Ben ik dan de enige????

A

ANONYMOUS_USERNAME

Dag dames,

Heb een tijdje alle topics door zitten lezen en heb zitten zoeken naar zwangeren, die net als ik met hun relatie kampen. Nergens wat te bespeuren!!!
Ben ik dan de enige, die niet gelukkig is in haar relatie en zwaar teleurgesteld is in haar vent omdat na 8 jaar lang proberen zwanger te raken en 5 keer zwanger te zijn geweest en 5 verliezen heb moeten meemaken, juist nu dat het goed gaat (ben 26.5 wk zwanger) lichamelijk....hij de grootste kl..tz.k is, die mij zoveel verdriet doet in deze tijd!!! Ja, ik weet dat ik moet genieten van mijn zwangerschap, zeker na zolang, maar elke keer dat ik hem weer enigzins een kans geef, omdat meneer meent meer rekening e.d. met mij te houden en mij de steun geeft die ik nodig heb...trapt hij mij weer letterlijk door de grond. Ik ben het zooooo zat. Want stress moet ik vermijden alleen hij bezorgd de stress. Het is nu al 2 keer voorgekomen dat ik hem letterlijk heb aangevallen wat nooit is voorgekomen...ik vind het erg maar sta wel achter mijn daden want hij gaat over mijn grensen... Hij begrijpt nog niet eens dat ik helemaal geen enkel lichamelijk contact met hem wil of hem een zoen geef. Mijn gevoel op dat punt is 0.0 en dat zeg ik hem ook. Maar dan ligt alles aan mij, toch! Vorige week vond hij nog dat ik 'psychisch gestoord geboren' ben, omdat ik mijzelf niet onder druk wilde laten zetten van zijn mening. Heb toen gezegd, dat mijn zoon dan mijn genen heeft en zo dus voor hem op de wereld zou komen, toch! Daar schrok hij zo van, want ik heb hem echt de auto uitgeschreeuwd en kon daarna dagen lang niet met hem praten...ik vervloekte hem om die woorden, want dat zeg je gewoon domweg niet. En dat probeer ik hem zovaak uit te leggen. Het lijkt soms echt dat hij me met mij zwakheden wilt kwetsen om daarna weer de wonden te helen. Ik heb hem uitgelegd, dat telkens wanneer hij mij kwetst (onbewust of bewust), dat op de grote berg komt en het geen nieuwe issue is. Ik steek onder geen enkele stoel of bank, dat ik niet gelukkig ben. Ik ga mezelf niet voorliegen, punt uit! Mijn omgeving vindt dit zeer moeilijk omdat ze mijn relatie juist zo mooi vinden want we zijn komende december 14 jaar bij elkaar. Ik vraag me af hoe ik het zover heb laten komen. Soms denk ik dat het allemaal voor een reden was, dat ik 8 jaar lang onverhoops zwanger probeerde te raken en 5 verliezen moest dragen. Misschien omdat ik in deze relatie geen kind zou moeten krijgen. Nu dat ik zwanger ben, denk ik dat dit mijn straf is omdat ik niet naar alle signalen heb geluisterd en daarom niet op een roze wolk leef. Ik werk nu keihard (zet mijn eigen onderneming op binnenkort) met het doel, genoeg inkomsten te krijgen zodat ik mijn eigen plek voor mij en mijn zoon kan vinden. En dat gaat me zeker lukken omdat ik een keiharde ben...een vechter... maar allang niet meer voor mijn relatie omdat ik letterlijk uitgevochten ben. Ik vind het jammer maar ben ook realistisch en lieg mezelf niet voor dat het goed gaat. Want we gaan niet als beesten om met elkaar ofzo. Van mijn kant is het al een hele tijd over en nu dat ik zwanger ben wordt dit gevoel alleen maar versterkt. Hij weet hier alles van want ik ben een open persoon, speel geen spelletje met hem. En dat zou hij soms wel willen om de schijn voor zichzelf op te houden...dikke pech!! Ja, verder weet ik ook niet wat ik verder moet schrijven....wilde alleen ff mijn ei kwijt en ben benieuwd of ik werkelijk de enige ben...

zuska
 
Oh vreselijk! Wat een verhaal!

Ik snap dat je het helemaal zat bent en bij hem weg wilt, maar meid, hebben jullie wel serieus overwogen om met een relatie therapeut te gaan praten? Als dit echt pas vanaf de zwangerschap speelt en het hiervoor wel goed zat met jullie relatie is er misschien nog hoop...

Hormonen doen rare dingen met een mens!

Heel veel sterkte en succes....

Liefs,
 
Jeetje wat een verhaal. Ik begrijp je ellende maar er word weinig over gesproken. Zoals Nicole al zegt, het kunnen de hormonen zijn,, maar zo te lezen gaat hij over grenzen die hij anders ook al had overschreden.

Wat ga je nu doen?

Heel veel succes!

Liefs,
 
Zuska, ik vind je verhaal niet echt heel duidelijk. Waarom vind je je vriend een kl..tzak? Dat is me niet helemaal duidelijk. Natuurlijk mag je hier altijd je frustraties spuien, dat is logisch.
Maar jullie willen al zolang samen een kind. Nu is er een kindje onderweg. Dat is een hele verantwoordelijkheid. Is er dan iets zo erg veranderd dat je nu alleen verder wil met je zoon? Of zie je het nu pas? Jij hebt ervoor gekozen om samen met die man een kind te krijgen. Hoe dan ook is die man voor altijd de vader van je kind, waar je voor altijd een band mee zal hebben.
Ik hoop dat je voor je kind toch zal proberen aan de relatie (die al bijna 14 jaar duurt) te werken.
En nee je bent vast niet de enige. Een vriendin van mij heeft ook haar relatie verbroken met de vader van haar kind tijdens de zwangerschap en ik heb dus wel gezien wat dat betekent.
Ik wens je veel succes en hoop dat je eruit komt.
 
Heftig hoor!! Het lijkt of je vriend heel erg dominant is en je nogal de grond inboort. Dit lijkt me iets wat hij dan al voordat je zwanger was deed. Of het zijn idd je hormonen en is je vriend ook op een andere manier bezig om te gaan met jullie zwangerschap. Het lijkt alsof het allemaal erg uit de hand loopt. Kun je niet voor een periode naar familie of vrienden om even tot jezelf te komen en na te denken wat je wilt. Het is heel zwaar om en een kleintje te krijgen en een eigen onderneming op te starten(hier gaat ieder uur van de dag in zitten en heb je geen tijd voor je kleintje) Ik snap dat je zo snel mogelijk onafhankelijk wilt zijn maar kan dat niet door een baan te zoeken? Als je relatie dan idd kapot is dan kun je een klein flatje zoeken voor jou en je mannetje en een nieuwe start maken. Ik hoop voor je dat je even ergens rust kan vinden zodat je jezelf kunt zijn en je kunt voorbereiden op de komst van je zoon. Veel succes met alles!!
 
Hallo dames,

De hormonen zijn het echt niet (zullen alleen qua reacties emotioneel wat heftiger zijn), want de echte problems begonnen ruim 3 jaar geleden...in die periode (1 jaar - de 1e gepland , de 2e niet gepland ) heb ik tweemaal een miskraam gekregen. In deze periode heb ik alles helemaal alleen zelf moeten verwerken...dit was dan ook de periode dat ik ben ingestort. Mijn vriend heeft zich zo afstandelijk naar mij opgesteld, gaf mij geen aandacht was elke dag tot laat sporten en wanneer hij thuis kwam begon hij op mij te zeiken en schreeuwen (gewoonweg dingen zoeken die er niet waren) Ik heb ik die periode voorgesteld relatietherapie te doen, maar hij vind dat voor 'psychisch gestoorden' hij heeft dat niet nodig!!!...Voor alle duidelijkheid, heb ik in heel die 14 jaar altijd oplossingen voor problemen of issues gezocht en voorgesteld. Reisa, je vraagt mij te proberen nog aan de relatie te werken, helaas ik heb geen enkele puf meer daarvoor. Als er al aan deze relatie gewerkt moet worden, dan hoort hij nu maar zijn poten uit te steken en dat weet hij!!!!!
In die periode, kwam meneer ook uit het niets met een soort 'confession' over een andere vrouw waar hij - 'voor mijn tijd iets mee gehad zou hebben'!!- dit nieuws kreeg ik 2 weken na mijn laatste verlies.Goede timing, he! Daarna heeft hij mij verscheidene keren laten blijken dat ik hem niet kan vertrouwen...hij zegt dat het door mij komt, want ik word kwaad en hij is bang dat ik hem dan verlaat. Sorry, maar als mijn vriend tegen mij zegt niet eerlijk te kunnen zijn door mijn reactie...wat doen we dan nog bij elkaar!! Heb hem gezegd dat ik wel degelijk mijn emoties toon en daar geen blad voor neem wanneer ik na 10 jaar te horen krijg dat hij een andere vrouw heeft lopen neuken, terwijl ik hem dat in het begin van onze relatie keer op keer heb gevraagd!!! Moet ik dan zo kalm en begripvol naar hem zijn? Nee, dan ben je voor mij gewoonweg een vuile leugenaar en een kl..tz.k! Dan heb je mij steeds keer op keer bewust in de ogen kunnen aankijken terwijl je wist wat er speelde.Dat is hartstikke gemeen. In diezelfde periode heb ik door hem problemen met justitie gekregen. In die periode heeft hij mij zooooo vaak teleurgesteld etc. Ondanks dat we zo lang bezig zijn hebben we ups en downs gehad, maar nu ben ik op! En nog wat, deze zwangerschap was niet gepland.....verrassing!!!! Onze intieme relaties waren vanuit mijn kant op niks gebasseerd en kwamen vanuit mijn kant 1 keer in de 2 a 3 maanden voor- en toen was het raak!! Wat moest ik dan doen, mijn kindje aborteren??? Hell no....., never nooit niet!
Ik heb eerder al aangegeven, dat we niet als beesten met elkaar omgaan....en dat mijn gevoel naar 0.0 is. Dit omdat er in de periode van 3 jaar geleden tot aan nu....heel veel in mij gebroken en kapotgemaakt is. In die periode heb ik al mijn verliezen alleen moeten verwerken en ben daar nog steeds mee bezig want ik loop nog bij een psycholoog daarvoor. Ik kan niet met hem praten want dan ben ik 'psychisch' etc. Maar hij wil wel alles van mij weten....'ja, wat wil je nou!!!' Ik moet nu zorgen, dat die kleine in een rustige omgeving ontvangen wordt. Dus alle stress met mijn vriend vermijd ik. Ik ga niet meer smeken of hij aub rekening met mij en de baby houdt want dat doet hij toch niet, ik moet me niet aanstellen en zeiken over alles. Ok, dan heb ik hem ook niks te zeggen...dan negeer ik hem en dat vind hij verschrikkelijk. Die vicieuse cirkel, daar wil ik uitstappen. En dat is niks hormonaals, ik vind mezelf totaal niet zielig want ik ben erbij geweest toen alles gebeurde, alleen zit ik nu even in een lastig parket. Ik probeer de laatste maanden elke dag te genieten van die kleine en me op de toekomst te richten. Dat is voor mij belangrijk. Was benieuwd naar jullie ervaringen.....

zuska
 
Hier ook iemand met relatieprobleme maar gaat gelukkig neit zo ver als bij jou.
Hoe was dat voordat jullie zwanger waren. Zo te horen was jullie relatie al niet goed voordat je zwanger raakte.
Was bij mijn ex ook en dat is in een scheiding geeindigd. Zo te horen zal dat bij jullie ook gebeuren.
Begin nooit aan een kindje als je relatie niet goed is!

Mijn vriend heeft mij telkens voorgelogen, wat tijdens mijn zwangerschap naar voren is gekomen. Is echt heel hefltig geweest. Hij is nu naar therapie waar we straks samen heen gaan.
Ik wil wel vechten voor mijn gezin.

Succes met de situatie. Jou verhaal klinkt zoals het bij mijn ex was, die gaf ook helemaal niks om mij en de baby, we werden als oud vuil behandelt, toen mijn dochtger 1,5 was, vond ik het genoeg geweest, en heb ik gevochten waar we recht op hadden. Dat is de beste beslissing die ik ooit heb genomen.

Groetjes, Ris
 
Volgens mij is mijn verhaal niet zo duidelijk..... nu ik het nog een keer lees.
Met mijn exman heb ik een dochter die nu 8 is. Met mijn huidige vriend waar ik dan nu relatieproblemen mee heb heb ik een dochter van 3 en ben ik, nu 31 weken zwanger van.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan