met als resultaat dat de baby meer aan hem hechte.

En ik had voorheen nooit zelfs maar op kindjes gepast. Dus ik had geen idee. De kraamzorg had voor mij extra begeleiding bij het consultatiebureau aangevraagd, nadat ik had aangegeven heel onzeker te zijn. Dat was wel fijn, maar niet altijd even nuttig.
Het hielp vooral met mijn onzekerheid, ze kijkt en denkt mee, geeft videotraining, waarbij je zelf terug kan zien hoe je het doet. Het helpt bij het opbouwen van het zelfvertrouwen.

Wat mij o.a. wel hielp, was lezen over de Dunstan Babytaal. O.a. omschreven in dit artikel:

Dunstan Babytaal: wat betekent het gehuil van je baby?

Vraag je je regelmatig af waarom je baby huilt? Het is even oefenen, maar met de Dunstan Babytaal methode leer je de verschillende ‘huiltjes’ herkennen.

www.oudersvannu.nl

(Alle ouders van nu artikelen worden door een deskundige beoordeel.)

Het bleek aardig te kloppen. Hoewel wij het hongerhuiltje meer identificeerde als een startmotor. Maar het kan zijn dat de pas later kwam. Want de huiltjes ontwikkelen ook in de eerste weken.

De tweede week ontwikkeld het maagzuur in het buikje van de baby, waardoor de lucht minder goed naar buiten kan, soms met krampjes tot gevolg. Heel handige timing, want dan is de kraamzorg al naar een volgend adres en sta je daar.
In dit artikel staan een paar dingen die je daaraan kan doen:

Wat kan ik doen als mijn baby krampjes heeft?

Ook al weet ik dat krampjes bij baby's geen kwaad kunnen en dat het ook weer over gaat, toch ben ik steeds weer van streek als mijn kleine schat zo aan het huilen is. Wat kan ik doen om mijn baby te helpen en zelf rustig te blijven?

www.nestlebabyvoeding.nl

Naast de in het artikel genoemde oplossingen kan je ook naar de drogist om iets te halen tegen krampjes. Volgens de arts van het CB werkt dat bij 50% van de baby's. Bij de onze werkte het gelukkig wel.
Ook rade deze arts mij aan, de baby te helpen met scheetjes laten. Door de baby met de rug tegen je borst te houden, en dan de beentje op te trekken, zodat de rug goed kromt. Daarnaast kunnen fietsen met de beentjes en baby buikmassage ook helpen.
Hopelijk krijgt de jouwe geen krampjes, maar als de baby ze wel krijgt, wil je niet eerst nog googlen, vandaar dat ik het er alvast bijzet.

Sterkte!

Dankjewel voor alle info met de linkjes! Hopelijk kan ik hier al veel uit halen.
Ik heb het eerste uur ook niks gehad van huid op huid, omdat zij meteen naar 'de kar' moest om te helpen en ik moest alsnog naar de ok want de placenta had niet volledig losgelaten. Maar in het ziekenhuis is zelfs mijn vriend niet begeleid in het huid op huid contact, hij kreeg haar in de handen al gewikkeld in een deken toen ze eindelijk uit die kar mocht, maar wel nog draadjes van bepaalde monitoren had.
Ik wist niet dat je ook extra begeleiding kunt krijgen van het consultatiebureau. Ik heb ook meerdere keren aangegeven heel onzeker te zijn, maar de kraamhulp zei wel dat ik het allemaal al heel goed deed. We zijn nu aan het wachten op het eerste huisbezoek van het bureau, wat beetje voelt als wachten op het eerstvolgende moment dat we weer wat bevestiging kunnen krijgen met of we goed bezig zijn.
Timing van het einde van de kraamzorg vind ik ook wel een ding. Heb het idee dat we net met de eerste regeldagen te maken hebben terwijl dan juist net alle hulp is gestopt en die dagen nog weer zwaarder zijn dan de 'normale' dagen waar we al onzeker over waren. Zijn daar nog tips voor?