Abortus ja of nee?

Vreselijk!
En vooral als een abortus met 20 weken nog gepleegd wordt!6 weken later is het misschien al levensvatbaar! De grens zou ik zeggen tot 13 weken. normaliter kom je er snel achter wanneer je zwanger bent, ga dan meteen naar een kliniek dan is het nog zo klein.... alhoewel ik er zelf niet aan zou moeten denken.... eigenlijk is dit een site voor mama's die dol gelukkig zijn met hun zwangerschap, en is dan ook niet zo prettig als er zo'n onderwerp tussen staat.

Veel succes ermee.
 
Hoi, ik ben in principe niet tegen abortus. Maar het is wat dat betreft (voor mij dan) net als bij euthanasie: alleen als er echt geen andere mogelijkheden zijn en er goed over is nagedacht!
Wat je zelf ook al zegt: ik ga er dan van uit dat iemand niet te licht denkt over zoiets ingrijpends, al zullen er helaas altijd uitzonderingen zijn...
 
ik vind het heel moeilijk om een abortus te laten doen.
soms is het voor die gene het beste omdat ze wat mee hebben gemaakt of om een andere reden het moeten doen.
ik vind dat die gene die het wil doen er goed overna moet denken en het is hun beslissing.
ik moest een tweeling weg halen omdat het verkeerd ging met mij en met hun en ik ben er nog steeds kapot van.
ik had geen keus het was weg halen of dood gaan en dan een man en een kind van 2 achter laten.
ik heb er nog steeds heel veel verdriet om maar het kon niet anders want je man met een kind van 2 achter laten kon ik ook niet.
iedereen moet het zelf beslissen om het te doen.
ik word er nu weer akelig van als ik er aan terug denk.
laat iedereen voor zich zelf beslissen, maar denk er wel overna voor je het doet en waarom je het wil doen.
 
ligt helemaal aan de situatie,maar ik denk dat ik wel tegen ben...al kan ik dat niet voor 100% zeggen.ik ken iemand die graag kinderen wilde,raakte zwanger,gingen uit elkaar,liet een abortus uitvoeren en kwam weer bij haar vriendje...dat vind ik niet oke,ze heeft bewust voor een kind gekozen,en dan toch laten aborteren.ook iemand die zo in de knoop zat met haar hormonen,2x een abortus...heel fout.maar zo als ik laatst las,zwanger door verkrachting...ja daar heb ik wel bergrip voor,hoe moeilijk het ook is.je kunt niet oordelen als je zelf moeite hebt zwanger te raken dat het perse fout is,natuurlijk doet dat dan pijn zo iets te horen,maar zo als ik al zei..iedere situatie is anders!!
 
Ik denk er vrij nuchter over; als je vrijwillig sex hebt gehad, houd het dan en in andere gevallen niet! Ieder mens is verantwoordelijk voor zijn daden en moet de gevolgen daarvan dragen, daar word je een sterk mens van. Zo'n kind kan het niet helpen, dus voed het in liefde op!

In geval van verkrachting, misbruik en achterlijkheid vind ik het iets anders. Dat overkomt je, zonder dat je er iets aan kon doen. In dat geval vind ik abortus gerechtvaardigd, mits je er niet te lang mee wacht. Bij twijfel niet oversteken............

 
Even voor de duidelijkheid, ik heb de vraag hier gesteld omdat het onderwerp regelmatig voorbij komt en het ook voorkomt dat er vragen gesteld worden door vrouwen die niet vrijwillig zwanger zijn of erover denken om de zwangerschap af te breken.

Als ik de onderwerpen lees die hier aangesneden worden is dat lang niet altijd over de roze wolk van het zwanger zijn maar ook over zwanger worden (daar is trouwens ook een ander forum voor) en vele, vele andere onderwerpen die allemaal zijdelings met zwangerschap te maken hebben. Dit is ook zo'n onderwerp.

Dit forum heeft als titel 'zwanger zijn', dat kan een positieve wending of een negatieve wending in je leven betekenen. Daarbij is dit het drukste algemene forum. De meest logische plek dus om een discussie op gang te brengen.

Er staat in de welkomsttekekst dat je meningen kunt delen met vrouwen die ook vol zijn van hun zwangerschap. Toen ik zwanger was van de baby die ik uiteindelijk niet heb gekregen was dat ook alles waar ik mee bezig was de weken dat de vrucht in mijn buik zat, ook al besloot ik dat ik het kind niet ging houden.

Allez, het was pure belangstelling van mijn kant. Degenen die hun mening hebben gegeven erg bedankt en ik hoop dat iedereen het fijn heeft in haar zwangerschap.

Liefs,

Linde
 
Prima plek juist voor deze discussie en zonde als hij nu alweer voorbij zou zijn. Het komt jammer genoeg weinig voor dat er op een volwassen manier over onderwerpen gediscusieerd wordt, meestal is het al snel een halve scheldpartij waarbij het al snel niet meer over het originele onderwerp gaat.
Ik vind het altijd heel knap als mensen over hun abortus durven praten. Ik durf dat nog steeds bijna niet, na 12 jaar. Ik was een tijdje terug bij de gynaecoloog met een vriendin die ik al 18 jaar ken. De gyn vroeg hoe vaak ik zwanger was geweest, ik zei 2 keer. Mijn vriendin keek me aan want die weet maar van 1 keer, de zwangerschap waaruit mijn dochter is geboren. Hoe eindigde die vroeg de gyn, in abortus zei ik en mijn vriendin kneep in mijn hand. We hebben de hele weg terug naar huis gehuild en gepraat. Wat een opluchting om het te vertellen. Fijn dus juist dat het hier ook besproken word. Ik ben voor abortus hoewel ik er tot op de dag van vandaag verdriet van heb. Ik ben gelovig en het het gevoel erg zwaar gezondigd te hebben al was ik pas 14 jaar oud toen en was het kind van mijn neef die incest met mij pleegde. Het is erg dat vrouwen er niet over kunnen praten. Ik wil dat juist wel. Mijn ouders zijn gescheiden en mijn vader wilde sinds de abortus niets meer met me te maken hebben. Mijn moeder heeft mij altijd gesteund. Ik ben nu zwanger van mijn tweede kind en ben er heel erg blij mee maar ik bid nog vaak voor mijn geaborteerde kindje. Het is heel vervelend misschien maar ook dit soort ervaringen hoort bij zwanger zijn.

 
Ik zat na het verhaal gister van Miriam er ook over na te denken. Ik ben nu zwanger van mijn eerste en ben 35. Dus geen testen en zo gehad.
Wel dacht ik, stel ik krijg een tweede en door een of andere test of punctie (v.a. 36 jaar mogelijk) kom ik erachter dat ik een zwaar gehandicapt kindje krijg. Wat dan?
Ik merkte bij mezelf dat ik abortus zeker zou overwegen, waarschijnlijk afhankelijk van de ernst van de handicap. Of ik het echt zou doen... dat weet ik niet. Dat zal best heel heftig zijn om mee te maken.
Zou bang zijn voor enorme schuldgevoelens achteraf. Heb jij daar geen last van gehad, Linde?

Toch denk ik ook: in de natuur heb ik het gezien dat onze vroegere huiskat haar geestelijk gehandicapte kitten gewoon liet zitten. Ik voel ook zoiets een soort primitief oergevoel van dit wil ik niet. Alleen ik ben geen kat en moet dus allerlei ethische bezwaren ook overwegen. Lastig hoor, mens zijn!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan