Hoi Josien,
vreselijk zeg, weer een miskraam. Ik weet nog zo goed hoe ik me voelde daarna, zwaar klote zeg maar. Maar ik moet zeggen dat ik het verdriet wel een plekje heb kunnen geven, en er makkelijker over kan praten. Het is nu 5 weken geleden dat we erachter kwamen dat we weer een miskraam gingen krijgen, en nu zijn alle hormonen weer uit het lijf. En dat merk ik, het verdriet wordt niet meer gestuurd door de hormonen maar door mijn hart, waar het verdriet een mooi plaatsje heeft gekregen.
Bij mij waren ook 3 van mijn vier beste vriendinnen zwanger, en onlangs is er eentje bevallen, in de tijd dat ik eigenlijk ook had moeten bevallen van de eerste keer miskramen. Gelukkig heb ik super vriendinnen, en kan ik er met hen goed over praten en kan ik ook heel erg blij voor hen zijn.
Wat me wel tegen valt zijn de ouders. Bij de eerste miskraam hadden we niets verteld, nu bij de tweede wel, omdat ik er met de tweede veel moeilijker mee had dan bij de eerste keer. Wel hoeft het voor ons niet aan de grote klok te hangen, en dus vroegen we hen om het voor zich te houden. Zit ik vandaag aan de Paasbrunch, vraagt mijn stiefschoonzusje hoe het met me gaat. Ik zeg gewoon goed, maar zij vraagt het nog een keer indringender en zegt dat ze het weet.... nou daar heb ik dan geen zin in. Niet dat ze het niet mag weten, maar dat wil gewoon zeggen dat het niet voor zich gehouden wordt. En dan vraag ik me ook af wie het nog meer weet.
Ook mijn eigen broer en diens vrouw, aan wie ik het zelf wilde vertellen, waren er al eerder achter dan dat ik de kans had...
Ik ben na twee miskramen bij de gyneacoloog gekomen en we zijn nu onderzoeken aan het laten doen. De bloedwaardes waren goed, en nu wachten we nog op de uitslag van het chromosomen onderzoek.
Ook wij hebben al een heerlijke gezonde zoon van bijna twee, en had ook graagn iet te veel tijd ertussen gehad. Maar daar heb ik me nu bij neergelegd dat dat dus niet meer gaat lukken, en probeer daar nu de voordelen van in te zien. Een paar vrienden van ons heben nu een tweede gekregen, dicht op de eerste, en die hoor ik nu regelmatig zuchten over hoe zwaar het is.... dan zie ik dit maar als een voordeel voor mij. Als er een tweede mag komen, dan is onze zoon al redelijk zelfstandig en zelfredzaam en kan goed meehelpen met de baby. Maar ja dat is hopen op een tweede, en hopen dat hij niet alleen blijft. Maar ook daar kan ik positief over denken. We zijn nu met 1 kleine spuit nog heel flexibel, gaan makkelijk op vakantie, en hij gaat altijd mee uit eten en naar vreinden en zo. Dat wordt met twee toch moelijker denk ik. Dus mocht het ons niet gegund zijn om een tweede spruit op de wereld te zetten, dan prijs ik me toch ook heel rijk met ons huidige wondertje. En dat van een moeder die eigenijk altijd wel vier kinderen wilde....
Heel veel sterkte met het verweken van het verdere verlies, mij heeft het geholpen er regelmatig over te praten, dat had ik de eerste keer veel meer moeten doen. Maar ja iedereen verwerkt het op zijn eigen manier.
Groetjes,
Kim
vreselijk zeg, weer een miskraam. Ik weet nog zo goed hoe ik me voelde daarna, zwaar klote zeg maar. Maar ik moet zeggen dat ik het verdriet wel een plekje heb kunnen geven, en er makkelijker over kan praten. Het is nu 5 weken geleden dat we erachter kwamen dat we weer een miskraam gingen krijgen, en nu zijn alle hormonen weer uit het lijf. En dat merk ik, het verdriet wordt niet meer gestuurd door de hormonen maar door mijn hart, waar het verdriet een mooi plaatsje heeft gekregen.
Bij mij waren ook 3 van mijn vier beste vriendinnen zwanger, en onlangs is er eentje bevallen, in de tijd dat ik eigenlijk ook had moeten bevallen van de eerste keer miskramen. Gelukkig heb ik super vriendinnen, en kan ik er met hen goed over praten en kan ik ook heel erg blij voor hen zijn.
Wat me wel tegen valt zijn de ouders. Bij de eerste miskraam hadden we niets verteld, nu bij de tweede wel, omdat ik er met de tweede veel moeilijker mee had dan bij de eerste keer. Wel hoeft het voor ons niet aan de grote klok te hangen, en dus vroegen we hen om het voor zich te houden. Zit ik vandaag aan de Paasbrunch, vraagt mijn stiefschoonzusje hoe het met me gaat. Ik zeg gewoon goed, maar zij vraagt het nog een keer indringender en zegt dat ze het weet.... nou daar heb ik dan geen zin in. Niet dat ze het niet mag weten, maar dat wil gewoon zeggen dat het niet voor zich gehouden wordt. En dan vraag ik me ook af wie het nog meer weet.
Ook mijn eigen broer en diens vrouw, aan wie ik het zelf wilde vertellen, waren er al eerder achter dan dat ik de kans had...
Ik ben na twee miskramen bij de gyneacoloog gekomen en we zijn nu onderzoeken aan het laten doen. De bloedwaardes waren goed, en nu wachten we nog op de uitslag van het chromosomen onderzoek.
Ook wij hebben al een heerlijke gezonde zoon van bijna twee, en had ook graagn iet te veel tijd ertussen gehad. Maar daar heb ik me nu bij neergelegd dat dat dus niet meer gaat lukken, en probeer daar nu de voordelen van in te zien. Een paar vrienden van ons heben nu een tweede gekregen, dicht op de eerste, en die hoor ik nu regelmatig zuchten over hoe zwaar het is.... dan zie ik dit maar als een voordeel voor mij. Als er een tweede mag komen, dan is onze zoon al redelijk zelfstandig en zelfredzaam en kan goed meehelpen met de baby. Maar ja dat is hopen op een tweede, en hopen dat hij niet alleen blijft. Maar ook daar kan ik positief over denken. We zijn nu met 1 kleine spuit nog heel flexibel, gaan makkelijk op vakantie, en hij gaat altijd mee uit eten en naar vreinden en zo. Dat wordt met twee toch moelijker denk ik. Dus mocht het ons niet gegund zijn om een tweede spruit op de wereld te zetten, dan prijs ik me toch ook heel rijk met ons huidige wondertje. En dat van een moeder die eigenijk altijd wel vier kinderen wilde....
Heel veel sterkte met het verweken van het verdere verlies, mij heeft het geholpen er regelmatig over te praten, dat had ik de eerste keer veel meer moeten doen. Maar ja iedereen verwerkt het op zijn eigen manier.
Groetjes,
Kim