17 en sterke kinderwens

<p>Hallo allemaal,</p><p>Ik ben nu 17 jaar en wil graag anoniem blijven. Ik kan jullie vertellen, ik word behoorlijk gek van mezelf! ;)</p><p>Ik heb altijd al een kinderwens gehad maar ik kan de laatste tijd nergens anders meer aan denken. Ik ben al 2,5 jaar samen met mijn vriend en onze relatie is erg goed. Ook met mijn familie heb ik een hele sterke band. Mijn familie zou hoe dan ook achter me staan, ookal zouden ze natuurlijk heel erg schrikken en teleurgesteld/boos zijn. Ik zit nog op school maar ik doe volwassen onderwijs dus heb erg weinig les. Ik ben hier eigenlijk om advies te vragen. Ik weet niet wat ik met mijn “moeder” gevoelens aan moet. Ik weet dat dit kindje zoveel liefde zou krijgen en dat ze/hij in een ontzettend fijne familie terecht zou komen. Vooral als ik denk aan hoeveel spullen we nog hebben (wiegje,commode,speelgoed) van vroeger, denk ik steeds dat het wel kan. Ik kan deze gevoelens niet langer onderdrukken en ben benieuwd naar jullie mening over mijn “probleem”. Alvast heel erg bedankt. </p><p>Groetjes anoniem</p>
 
Hoi! 
Eerlijk gezegd vind ik 17 wel echt te jong. Is er niet een manier waarop je het toch nog even 2, liefst 3 jaar uit kan stellen? Ik heb altijd, vanaf mijn 16e geroepen dat ik jong moeder wilde worden. Ik ben nu net 26, 6 jaar samen met mijn man en 40 weken zwanger van de eerste. 
Ik snap wel wat je zegt en ik begrijp ook zeker je gevoelens, maar denk er echt nog even goed over na. Je hebt bijvoorbeeld geen rijbewijs, lessen met een kindje kan wel maar lijkt me niet praktisch. Zelfde met opleiding. 
Veel succes!
Gr .L
 
Bedankt voor je snelle reactie!
Ik heb wel een rijbewijs, sinds 2 maanden. Over een half jaar word ik 18.. Ik vind 17 zelf ook jong maar ik heb zulke sterke gevoelens en ik denk nergens anders meer aan. Word er gek van! Ik heb trouwens ook een bijbaantje waarbij ik 200+ euro per maand verdien. Ook mijn vriend heeft een baan waarbij hij ongeveer hetzelfde verdient. Het is natuurlijk niet heel veel geld, maar als je thuis woont kom je een heel end en hoef je verder niet veel te betalen. Hoop dat meer mensen hun mening achter laten. Heel erg bedankt :)
 
Moeilijk... 
Misschien kun je eens kijken of er tienermoeders in de buurt zijn. Vaak zijn er wel groepen te vinden via een werkplein of cjg. Misschien dat je daar een x naar toe kunt mochten de moeders er voor open staan om met ze te praten. Je kunt dan vragen stellen hoe zij het moederschap ervaren op zo'n jonge leeftijd, waar lopen ze tegen aan, wat gaat er goed, wat vinden ze vervelens, wat vinden ze juist zo fijn.
Je zal echt een weloverwogen beslissing hierin moeten maken. Het gaat niet alleen om spullen natuurlijk, kijk ook naar hoe jullie er financieel voor staan. Dat geldt niet alleen voor jou natuurlijk maar voor iedereen. Een kind wordt echt wel groot zonder dure spullen etc, maar luiers en voeding zijn ook niet goedkoop. 
Denk er ook overna dat je misschien 'vrienden' verliest. Zet het tussen haakjes want voor mij zijn het dan geen vrienden.
 
Wens je veel succes met uitzoeken en nadenken wat je wil. 
Het is jullie keuze en niet die van een ander het belangrijkst is dat jullie er samen achter staan 
 
Denk ook aan je eigen psychische welzijn en ontwikkeling, misschien voel je je wel volwassen en ‘eraan’ toe.. ik ben nu 27 en toen ik 17 was ben ik al op kamers gaan wonen en voelde mij omdat ik het ook al zelf deed en regelende al zo volwassen maar nu zwanger van de eerste en weet dat ik ook niet eerder kinderen had moeten krijgen toch om die reden omdat ik heb geleerd hoeveel wijzer en meer ontwkkkeld ik ben geworden in die tijd
 
Hallo, 
Ik zij toen ook al dat ik jong moeder wil worden. Maar 17 is echt mega jong. Ik ben uiteindelijk onbedoeld zwanger geworden toen ik ook nog onder de 20 was. 
Ga eerst eens een eigen huis zoeken en kijk of je het financieel red. Mijn vriend werkt vast en wij komen soms als niet rond. 
Ik wil best wel eens mijn verhaal aan je doen over hoe ik het ervaar maar dan krijg je een mega lang verhaal haha
Misschien heb je een emailadres waar je naam niet in staat. 
 
Ik zou het erg onverstandig vinden.
Ik snap dat je jezelf er volwassen vind. Maar als jullie allebei een bijbaantje hebben en geen vast werk, geen eigen woning. En denken dat alles wel goed komt en dat je kunt teren op het geld van je/jullie ouders vind ik het niet echt volwassen. Als jullie samen 400euro permaand hebben is leuk, en daar kan je heus wel wat voeding en luiers van kopen, tuurlijk. Maar je sparen lukt niet meer. En zonder spaargeld kom je tegenwoordig meer nergens. Hoe ga je in de toekomst een huis kopen/huren en inrichten? Ga eerst zorgen dat je een diploma haalt en dat jullie allebei alles op orde hebben. Zo biedt je het kindje ook een betere toekomst. Nu wil ik niet zeggen dat je een kindje geen toekomst kan brengen, want vaak komt het wel goed. Alleen het zal een stuk lastiger worden. 
 
Ik snap je gevoel volkomen. Ik heb vanaf kinds af aan een sterke kinderwens en toen ik op mijn 18e een stabiele relatie had plus een goede baan dacht ik er helemaal klaar voor te zijn. Maar man man man wat ben ik blij dat het toen niet is gelukt. Hoe bot dit ook klinkt.  
Ik vond mijzelf heel wat op mijn 18e, woonde al 3 jaar op kamers en moest al jong volwassen worden. Maar als ik nu terug kijk denk ik dat ik nog veel te weinig echt wist. 
Los daarvan begon ik ook pas rond 22 - 23 jaar te "puberen". Niet qua hormonen maar wel wat betreft stappen, experimenteren en flietefluiten ;-)  Iets waarvan ik op mijn 18e had gedacht dat niet nodig te hebben/ nooit te gaan doen. 
Ook dacht ik toen dat het financieel wel zou loslopen allemaal; tenslotte heeft een baby meer liefde nodig dan geld. 
Maar nu (32 jaar en 23 weken zwanger van de eerste) besef ik mij dat dat wel erg naïef is om te denken. Ik had het kindje misschien niks te kort gedaan qua liefde, maar het is wel heel erg fijn om nu iets te kunnen kopen zonder al te grote zorgen. Om een voorbeeld te geven; wij hadden 2000 gespaard en dachten dat dat wel voldoende zou zijn.
De grote uitgaven zoals box, bedje en kinderwagen hebben wij nieuw gekregen van familie. Mega groot cadeau! Hierdoor hielden we veel meer budget over dan ingecalculeerd. En dat is een mazzeltje geweest want nu blijkt dat we het anders nooit hadden gered met dat geld. Kan je nagaan! 2000 euro, belachelijk veel. En dan hebben wij niet eens dure dingen uitgezocht. 
Van de week bij prenatal (met korting) voor 270 euro aan kleine spulletjes gekocht die wel echt nodig zijn maar waar je helemaal niet bij stil staat. 2 kruiken, lakentjes, alle dingetjes voor bed eigenlijk. En ik hoor je denken; maar dat hoeft helemaal niet zo duur toch? Haha, dat dacht ik ook! Maar dit waren 22 spullen die je echt nodig hebt en goedkoper niet te vinden. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de zwangerschaps kleding voor jezelf ?
Geloof mij, ik wil je niet demotiveren maar ik wil je wel bewust maken van dat er veel meer bij komt kijken als alleen de leuke dingen. 
Weet je bijvoorbeeld al of je een nip test wil? Wij vonden dat erg belangrijk maar koste wel 170 euro. Dat is wat jij bijna in een maand verdiend.  Ik vond het belangrijk om van te voren te weten want een gehandicapt kind kost veel en veel meer dan een gezond kind. Hetzelfde als de geslacht echo met 16 weken €50. Als wij een 3d echo willen met 30 weken dan kost het ons €120. Etc etc. Niet normaal hoeveel geld het allemaal kost!  
Nou ja, zo kan ik nog wel even doorgaan maar ik denk dat je snapt wat ik bedoel en waarom ik achteraf blij ben dat ik ben gaan wachten. Al was het alleen maar doordat ik 4 jaar later uit elkaar ging met mijn ex doordat je na je twintigste ineens andere richtingen op gaat / toekomst beelden hebt. 
Wil hij gaan studeren ? En wil hij dan op kamers? Wil jij gaan studeren? Willen jullie alle 2 in dezelfde stad blijven wonen ? Hoe denken jullie over kopen/huren? Kopen op een jonge leeftijd met een kindje kan behoorlijk lastig worden. Wij werken beide fulltime en voor ons is het al heel lastig omdat wij een "normaal" inkomen hebben. Wij zitten zo rond de 41.000 per jaar aan inkomen en kunnen een hypotheek van max 170 krijgen waarbij we 10.000 eigen spaargeld moeten hebben. 
De reden dat ik je dit allemaal vertel is omdat ik nog weet dat ik het als vanzelf zag 'vroeger'. Niemand nam ook de moeite om eerlijk te zijn over geld (uit schaamte??) waardoor ik ook een vertekend beeld kreeg. Even hard werken, beide een fulltime baan dan kunnen we wel kopen en beide een auto rijden. Komt ook doordat je iedereen om je heen ziet die dat wel hebben.
Maar de realiteit is dat die auto's vaak van geleend geld zijn (lease / leningen) en er voor de vrije tijd weinig geld overblijft.  Vrienden van mij, die tegen de 40 zijn, die nog steeds een studie schuld hebben en daardoor niet kunnen kopen. 
Denk alstjeblieft niet te licht over een kindje ; tuurlijk zal het alle liefde krijgen, maar wil je het meer kunnen bieden dan zal je echt aan de bak moeten. 
Ik vind het wel heel goed van je dat je hier open over durft te spreken. Misschien  kan je het ook bij je thuis bespreken met je ouders of een tante ? Ook zijn er vaak in buurthuizen maatschappelijk werkers, zij kunnen je ook vertellen wat er allemaal bij komt kijken. 
Succes!
 
Terug
Bovenaan