Hallo,
Jij bent zijn moeder, dus jij zal het heus wel het beste weten. Ik vind het wel jammer, want voor de meeste kinderen is het schoolreisje het hoogtepunt van het jaar. Maar goed, als hij nu een trauma oploopt, dan wil hij straks nooit meer op schoolreis. Laat hem het volgend jaar wel proberen eventueel. Dan is hij weer een jaartje ouder en wat meer gewend om dingen zonder jou te doen. Dan zijn er wellicht al wat kortere excursies of uitstapjes geweest.
Grappig dat je dingen herkent van toen je zelf klein was. Hoe gingen jouw ouders daarmee om? Misschien heb je daar nog wat aan.
Ik herken ook wel dingen in je verhaal. Zowel van mijn eigen dochtertje als van kinderen op school.
Dat je zoontje zo aan je hangt is aan de ene kant leuk, het streelt immers je ego, maar voor hem is het ook wel vervelend. Ik zou toch proberen hem iets zelfstandiger te krijgen. Het is zo sneu dat hij zo'n verdriet heeft als je weg gaat. Mijn dochtertje hangt ook erg aan mij. In het begin had ze veel moeite met afscheid nemen op de peuterspeelzaal. Ik heb toen een ritueeltje ingevoerd. Dat voer ik nog steeds elke keer uit. Eerst was het toch tranen, maar doordat ik toch elke keer hetzelfde deed, kreeg ze door dat huilen geen zin had. Nu gaat het zonder problemen. Misschien heb je daar nog wat aan.
Als juf kan ik alleen maar zeggen. Afscheid nemen moet je snel doen, en dan ook niet meer terug komen. Als een kind weet waar hij aan toe is, dan zal het zich daarbij neerleggen. Wel eerst met huilen/protest, maar de meeste juffen weten daar wel raad mee. Als je steeds langer blijft en weer terugkomt als je kind huilt, dan werkt dat alleen maar verwarrend. Het moet namelijk wel heel erg eng/vervelend zijn als mama/papa gaat troosten of geruststellen. Als je doet alsof het heel normaal is, dan neem je een deel van zijn angst weg. Hij voelt namelijk heel goed dat jij het ook moeilijk vind.
Succes ermee, en geniet lekker van je zoontje.
Jij bent zijn moeder, dus jij zal het heus wel het beste weten. Ik vind het wel jammer, want voor de meeste kinderen is het schoolreisje het hoogtepunt van het jaar. Maar goed, als hij nu een trauma oploopt, dan wil hij straks nooit meer op schoolreis. Laat hem het volgend jaar wel proberen eventueel. Dan is hij weer een jaartje ouder en wat meer gewend om dingen zonder jou te doen. Dan zijn er wellicht al wat kortere excursies of uitstapjes geweest.
Grappig dat je dingen herkent van toen je zelf klein was. Hoe gingen jouw ouders daarmee om? Misschien heb je daar nog wat aan.
Ik herken ook wel dingen in je verhaal. Zowel van mijn eigen dochtertje als van kinderen op school.
Dat je zoontje zo aan je hangt is aan de ene kant leuk, het streelt immers je ego, maar voor hem is het ook wel vervelend. Ik zou toch proberen hem iets zelfstandiger te krijgen. Het is zo sneu dat hij zo'n verdriet heeft als je weg gaat. Mijn dochtertje hangt ook erg aan mij. In het begin had ze veel moeite met afscheid nemen op de peuterspeelzaal. Ik heb toen een ritueeltje ingevoerd. Dat voer ik nog steeds elke keer uit. Eerst was het toch tranen, maar doordat ik toch elke keer hetzelfde deed, kreeg ze door dat huilen geen zin had. Nu gaat het zonder problemen. Misschien heb je daar nog wat aan.
Als juf kan ik alleen maar zeggen. Afscheid nemen moet je snel doen, en dan ook niet meer terug komen. Als een kind weet waar hij aan toe is, dan zal het zich daarbij neerleggen. Wel eerst met huilen/protest, maar de meeste juffen weten daar wel raad mee. Als je steeds langer blijft en weer terugkomt als je kind huilt, dan werkt dat alleen maar verwarrend. Het moet namelijk wel heel erg eng/vervelend zijn als mama/papa gaat troosten of geruststellen. Als je doet alsof het heel normaal is, dan neem je een deel van zijn angst weg. Hij voelt namelijk heel goed dat jij het ook moeilijk vind.
Succes ermee, en geniet lekker van je zoontje.
);