Ik snap je gevoel volkomen. Ik heb vanaf kinds af aan een sterke kinderwens en toen ik op mijn 18e een stabiele relatie had plus een goede baan dacht ik er helemaal klaar voor te zijn. Maar man man man wat ben ik blij dat het toen niet is gelukt. Hoe bot dit ook klinkt.
Ik vond mijzelf heel wat op mijn 18e, woonde al 3 jaar op kamers en moest al jong volwassen worden. Maar als ik nu terug kijk denk ik dat ik nog veel te weinig echt wist.
Los daarvan begon ik ook pas rond 22 - 23 jaar te "puberen". Niet qua hormonen maar wel wat betreft stappen, experimenteren en flietefluiten ;-) Iets waarvan ik op mijn 18e had gedacht dat niet nodig te hebben/ nooit te gaan doen.
Ook dacht ik toen dat het financieel wel zou loslopen allemaal; tenslotte heeft een baby meer liefde nodig dan geld.
Maar nu (32 jaar en 23 weken zwanger van de eerste) besef ik mij dat dat wel erg naïef is om te denken. Ik had het kindje misschien niks te kort gedaan qua liefde, maar het is wel heel erg fijn om nu iets te kunnen kopen zonder al te grote zorgen. Om een voorbeeld te geven; wij hadden 2000 gespaard en dachten dat dat wel voldoende zou zijn.
De grote uitgaven zoals box, bedje en kinderwagen hebben wij nieuw gekregen van familie. Mega groot cadeau! Hierdoor hielden we veel meer budget over dan ingecalculeerd. En dat is een mazzeltje geweest want nu blijkt dat we het anders nooit hadden gered met dat geld. Kan je nagaan! 2000 euro, belachelijk veel. En dan hebben wij niet eens dure dingen uitgezocht.
Van de week bij prenatal (met korting) voor 270 euro aan kleine spulletjes gekocht die wel echt nodig zijn maar waar je helemaal niet bij stil staat. 2 kruiken, lakentjes, alle dingetjes voor bed eigenlijk. En ik hoor je denken; maar dat hoeft helemaal niet zo duur toch? Haha, dat dacht ik ook! Maar dit waren 22 spullen die je echt nodig hebt en goedkoper niet te vinden. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de zwangerschaps kleding voor jezelf ?
Geloof mij, ik wil je niet demotiveren maar ik wil je wel bewust maken van dat er veel meer bij komt kijken als alleen de leuke dingen.
Weet je bijvoorbeeld al of je een nip test wil? Wij vonden dat erg belangrijk maar koste wel 170 euro. Dat is wat jij bijna in een maand verdiend. Ik vond het belangrijk om van te voren te weten want een gehandicapt kind kost veel en veel meer dan een gezond kind. Hetzelfde als de geslacht echo met 16 weken €50. Als wij een 3d echo willen met 30 weken dan kost het ons €120. Etc etc. Niet normaal hoeveel geld het allemaal kost!
Nou ja, zo kan ik nog wel even doorgaan maar ik denk dat je snapt wat ik bedoel en waarom ik achteraf blij ben dat ik ben gaan wachten. Al was het alleen maar doordat ik 4 jaar later uit elkaar ging met mijn ex doordat je na je twintigste ineens andere richtingen op gaat / toekomst beelden hebt.
Wil hij gaan studeren ? En wil hij dan op kamers? Wil jij gaan studeren? Willen jullie alle 2 in dezelfde stad blijven wonen ? Hoe denken jullie over kopen/huren? Kopen op een jonge leeftijd met een kindje kan behoorlijk lastig worden. Wij werken beide fulltime en voor ons is het al heel lastig omdat wij een "normaal" inkomen hebben. Wij zitten zo rond de 41.000 per jaar aan inkomen en kunnen een hypotheek van max 170 krijgen waarbij we 10.000 eigen spaargeld moeten hebben.
De reden dat ik je dit allemaal vertel is omdat ik nog weet dat ik het als vanzelf zag 'vroeger'. Niemand nam ook de moeite om eerlijk te zijn over geld (uit schaamte??) waardoor ik ook een vertekend beeld kreeg. Even hard werken, beide een fulltime baan dan kunnen we wel kopen en beide een auto rijden. Komt ook doordat je iedereen om je heen ziet die dat wel hebben.
Maar de realiteit is dat die auto's vaak van geleend geld zijn (lease / leningen) en er voor de vrije tijd weinig geld overblijft. Vrienden van mij, die tegen de 40 zijn, die nog steeds een studie schuld hebben en daardoor niet kunnen kopen.
Denk alstjeblieft niet te licht over een kindje ; tuurlijk zal het alle liefde krijgen, maar wil je het meer kunnen bieden dan zal je echt aan de bak moeten.
Ik vind het wel heel goed van je dat je hier open over durft te spreken. Misschien kan je het ook bij je thuis bespreken met je ouders of een tante ? Ook zijn er vaak in buurthuizen maatschappelijk werkers, zij kunnen je ook vertellen wat er allemaal bij komt kijken.
Succes!
</p><p>Ik heb altijd al een kinderwens gehad maar ik kan de laatste tijd nergens anders meer aan denken. Ik ben al 2,5 jaar samen met mijn vriend en onze relatie is erg goed. Ook met mijn familie heb ik een hele sterke band. Mijn familie zou hoe dan ook achter me staan, ookal zouden ze natuurlijk heel erg schrikken en teleurgesteld/boos zijn. Ik zit nog op school maar ik doe volwassen onderwijs dus heb erg weinig les. Ik ben hier eigenlijk om advies te vragen. Ik weet niet wat ik met mijn “moeder” gevoelens aan moet. Ik weet dat dit kindje zoveel liefde zou krijgen en dat ze/hij in een ontzettend fijne familie terecht zou komen. Vooral als ik denk aan hoeveel spullen we nog hebben (wiegje,commode,speelgoed) van vroeger, denk ik steeds dat het wel kan. Ik kan deze gevoelens niet langer onderdrukken en ben benieuwd naar jullie mening over mijn “probleem”. Alvast heel erg bedankt. </p><p>Groetjes anoniem</p>