Bemoeials!

<p>Hoihoi,</p><p> </p><p>Ik ben nou 27 weken zwanger van mijn eerste kindje (een kereltje!). Wij worden vrij jonge ouders. Mijn man is 23 en ik ben zelf 21.</p><p>Waar ik me al de eerste weken van mijn zwangerschap ontzettend aan stoorde zijn al die goedbedoelde opmerkingen over hoe ik zwanger moet zijn en hoe ik straks mamma moet zijn. "Met 12 weken kan je nog geen buikje hebben, je laat het gewoon wat makkelijker hangen nu" (baarmoeder zat al tot mijn navel), "je wilt echt groter gaan wonen, jullie hebben straks helemaal geen privacy meer" (privacy van mijn eigen baby?!), "je moet lekker in het ziekenhuis bevallen, thuis bevallen geeft zo'n troep", "een box heb je echt wel nodig hoor, dat is zo fijn"... ga zo maar door. Het is allemaal goed bedoeld, maar ik vind het zo jammer dat mensen niet inzien dat ik het misschien op een andere manier fijn vind. En al hebben ze achteraf wel gelijk, laat me dat lekker zelf uitzoeken! Ik ga nou vaak met lood in mijn schoenen naar (schoon)familie toe omdat ik gewoon weet dat ik commentaar krijg op mijn beslissingen. En waar ik nog banger voor ben is als die kleine straks geboren is, wat ik dan allemaal wel niet over me heen krijg.</p><p>Ik ben vast niet de enige met dit probleem en ik vraag me af wat jullie doen om dit wat makkelijker te maken?</p>
 
Even een aanvulling: ik heb het gevoel omdat ik een jonge moeder wordt dat mensen opeens het idee hebben dat ik niet weet wat ik allemaal wel en niet mag tijdens de zwangerschap. Ja, ik weet dat ik geen rauwe dingen mag eten. Ja, ik snap ook wel dat ik moet uitkijken met anti-vliegenspray. Ik ben jong, niet achterlijk?!
 
Hoi! 
Dit is wel herkenbaar ja! Ik ben 25 en voel me ook nog wel eens veroordeeld door familie. De oma van mijn vriend zei direct: je gaat toch niet van die strakke kleding dragen?! Vroeger verstopten wij onze buiken.. 
zucht.. 
Ik ben niet echt op mijn mondje gevallen en bijt dus ook wel van me af. Ik heb mijn moeder laatst gezegd dat ik even geen adviezen wilde horen. Doet wonderen.? ook mijn schoonouders wegen ondertussen dat ik mijn eigen boontjes wel dop en wel om hulp vraag als ik het nodig heb. 
Spreek je frustraties een keertje uit. Doet echt wonderen?
 
Aaah joh ik ben 32 en heb hetzelfde probleem haha. Idd je frustratie uitspreken doet wonderen?
Maar leuk is t zeker niet. Doe je ding op jouw manier, iets aanpassen kan altijd.
 
Och als je je daar al aan stoort spreek dan alvast maar uit hoe en wat als de baby er is dan is het nog veeeeel erger
 
Gelukkig is mijn moeder niet één van de bemoeials. Als ik advies nodig heb vraag ik het haar of mijn oudere zus.
Mijn schoonmoeder daarentegen is het ergst. Alsof zij als beslist hoe wij ons mannetje gaan opvoeden. Nou, sorry, maar ik zou wel een paar dingen willen zeggen over hoe zij háár kinderen opvoedt! ?
Ik heb zelf niet zo'n grote mond helaas dus laat het gewoon te vaak over me heen komen. Ik begin de laatste tijd wel wat beter van me af te bijten, juist omdat ik me dus besef dat dit door gaat ook als die kleine er straks is. Maar ik vind het gewoon zo lastig mijn mond open te trekken!
 
Hey, 
Ik was 23 toen ik moeder werd van mijn eerste kindje, ondertussen 31 en de 2e is op komst. Maar zoals de andere ook al aangeven, zelfs bij een tweede zwangerschap krijg je van alle kanten op- en aanmerkingen. Meestal laat ik het langs mij op gaan, maar als ik het echt zat ben, kan ik wel eens uit de hoek komen met: Laat me het zelf uitzoeken en als ik advies wil, dan vraag ik dat wel. Ik weet dat ik daar niet altijd voor wordt bedankt, maar bedenk wel jullie zijn de ouders en niet zij. 
Iedereen voed zijn kind op hoe zij denken dat goed is. Tja als mensen zijn wij allemaal verschillend, dus de opvoeding ook...
Maar als jullie je eraan storen, geef het aan. Het is niet altijd leuk, maar kan wel opluchten.
 
Succes.
 
Ik vind het zo vermoeiend dat ik altijd boos moet worden voordat mensen een stapje terug doen (zelfs bij mijn man werkt dat zo ?). Maar ALS ik al boos word ben ik gelijk zo fel. En dan reageren ze weer zo "gekwetst" en hoor je opeens helemaal niks meer van ze! Maar ik vrees dat het dan inderdaad maar op die manier moet.
Ook voor de zwangerschap hadden zowel ik als mijn man er last van dat we echt als jong en onervaren werden behandeld. Ja, zijn we ook wel, maar we zijn niet achterlijk. Als we advies nodig hebben vragen we het wel ja.
 
Terug
Bovenaan