Ik herken mij helemaal in jouw verhaal. Toen ik net zwanger was deed mijn vent nog wel wat extra in huis, maar omdat ik mij de hele zwangerschap wel goed voelde liet hij dat al snel weer los. Als ik hem om hulp vroeg in het huishouden bijvoorbeeld dan was dat allemaal te veel gevraagd. Maar dan wel boos worden als ik op een stoel ga staan om een plant op de kast water te geven! Tja, jij doet t niet dus zal ik wel moeten...
Tegen het eind van mijn zwangerschap werden sommige dingen wel echt te veel of zat mijn buik echt in de weg waardoor het gewoon niet meer lukte, maar iets uit zichzelf doen zat er gewoon niet in. En wel vinden dat ik zeur.
Ik ben uiteindelijk met 35 weken zwangerschap bevallen van een gezonde dochter. Mijn vent is er van overtuigd dat dat mede komt omdat ik nog te veel deed aan het einde, maar ziet niet in dat hij daar dus ook zijn bijdrage in heeft gehad. Ik hoop dat dat met een eventuele volgende zwangerschap anders gaat zijn, maar denk dat dat toch voor een man een stuk minder tastbaar is waardoor het ook minder begrepen wordt vanuit hun kant.
Op het gebied van die kleine doet hij nu wat meer, als is hij nog wel erg afwachtend. Als ze huilt dan zal hij niet direct aan haar bed staan maar wacht eerst af of ik niet even ga kijken. Wel wil hij per se mee naar de controles bij de kinderarts en het cb. Maar tijdens de zwangerschap ging hij ook altijd mee naar de vk. En verder heeft hij een hulp in de huishouding geregeld omdat ik heb aangegeven het niet meer allemaal alleen te kunnen en hij er zelf geen zin in heeft.
Geef vooral goed je eigen grenzen aan. Wat je niet meer kan moet je ook niet meer doen. En laat het dan ook los dat het niet gebeurd. Misschien als jij het niet doet, gaat hij het ineens uit zichzelf doen en anders komt het wel in de loop van de tijd. En sleep hem gewoon lekker mee naar de babywinkels voor de uitzet. Als je er een gezellig dagje weg van maakt en even ergens gaat lunchen ofzo is hij het vast zo weer vergeten.
Laat je niet gek maken! Sterkte!