Hmm, de eerste slapeloze nacht is een feit. Ik heb geen steun van familie helaas. Ik heb wel vrienden, dus ik denk dat ik er niet onderuit kom om echt om hulp te gaan vragen hierbij. Ik ben nu 6,4 weken, jij 14 he? Dan schelen we 7 weken ongeveer.
Ik snap precies wat je wilt zeggen, ik denk er net zo over. Het is altijd mijn grootste angst geweest om zo alleenstaande moeder te worden. Ik moet zeggen dat die angst ver te bespeuren is nu het zover is. Ik denk ook echt dat dingen komen zoals ze moeten komen. En we hebben er enkel van te leren en te genieten, net zoals je zegt. Ik snap dat dat heel erg moeilijk is. Wat ik eigenlijk al doe sinds ik het weet, is lekker badderen met mijn buikje. Klinkt misschien raar, maar ik zet dan het meest rustgevende muziekje ever op en dat helpt zo goed!
Over de pappa, ja er bestaat een kans dat hij bijdraait, hij wilt ze zeker zien ook, dus ik ben benieuwd. Ook dat maakt alles heel spannend. Maar voorlopig hebben we afgesproken dat hij geen deel uitmaakt van de opvoeding en dat hij niet als pappa bekend is/wordt. Ik vind het echt erg voor je dat jij door zo een stress hebt moeten meemaken met de vader. Dat zou echt niet mogen. Ik had er zelf ook zo enorme schrik voor! Maar net zoals jij wil ik zo min mogelijk stress aan mijn hoofd en had ik besloten hem het zsm te vertellen. Gelukkig maar dat ik dat gedaan heb. Gisteren was dat wel even opnieuw stress toen ik hem vertelde dat het er 2 waren maar hij schrok wel, maar draaide wel heel snel weer bij gelukkig.
Heb je trouwens een pseudo naam ofzo waar ik je mee mag aanspreken?
x
Do
