Hoi allemaal, ik schrijf jullie dit stukje, omdat ik het kwijt moet en omdat ik denk dat er misschien iemand is die er wat aan heeft. Waarschijnlijk word ik hierom dubbel en dwars veroordeeld, maar toch doe ik het ook niet anoniem. Ik heb gelezen dat er meerdere vrouwen zijn die denken dat ze zwanger zijn, maar tests die steeds negatief aangeven en daardoor onzeker worden. Ook denk ik dat hier misschien ook wel es (jonge) meisjes komen 'meelezen' die misschien zwanger zijn en daar te lang mee rond lopen.
Lees mijn verhaal:
In december 2001 ben ik meerdere malen door dezelfde man verkracht. Ik gebruikte geen pil en ben meteen een test gaan kopen. Negatief!! 2 weken later voelde ik me erg misselijk en had gewoon het gevoel zwanger te zijn. Heb al een dochter die toen net 2 jaar was dus herkende het gevoel. Weer een test, voor de zekerheid, omdat ik dacht dat ik het misschien te vroeg gedaan had. Weer negatief. Die testen heb ik de eerste 2 maanden wekelijks herhaald, omdat ik niet gerust was en niemand er iets van wist, verschillende merken, maar steeds negatief. Heb mijzelf er, ondanks tegenstrijdig gevoel, bij neergelegd dat ik gewoon niet zwanger KON zijn. Wilde gewoon niet zwanger zijn van die viespeuk. Tegen april echter, kreeg ik een buikje, klein, maar hij was er wel en deed opnieuw een test, schrok me dood, positief!!! Heb meteen een afspraak gemaakt bij een kliniek voor een echo, maar wist eigenlijk wel hoe laat het was, want had verder met niemand sex gehad.
De echo 'vertelde' dat ik precies 20 weken zwanger was, teruggerekend december, en besloot ter plekke dat ik dit absoluut niet wilde. Hier was ik al die tijd bang voor, maar keek alleen naar de tests en niet naar mijn gevoel.
Ik kreeg te horen dat ik het weg kon halen, maar dan moest ik direct beslissen. Ik besloot meteen van ja en zo begon de ellende. Het was niet zozeer dat ik geen kind wilde, want dat wilde ik wel, maar kon de gedachte aan een kind van hem niet verdragen.
De ingreep zou beginnen en ging onder narcose en werd wakker in het z'huis.
Door de lange zwangerschapsduur was mijn baarmoeder geperforeerd en door de perforatie helemaal gescheurd. Van onder tot boven. Ik werd dezelfde dag nog geopereerd en kreeg de dag daarna te horen dat ik waarschijnlijk nooit geen kinderen meer kon krijgen.
Nu zijn we 2 jaar verder en ben ik 35 weken zwanger. Gelukkig. Wel vind ik het heel moeilijk, want krijg nu de gevoelens over het andere 'kindje', dat het ook mijn kindje was. Had ik nu maar beter nagedacht, maar was lamgeslagen, had er echt geen gevoel voor. Nu ben ik verdrietig, omdat ik nu denk dat ik dit kindje niet verdien, die andere heb ik 'zomaar weggegooid'. Hier moet ik mee leren leven en dat lukt ook wel, maar ben wel dom geweest. Als ik eerder naar de dokter was gegaan voor een bloedtest had ik veel eerder geweten dat ik zwanger wa en had ik beter over mijn keuze na kunnen denken. Had het misschien toch willen houden of had het eerder weg kunnen laten halen en had mijn baarmoeder niet gescheurd. Dit gebeurt bijna nooit, maar kan alleen voorkomen bij afbreken van zwangerschappen boven de 17 a 18 weken.
Maar het was toen al een echt kindje. Niks geen kikkervisje meer, maar een echt kindje. Dus een goede raad voor meisjes en vrouwen die rondlopen met de vraag of ze zwanger zijn, maar negatieve test: vraag gewoon om een bloedstest, misschien is je gevoel toch WEL goed. Of misschien weet je dat je zwanger bent en wil je dat liever niet:
laat je goed informeren, misschien denk je er dan toch wel anders over, het is ook jouw kindje. Wil je het absoluut niet, zorg dan dat je er op tijd bij bent, want vergevorderde zwangerschappen hebben dit risico en ik was echt bijna dood. Had wel nog een dochter van 2 jaar die me nodig heb, wat had zij zonder moeder gemoeten?
Ondanks alle ellende, en geloof me, heb 9 maanden echte ellende door die baarmoeder gehad, ben ik nu gelukkig met mijn gezin, maar dit blijft de boel wel overschaduwen en ik vergeet het nooit meer.
Ik hoop dat iemand hier iets aan heeft, maar wilde het ook graag kwijt.
Bedankt voor het 'luisteren'...
Groetjes....
Lees mijn verhaal:
In december 2001 ben ik meerdere malen door dezelfde man verkracht. Ik gebruikte geen pil en ben meteen een test gaan kopen. Negatief!! 2 weken later voelde ik me erg misselijk en had gewoon het gevoel zwanger te zijn. Heb al een dochter die toen net 2 jaar was dus herkende het gevoel. Weer een test, voor de zekerheid, omdat ik dacht dat ik het misschien te vroeg gedaan had. Weer negatief. Die testen heb ik de eerste 2 maanden wekelijks herhaald, omdat ik niet gerust was en niemand er iets van wist, verschillende merken, maar steeds negatief. Heb mijzelf er, ondanks tegenstrijdig gevoel, bij neergelegd dat ik gewoon niet zwanger KON zijn. Wilde gewoon niet zwanger zijn van die viespeuk. Tegen april echter, kreeg ik een buikje, klein, maar hij was er wel en deed opnieuw een test, schrok me dood, positief!!! Heb meteen een afspraak gemaakt bij een kliniek voor een echo, maar wist eigenlijk wel hoe laat het was, want had verder met niemand sex gehad.
De echo 'vertelde' dat ik precies 20 weken zwanger was, teruggerekend december, en besloot ter plekke dat ik dit absoluut niet wilde. Hier was ik al die tijd bang voor, maar keek alleen naar de tests en niet naar mijn gevoel.
Ik kreeg te horen dat ik het weg kon halen, maar dan moest ik direct beslissen. Ik besloot meteen van ja en zo begon de ellende. Het was niet zozeer dat ik geen kind wilde, want dat wilde ik wel, maar kon de gedachte aan een kind van hem niet verdragen.
De ingreep zou beginnen en ging onder narcose en werd wakker in het z'huis.
Door de lange zwangerschapsduur was mijn baarmoeder geperforeerd en door de perforatie helemaal gescheurd. Van onder tot boven. Ik werd dezelfde dag nog geopereerd en kreeg de dag daarna te horen dat ik waarschijnlijk nooit geen kinderen meer kon krijgen.
Nu zijn we 2 jaar verder en ben ik 35 weken zwanger. Gelukkig. Wel vind ik het heel moeilijk, want krijg nu de gevoelens over het andere 'kindje', dat het ook mijn kindje was. Had ik nu maar beter nagedacht, maar was lamgeslagen, had er echt geen gevoel voor. Nu ben ik verdrietig, omdat ik nu denk dat ik dit kindje niet verdien, die andere heb ik 'zomaar weggegooid'. Hier moet ik mee leren leven en dat lukt ook wel, maar ben wel dom geweest. Als ik eerder naar de dokter was gegaan voor een bloedtest had ik veel eerder geweten dat ik zwanger wa en had ik beter over mijn keuze na kunnen denken. Had het misschien toch willen houden of had het eerder weg kunnen laten halen en had mijn baarmoeder niet gescheurd. Dit gebeurt bijna nooit, maar kan alleen voorkomen bij afbreken van zwangerschappen boven de 17 a 18 weken.
Maar het was toen al een echt kindje. Niks geen kikkervisje meer, maar een echt kindje. Dus een goede raad voor meisjes en vrouwen die rondlopen met de vraag of ze zwanger zijn, maar negatieve test: vraag gewoon om een bloedstest, misschien is je gevoel toch WEL goed. Of misschien weet je dat je zwanger bent en wil je dat liever niet:
laat je goed informeren, misschien denk je er dan toch wel anders over, het is ook jouw kindje. Wil je het absoluut niet, zorg dan dat je er op tijd bij bent, want vergevorderde zwangerschappen hebben dit risico en ik was echt bijna dood. Had wel nog een dochter van 2 jaar die me nodig heb, wat had zij zonder moeder gemoeten?
Ondanks alle ellende, en geloof me, heb 9 maanden echte ellende door die baarmoeder gehad, ben ik nu gelukkig met mijn gezin, maar dit blijft de boel wel overschaduwen en ik vergeet het nooit meer.
Ik hoop dat iemand hier iets aan heeft, maar wilde het ook graag kwijt.
Bedankt voor het 'luisteren'...
Groetjes....