Hallo beste mirjam,
Dit is nogal een verhaal wat je hier zo vertelt. Wat een hoop te verwerken. Verkrachtingen, onzekerheid, toch zwanger, zomaar een kind erbij is ook niet iets wat je op een middagje beslist zeker niet in zo'n situatie.
Zelf kan ik het helemaal begrijpen dat je dit kindje niet wilde, in ieder geval dat je op dat moment zoveel twijfels had dat je het weg hebt laten halen. Wat een verschrikkelijk bericht, dat je daarna misschien wel nooit meer zwanger had kunnen raken. Je kreeg klap op klap. Ook ik heb zoiets van.. heb je wel hulp want dit is echt too much gewoon!
Ik vind het heel dapper van je dat je dit ten eerste hier vertelt en ten tweede dat je anderen wilt behoeden voor deze situatie.
Ik denk dat iedereen toch anders reageert.
Ik heb ook gezien hoe een moeder met een kind omgaat dat niet gewenst was.. ik heb zo'n medelijden met het kind. Die moeder doet zo haar best maar toch is er iets in haar waardoor ze hem 'afkeurt' en hij, misschien onderbewust, voelt dat hij niet welkom is. En dat lijkt mij echt het meest eenzame gevoel wat er is, sterker nog ik weet het wel zeker dat het een heel eenzaam gevoel is. Dat had jij je kind echt niet willen aandoen.
Ik denk wel dat je de goede beslissing hebt genomen, maar dat is zo verstandelijk he.. je zit nu eigenlijk in je maag met het gevoel. Bedenk wel dat je in je zwangerschap hele heftige gevoelens hebt, onder invloed van je hormonen. Het kan nu allemaal best wat verder uitvergroot zijn.
Maar dat het iets is waar je niet zomaar klaar mee bent is duidelijk. Gun jezelf de tijd. Gun vooral dat je straks mag genieten van je jongste kind, en geef hem/haar alle liefde die je in je hebt, doe het alsjeblieft nooit tekort door allerlei schuldgevoelens waar dit nieuwe mensje eigenlijk niets mee te maken heeft.
Ik heb zelf niet in deze situatie gezeten dus ik kan je niet de beste raad geven maar ik wens je wel alle, alle sterkte toe! Van alle tijd die je verspilt aan schuldgevoelens heb je later nog meer spijt, please houd dat in gedachten.
Het is nu eenmaal zo, je hebt toen die beslissing genomen en het is onomkeerbaar. Probeer jezelf te vergeven alsof het je beste vriendin was die om vergiffenis vroeg, wordt weer maatjes met jezelf en vooral ook met je kinderen!!! Heel belangrijk.
Liefs, Alida
