Advies gezocht, uit elkaar gaan met baby

L

Lucinda

Hi dames,

Hoe vreselijk ik het ook vindt dit te moeten typen, tussen de vader van mijn kindje en mij gaat het gewoon niet meer. Ik heb voor mijn idee echt alles geprobeerd de boel te redden. Van aanpassing in gedrag en gewoontes tot relatietherapie. Maar ik kan gewoon niet langer op eieren lopen. Praten heeft geen zin. Geloof me ik heb echt ALLES geprobeerd. Helaas is mijn exvriend zijn enige prioriteit zijn zaak. En verder houd hij geen rekening met ons kind of met mij. Hij heeft geen zin zijn leven aan te passen. (Letterlijke uitspraak). Dit strookt 0 met wat we van tevoren hebben afgesproken. Ik ga verder ook niet slecht over hem praten. Maar dan weten jullie een beetje hoe en wat. Ons kindje is er met volle overtuiging gekomen!! We waren er helemaal klaar voor. Maar dit heb ik niet zien aankomen.

Ik voel me alleen elke dag weer zo ontzettend schuldig naar mijn kindje toe. Ook al ziet hij zijn vader nu max 1/2 tot 1 u per dag, dat word dalijk nog minder. We wonen nog bij elkaar. Maar het wordt steeds zwaarder. Ook omdat mijn ouders vinden dat ik niet bij hem weg kan, we hebben tenslotte een kind dus moet ik er maar wat van maken. En zijn ouders zullen hem nooit tegenspreken.

Ik ben gewoon heel erg opzoek naar dames (of heren) die ook in deze situatie hebben gezeten of nog zitten. Hoe deden jullie dit?

Ik wil echt het beste voor mijn kindje. Ook al wordt ik daar zelf niet gelukkiger van.

Liefs, lucy
 
Lieve Lucy,

Geen herkenning, maar ik wil je even een hart onder de riem steken en een ontzettend dikke digitale knuffel geven. Deze situatie zal voor jou/jullie niet makkelijk zijn.
Uiteraard wil je het beste voor je kindje en dat je kindje maar gelukkig is, maar ik denk ook dat een kindje gelukkig is als de moeder/ouders gelukkig zijn. Als jij/jullie dat niet zijn, dan krijgt jullie kind dat (onbewust) toch mee.

Zou hierin proberen je eigen gevoel te volgen en niet de mening van jouw/zijn ouders. Zij zitten namelijk niet in jullie situatie.

Heel veel sterkte en succes.
 
Heeey, wat rot dat hij zomaar 180• is gedraaid!! Geeft hij er verder geen reden voor zoals angst of jaloezie? En hoe oud is jullie kindje? Voor mannen is er vaak een vervormd idee dat ze goed voor hun kroost zorgen als het financieel nóg beter en nóg beter en nóg beter gaat….en dan verliezen ze uit het oog waar ze het voor doen. En voor ze het weten zijn ze dat (hen) uit trots juist kwijt (hoe durf je te zeggen dat ik geen goede vader ben, ik doe zo hard mijn best). Vaak banden ze ook veel later met de baby. Maar dan nog is het zonde dat hij zichzelf na duidelijke uitleg en zoveel moeite vanuit jouw kant zo’n kwetsende attitude heeft aangemeten. En dan nu is het dus ontploft? Ik weet dat het niet leuk is om te horen maar hier komt ie:
- je hebt alles uit de kast gehaald, dus geen schuldgevoel nodig over het verloop
- je kindje moet niet leren dat een relatie zoals het tot nu toe is normaal is. Dus liever 2 single, gelukkige ouders dan samen ongelukkig en een slecht voorbeeld.
- je leeft maar 1x. Maak er iets van waar je van geniet. Dit soort leed is zelf in stand behouden en onnodig.
- mocht hij het licht alsnog gaan zien dan is dat niet zolang je bij hem blijft wonen in die negatieve sfeer….
- ziet hij het niet? Dan ziet uiteindelijk iemand anders dat wel in jouw ogen en dan heeft jullie kindje nog een liefdevolle persoon erbij (die misschien wél graag meer tijd spendeert samen)❤️

Veel succes met alles en bovenal; enjoy elk moment met je kleintje want het gaat zooooo snel en dat wil je niet in somberheid missen??
 
[quote quote=10536344]Lieve Lucy,

Geen herkenning, maar ik wil je even een hart onder de riem steken en een ontzettend dikke digitale knuffel geven. Deze situatie zal voor jou/jullie niet makkelijk zijn.
Uiteraard wil je het beste voor je kindje en dat je kindje maar gelukkig is, maar ik denk ook dat een kindje gelukkig is als de moeder/ouders gelukkig zijn. Als jij/jullie dat niet zijn, dan krijgt jullie kind dat (onbewust) toch mee.

Zou hierin proberen je eigen gevoel te volgen en niet de mening van jouw/zijn ouders. Zij zitten namelijk niet in jullie situatie.

Heel veel sterkte en succes.[/quote]Dankjewel voor je lieve reactie?

Ik weet dat je gelijk hebt, het voelt alleen zo enorm als falen. Ik kom zelf uit een gelukkig gezin met ouders die nog samen zijn. En ik was nooit aan een kindje begonnen als wij niet samen zouden blijven. Dus het voelt echt elke dag als een tweestrijd. Ik trek het zo niet langer meer. Maar ik zou het liefst willen dat de boel gered kon worden. Maar helaas werkt zijn vader gewoon 0 mee.

Liefs
 
[quote quote=10536373]Heeey, wat rot dat hij zomaar 180• is gedraaid!! Geeft hij er verder geen reden voor zoals angst of jaloezie? En hoe oud is jullie kindje? Voor mannen is er vaak een vervormd idee dat ze goed voor hun kroost zorgen als het financieel nóg beter en nóg beter en nóg beter gaat….en dan verliezen ze uit het oog waar ze het voor doen. En voor ze het weten zijn ze dat (hen) uit trots juist kwijt (hoe durf je te zeggen dat ik geen goede vader ben, ik doe zo hard mijn best). Vaak banden ze ook veel later met de baby. Maar dan nog is het zonde dat hij zichzelf na duidelijke uitleg en zoveel moeite vanuit jouw kant zo’n kwetsende attitude heeft aangemeten. En dan nu is het dus ontploft? Ik weet dat het niet leuk is om te horen maar hier komt ie:
- je hebt alles uit de kast gehaald, dus geen schuldgevoel nodig over het verloop
- je kindje moet niet leren dat een relatie zoals het tot nu toe is normaal is. Dus liever 2 single, gelukkige ouders dan samen ongelukkig en een slecht voorbeeld.
- je leeft maar 1x. Maak er iets van waar je van geniet. Dit soort leed is zelf in stand behouden en onnodig.
- mocht hij het licht alsnog gaan zien dan is dat niet zolang je bij hem blijft wonen in die negatieve sfeer….
- ziet hij het niet? Dan ziet uiteindelijk iemand anders dat wel in jouw ogen en dan heeft jullie kindje nog een liefdevolle persoon erbij (die misschien wél graag meer tijd spendeert samen)❤️

Veel succes met alles en bovenal; enjoy elk moment met je kleintje want het gaat zooooo snel en dat wil je niet in somberheid missen??[/quote]Ook weer zn lief berichtje, dankjewel ❤.

Nee hij vind daadwerkelijk dat hij zijn leven niet hoeft aan te passen voor die kleine. J
Hij werkt 6 dagen in de week. En op zondag gaat ie smorgens weg voor zijn hobby en komt hij einde middag een keer thuis. En dan moet de kleine al bijna eten en naar bed. Ons kindje word deze maand 1. Nog zoiets. Alles heb ik geregeld voor zijn verjaardag en wij dopen hem ook meteen (niet gelovig maar wonen in een dorp en zijn grootouders zien dat graag). Weken werk heb ik eraan gehad. Inclusief gesprek met de pastoor en het maken van het doopboekje. En dan vond hij het nodig om te zeggen, waar visite bij is, " wanneer was die verjaardag en doop nou eigenlijk? ". Nou echt. Ik kon hem wel wat doen.. zelfs al zou je het niet weten. Kijk dan op het prikbord naar de uitnodiging ofzo..

Ik heb al meerdere keren aangegeven dat geld niet belangrijk is. Maar herinneringen maken. Helaas is geld voor hem ook niet zo belangrijk. Want alles gaat terug de zaak in. Leuke dingen wil hii niet gaan doen. Het is steeds een strijd om hem.mee naar bijv een efteling te krijgen.. en vervolgens zit hij alleen op zijn telefoon. Als ik daar dan wat van zeg is hij direct aangevallen. Zulke dingen zegmaar.

Ik weet het ook niet meer..
 
Heeft je vriend een keuze in de uren die hij in zijn bedrijf moet stoppen om het draaiende te houden? Wat gebeurt er als hij daar minder tijd in stopt? Gaat hij dan failliet? Redt hij het dan? Over het algemeen hoor je wel dat het hebben van een eigen bedrijf veel vraagt, meer dan bij een reguliere baan.
Je vriend zegt dat hij zijn leven niet hoeft aan te passen. Moest jij dat wel? Lijkt me dan niet heel eerlijk (als hij een keuze heeft tenminste).

Als die keuze er is lijkt het me handig dat je vriend weet welke impact zijn gedrag op jou heeft. Je kunt misschien klein beginnen met een concreet voorstel. Dus niet zeggen: je moet veel minder werken. Maar wel: (voorbeeld) ik zou het fijn vinden als we op de dinsdag samen eten en jij het kindje in bed doet. Óf: ik zou het fijn vinden als we op de zaterdag samen lunchen en daarna een korte wandeling doen. (En als dat werkt dit wat verder uitbreiden met andere dingen). Ook aangeven waarom het voor jou belangrijk is. Je hebt sàmen een kind, je vormt sàmen een gezin, kindje heeft liefde en aandacht nodig van de vader, maar jij ook. Anders groei je uit elkaar. En duidelijk maken wat dan die consequentie is; als het niet meer fijn is voor jou, dan gaan jullie uit elkaar.
 
Mijn man is net begonnen voor zichzelf en is ook druk met werk. Ik moet ook veel doen, maar ik ga zelf ook weg zodat hij met de kinderen is. Hij doet dan wel de baby in de wagen en gaat zijn bus opruimen. Niet helemaal misschien hoe ik het zou doen, maar ook ik doe dingen in en om het huis als de baby slaapt. Hij is gewoon niet echt zo dol op babies. Mijn man doet wel veel met de oudste sinds hij 3+ is. Wie weet komt het nog bij je vriend? Ik denk soms ook pfff ik trek het niet allemaal meer alleen. Als je rot voelt wil je al snel vluchten van het gevoel en denk je dat scheiden misschien de oplossing is. Ik heb een vriendin die wel de keuze heeft gemaakt in een vergelijkbare situatie. Alleen toen kwam er ook meer uit de beerput… Haar leven is er veel beter op geworden, maar dat heeft wel een hele poos geduurd. Het is dan ook niet één op de andere goed. Probeer te bedenken of het gevoel er nog is? Is het waard om te scheiden?
 
Ooooo hemeltje wat een kerel! Zeker als hij na de beloftes en er samen voor gaan toch geschrokken is of denkt het toch niet goed te kunnen doen vind ik het heel raar dat hij niet wat tijd wilt vrijmaken. Of een kleine aanpassing maken qua gedrag. Hij klinkt erg onverantwoordelijk en ik ben bang als ik het zo hoor dat er niks gaat verbeteren…jij doet t toch wel en hij raakt zijn poetsvrouw/nanny/secretaresse toch niet kwijt. Maar ondertussen zijn jullie al lang geen partners meer. Zonde en ik begrijp inderdaad dat je dan nooit met hem aan kinderen was begonnen en dat dit niet was hoe het startte. Dat hij eerst anders was (of leek). Zeg dan eigen zaak zeg dan Corina of whatever. Ja dat kan een dompertje geven soms. Maar niet zo lang en zo abrupt en zo onattent! Je verdient veel beter, en er is geen enkele reden om je een bijzaak te voelen voor iemand die jij tot op heden op een voetstuk had staan. En hem ook zo behandeld. Wat een lef, ik vind het niet meer dan logisch dat jij nu zelf laat zien wat lef is en stappen ondernemen om los te laten. Als dat zijn ogen en hart niet weer opent dan weet je genoeg ?
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan