2 miskramen achter elkaar

Hoi Joyce,
Ik herken elk woord van je verhaal. Het is de eerste keer dat ik dit forum bezoek en voel me gestekrt door zoveel verhalen. In een 'vrouwenbedrijf' waar elke maand wel een gezonde baby geboren wordt, schijnbaar zonder problemen, voel ik mij soms abnormaal, een buitenstaander. Ik hoor niet bij de moeders, hoewel ik wel degelijk moeder ben. Vorig jaar rond deze tijd bevallen van een dochter na 18,5 week. Zij was 3 dagen tevoren overleden. In week 15 waren plotseling mijn vliezen gebroken. Terwijl je na 3 maanden denkt dat het inmiddels wel goed zit. Vele onderzoeken na de bevalling hebben niets uitgewezen. Pech, was het antwoord. Weer pech had ik toen ik in april weer zwanger was. Er is nooit een hartslag waargenomen en in de 7e week heb ik me laten curetteren omdat ik niet verder wilde wachten, maar opnieuw proberen. Nu ben ik 4 dagen overtijd en durf geen test te doen. Bang voor de teleurstelling als het nee is, bang dat het weer misgaat als het antwoord ja is. En intussen zwangeren en bevallen al mijn vriendinnen probleemloos...
Veel sterkte, voor iedereen trouwens die op deze site steun zoekt.
 
hallo mede lotgenoten,alle verhalen zijn zo herkenbaar.Het verdriet wat je met je meedraagt en het maar niet kunt vergeten.Ikzelf heb in december 2002 een miskraam gehad bij een zwangerschap van 8 weken en nu twee weken geleden weer een miskraam bij 8 weken maar dit keer waren het twee vruchten.Lichamelijk komt je er wel overheen maar mentaal is het bijna ondraagbaar.Huilbuien en het gevoel hebben in mijn vrouwzijn te zijn aangetast,daarbij ook nog eens het vertrouwen in je eigen lichaam te zijn kwijtgeraakt.Wat ik echt vreselijk vond is dat je het ziekenhuis belt en zegt dat je een miskraam krijgt en de assistenten daar tegen je zeggen...we kunnen niets voor u doen..u moet gewoon maar afwachten.Mocht u heel veel bloed verliezen kunt u altijd spoedeisende hulp bellen.Mooi daar kan je het dan mee doen. Dames ik weet wat jullie doormaken en voelen, maar verberg je verdriet niet en als je wilt huilen laat die tranen dan maar lekker vloeien.
Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte toe en hoop voor jullie allemaal een gezond kindje in de toekomst
Groetjes Jolanda
 
Als ik jullie verhalen lees moet ik huilen. Veel herkenning in het verdriet. Ik ben donderdag gecurrateerd en heb een dubbel gevoel van opgelucht zijn en weer verder kunnen en verdrietig en onrustig zijn omdat onze grote wens weer niet uitgekomen is.

Soms is het moeilijk te zien dat het bij anderen allemaal zo makkelijk en vanzelf sprekend gaat. Alsof het ook de gewoonste zaak van de wereld is. Helaas weten wij beter, dat is het zeker niet!

Sterkte allemaal,

Liefs Barbara
 
Ik ben na al twee gezonde zonen te hebben van 8 en 6 opnieuw bewust zwanger geworden. Na 8 weken werd ik harstikke ziek en bleek ik dus een miskraam te hebben.Wat mij bij de zwangerschap was opgevallen was, dat ik veel pijn in mijn rug had. De tweede zwangerschap duurde 12 weken, ik was in het ziekenhuis voor mijn eerste controle en de arts ging er iemand bij halen (ik dacht:misschien 2 ?!) Toen kreeg ik dus te horen dat het kindje dood was. Ik mocht kiezen of ik het vanzelf wilde laten komen of wilde wachten. Ik ben in de eerste instantie naar huis gegaan, maar na een paar dagen (het liep tegen kerstmis)heb ik de arts verzocht toch maar te curetteren, omdat heet toch maar raar voelde met iets doods in je lichaam.Ik heb toen voor mijn andere zoontjes een engeltje op de deur geplakt en verteld dat dat hun zusje/ broertje was. Na ttwee maanden was ik wederom zwanger, maar kreeg al snel verschrikkelijke last van mijn rug.Ik stond tijdens het boodschappen doen een keer bijna te huilen van de pijn in de winkel en ik vroeg me af of ik dit 9 maanden vol kon houden. In het ziekenhuis bleek al snel dat dit vruchtje ook niet leefde. Dus heeb ik me weer laten curreteren. Voorzichtig vroeg de arts of mijn vorige kinderen van dezelfde man waren !!(Dat waren ze natuurlijk)
Toen werd het 6 maanden stil tot ik in september voor de 4 e keer zwanger was (precies dezelfde tijd als de tweede miskraam die 12 weken geduurd heeft)
Eigenlijk wist ik gelijk dat het deze keer goed was. en nadat kerst voorbij was werd in 1997 mijn derde zoon geboren.Twee jaar later als gepland.
Dus zelfs na 3 miskramen is er nog hoop. Ik heb toen veel steun gehad aan een boekje uit de bibliotheek, waar andere vrouwen hun verhaal vertelden.
Sterkte allemaal
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan