Als het wat langer duurt

Hoi!
Ik herken je verhaal.
Mn 1ste zwangerschap was niet gepland. We waren onvoorzichtig en ik was pats boem zwanger. Je hebt dan geen idee wat een geluk dat is. 
Bij onze 2de dacht ik: zal wel zo zwanger zijn. Niet dus. 
2 jaar geleden zijn we bewust met condooms gestopt. Elke maand had ik van van alles last na ei. Pijnlijke borsten, gekke geur, moe, en elke maand werd ik toch weer ongesteld. Voelde me in de zeik genomen door mn eigen lijf. Na 1ste zwangerschap had ik veel last van litteken keizersnede. Zou t daaraan liggen?? Word ik te oud? Ben nu 38. 
Doorverwezen naar afdeling fertiliteit. Allerlei onderzoeken gedaan. Alles zag er fantastisch uit. Partner had top sperma. Ik elke maand 6 eieren aan elke kant. alleen nog steeds niet zwanger. In die 2 jaar geen enkele maand een positieve test in handen gehad. 
Waar ik me vooral aan irriteerde waren ook de opmerkingen:
Je ging er teveel van uit dat je snel zwanger zou worden. 
Je was te positief.
Je bent er teveel mee bezig.
Je bent te negatief: je krijgt waar je vanuit gaat ( bullshit want dan was ik die 1ste maanden wel zwanger geweest)
Je moet t loslaten. 
T maakt dus niet uit hoe je erin staat t is je eigen schuld. Iets loslaten wat je heel graag wilt is heel erg moeilijk. 
Ik zag er niet meer zo veel heil in. Kwamen in aanmerking voor iui en ivf. Wat is best heftig vond. Nu hoor ik opeens tot t kleine percentage wat niet natuurlijk zwanger word. Wtf?!
Alles ging t zelfde als elke maand. Ik had klachten en deze gingen over. Maar... werd niet ongesteld in oktober. Nu 7 wkn zwanger. 
T kan dus wel. Ik hoop dat t blijft zitten en dat we in juli er er kleintje bij hebben. Mocht t mis gaan weet ik in ieder geval dat mn lijf t nog wel kan. Maar t kan echt langer duren. Ik hoop dat dat jullie ook gegund is. 
 
Grtjs nvn
 
 
Hoi Appeltje, 
Ja dat is naar he?! Wat als er iets mis is? Enige wat ik daarop kan zeggen is dat je dat dan wel weet en dat ze bij een hoop dingen kunnen helpen. Ik was bang dat er iets mis met me was en dat ik mn tijd aan het verdoen was. T zat constant in mn achterhoofd. Uitzoeken bracht mij ook wel weer rust. 
Groetjes nvn
 
Heel herkenbaar dit topic, bijna een verademing om te lezen. 
Sinds begin dit jaar slik ik hormonen in verband met PCOS. Aangezien mijn vriend ook 'superzaad' heeft stond ik er erg optimistisch in. Dit doen we wel eventjes. Na 4 maanden was het raak en we waren helemaal in de zevende hemel. Helaas mocht het niet zo zijn. Eind juli heb ik mijn miskraam gehad, in augustus zijn we een week weg geweest en vol goede moed zijn we weer aan het 'klussen'.
Sinds die periode zijn er zo ontzettend veel mensen in mijn omgeving zwanger geworden. En ik gun het iedereen zo erg, maar op dit moment is het allemaal een beetje te veel. Collega's, nichtjes, vriendinnen. En bij bijna iedereen hoor ik dat het direct raak was. Frustrerend... 
Vriendinnen die op de hoogte zijn van mijn miskraam en zwangerschapswens geven me continu dezelfde niets zeggende adviezen....
- Je moet gewoon een keer lekker op stap en het loslaten
- Ga lekker op vakantie
- Je moet er niet meer mee bezig zijn en afwachten. Want nu ben je er zo mee bezig dat het toch niet lukt.
En natuurlijk krijg ik ook positieve steun en ze zien me graag z.s.m. zwanger. Het is alleen allemaal frustrerend. Zodra ik mijn Instagram open dan zie je de één na de ander leuk nieuws posten. Bekendmaking zwangerschap, gender reveal party enzovoorts. Ik kan ze ook geen ongelijk geven want ik zou dit nieuws ook graag van de daken willen schreeuwen. Alleen hoe kun je zo je eigen hoofd koel houden? Hadden ze maar een portie geduld te koop, dat kan ik namelijk wel gebruiken :)
Nu zit ik weer op het wachtbankje... nog zondag of maandag is mijn NOD. Uiteraard heb ik tegen beter weten in alweer een early test gedaan en deze was negatief. 
 
 
Zo herkenbaar allemaal.
In mijn omgeving is iedereen meteen zwanger en zijn ze nu bezig met de 2e ronde.
Ik voel mij verdrietig als iemand zwanger is terwijl ik vind dat ik blij voor hun moet zijn. Ik heb het gevoel er alleen voor te staan in mijn omgeving. Vriendinnen die ik het verteld hebben proberen wel begrip op te brengen, maar snappen het ook niet zo goed. Zij waren binnen een maand zwanger. 
Ik merk dat ik mij gewoon zo eenzaam voel hierin..
Volgende week maandag de eerste testen in het ziekenhuis. Ik ben bang voor de uitslag, maar probeer te bedenken dat het ook niets hoeft te zijn..
 
Dit zijn de verhalen die zo veel mensen niet vertellen! Hier sinds februari gestopt met de pil en eerst een regelmatige cyclus van 29 dagen en toen opeens een keer 27 en daarna oplopen naar 30/31/32 dagen. En dan deze maand opeens 28 dagen, schiet mij maar lek ik snap er niets meer van. We proberen het in de slaapkamer gewoon luchtig te houden maar ondertussen is elke menstruatie weer een teleurstelling. Komende maand besloten om eerst te verhuizen en dan de vragenlijst van het ziekenhuis maar in te vullen en op onderzoek uit te gaan, maar dat vind ik toch ook wel spannend want wat gaat dat dan brengen........
Hoor om me heen zoveel succesverhalen en mensen die dan wel zwanger worden maar uiteindelijk het hartje niet klopt etc dat ik echt denk volgens mij gebeurd het bij mij nooit, die kans wordt steeds kleiner als mensen om mij heen allemaal wel zwanger worden. Maar goed,  nieuw jaar nieuwe kansen zullen we maar zeggen!
Succes dames!
 
Terug
Bovenaan