2 miskramen achter elkaar

[ANONYMOUS_USERNAME]

Ik kreeg zaterdag nacht mijn 2e miskraam. 8 weken zwanger was ik. Op 4 januari 2002 overkwam het me als 1e keer. Daarna, na anderhalf jaar eindelijk zwanger, en weer mis. Ik ben zo boos!
Vanmiddag was ik winkelen met mijn moeder, om maar mijn gedachten ergens anders op te zetten. Zie ik overal zwangere vrouwen! Ik had hun koppen er wel af kunnen slaan! Sorry voor de taal, maar ik vertel precies wat er op dat moment door me heen gaat.
De eerste keer had ik het allemaal vrij snel verwerkt, maar nu wil het niet. Ik ben bang dat ik hier heel lang mee rond blijf lopen. Daarom ben ik nu bij jullie aangekomen. Ik kan wel de profesionele hulpverlening op gaan zoeken, maar hoe moet ik een man of een vrouw die zelf vaak geen kinderen hebben, wijs maken hoe ik me voel? Als je dit nog nooit hebt meegemaakt, kun je er niet over meepraten, omdat je je niet voor kan stellen hoe erg het is.
Bij mijn eerste miskraam heb ik een klein sterretje op mijn schouder laten tatoeeren, als teken voor mijn kind. Ik zal nu een 2e sterretje laten tatoeeren. Met een hand er onder gemaakt, als "bescherming".
Ik hoop dat er vrouwen zijn die zich aangesproken voelen in mijn verhaal, en met wie ik mijn verdriet en dat van henzelf, kan delen.
Groetjes van Miranda.

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Lieve Miranda,

Ik las je verhaal en begrijp je helaas zo goed. Ik heb vorig jaar ook een miskraam gehad. En vorige week is mij verteld door de gyn dat het weer mis was. Ik begrijp je boosheid en je verdriet want die voel ik ook. Soms heb je zin om de wereld in elkaar te timmeren zo oneerlijk als je het allemaal vindt en soms wil je het liefste alleen maar huilen en getroost worden. Ik heb het de eerste keer aan aardig wat mensen verteld maar daar had ik deze keer geen zin in. Op mijn werk weet dus niemand het en kan ik ook redelijk goed de knop omzetten. Maar als ik thuis kom ben ik helemaal op en zeer ongezellig. Ik zie inderdaad ook heel ook erg veel zwangere vrouwen.
Ik moet helaas de miskraam nog krijgen dus dat is ook wel moeilijk.
Vorige keer heb ik veel op dit forum gezeten en dat heeft mij enorm geholpen om er doorheen te komen. Om te praten met vrouwen die weten wat je doormaakt. Waar je je twijfels mee kunt delen en je verdriet.
Miranda in ieder geval heel veel sterkte en als je wilt "praten", ik lees regelmatig hier.

Sterkte en liefs Barbara

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi miranda en barbara ik heb zondag mijn tweede miskraam gehad nu bij 8 weken Vandaag had ik echt zo'n baaldag vandaar dat ik op dit forum zit te lezen en ik niet de enigste ben Ik voel me zelf verdrietig en vind het erg oneerlijk .Ik voel me zelf ook niet echt begrepen voor een hoop mensen is het maar een vruchtje waar toch iets mis mee was maar voor mij was dit een kindje wat ook zo welkom was. sterkte en ik hoop dat we er samen nog vaker over kunnen hebben groetjes kim.

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi Kim,

Wat rot voor jullie! Ik kan me voorstellen hoe verdrietig je bent.
Hoeveel weken was je toen je het eerste vruchtje verloor? Heb je al kinderen?
Toen ikzelf begong om zwanger te worden had ik er niet eens bij nagedacht eigenlijk dat ik een miskraam zou kunnen krijgen. Maar door ervaring wordt je wijzer helaas.
Ja dat wordt vaak gezegt, het vruchtje was toch niet goed dus maar goed dat je lichaam zijn werk doet.... maar daarom heb je nog niet minder verdriet .

Ik zou zeggen Kim, geef lekker toe aan je baaldagen, daar heb je recht op en blijf er over praten als je die behoefte voelt, dat helpt echt weet ik uit ervaring.

sterkte en groetjes Barbara

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

hoi,
Ik begrijp je verhaal heel goed. Zelf heb ik nadat ik een gezonde zon heb gekregen met 14 weken zwangerschap te horen gekregen dat het babietje wat ik droeg dood was. Ik had dat nooit verwacht. Veel mensen vinden inderdaad dat het zo maar beter is omdat er waarschijnlijk iets met het kindje mis zou zijn. Of ze zeggen gelukkig heb je je zoontje al. Of nog zo`n lullige: het was toch nog niets. NIETS??? Voor mij was het al een mensje, een kindje waar ik al zielsveel van hield.... Erg verdrietig ben ik erom geweest en ik moet zeggen, het krijgt een plaatsje. Ik zal het nooit vergeten maar het doet niet meer zo`n pijn. Ik denk dat het heel belangrijk is om je gevoel te volgen in de dingen die jij wil en niet teveel te laten leiden door wat buitenstaanders zeggen. Heel mooi, van die sterretjes, zo blijven ook deze kindjes altijd een deel van je leven. Ik hoop heel erg dat je je gauw wat beter voelt en dat jullie als de tijd rijp is weer zwanger zijn (en dat het dan wel goed gaat!!)
groetjes en sterkte, Madelon

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hallo Allemaal,

Tjonge wat jullie schrijven is zo vreselijk herkenbaar. Ik heb inmiddels 3 miskramen gehad. Alle mijn kinderen zijn gelukkig vanzelf gekomen. Ze waren 6,10 en 7 weken. Na een aantal onderzoeken is er uit gekomen dat er wat mis is met de stolling van mijn bloed. Ik dacht dat ze me bloedverdunners zouden geven en dat ik dan een gezonde zoon of dochter zou kunnen krijgen. Helaas werkt het niet zo. Dat was een enorme teleurstelling. Ik hoop dat we met z'n allen moed zullen blijven houden. Gelukkig gaat het soms ook wel goed. Ik hoop en bid dat er voor jullie mooie tijden mogen aanbreken!
Hartelijke groet, Dorien

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

hoi barbara mijn eerste miskraam was bij 8 weken Ik heb het nu de afgelopen dagen ook tegen wat mensen verteld ook om mijn hart te luchten maar ook om dit " kindje" niet te verzwijgen klinkt erg dramatisch maar zo voelde het wel. Ik heb bij de boekhandel het boek bestelt als je zwangerschap misloopt gewoon om er informatie uit te halen maar ook om te weten dat je niet alleen bent daarom vind ik dit ook fijn om met jullie deze ervaringen te delen Hoe gaat het met jou en gaan ze nu dingen onderzoeken. Wij krijgen donderdag een bloedonderzoek in het ziekenhuis . Barbara laat je wat horen liefs kim

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

inmiddels is het al ruim een maand geleden en mijn derde miskraam in een jaar gehad,net als de andere twee weer na 11 weken. Ik had met 9 weken een echo en alles was goed, hartje gehoord en gezien en dan toch weer mis. Ondanks dat ik een hele lieve gezonde zoon heb van ruim 2 jaar oud heb ik er veel verdriet van. Ik wilde zo ´n graag een tweede. Nu de molen in v.w.b. chromosomen en bloedonderzoek en wie weet dat ze iets kunnen vinden. Afwachten maar en dan maar zien... ik weet niet of ik het aandurf om opnieuw zwanger te raken en dan weer maar weer af te wachten. Heeft éé ´n van jullie ervaring met chromosomenonderzoek en bloedonderzoek?
Allemaal veel sterkte.