Hallo,
Ook ik begrijp je wel,ik ben vorig jaar op 18 november bevallen van een dochter Ninthe* bij 21w+5dgn zwangerschap....
Mijn zus was toen ook zwanger, ze had 6 jaar daarvoor een abortus gehad, toen een miskraam en een maand later weer zwanger en haar dochter is geboren in januari 2007.
Ik kan wel heel moeilijk gaan doen dat ze die abortus heeft gehad, maar dat was niet voor niks, nee het kwam toen niet uit en nee ze kon dat kindje toen geen goede toekomst bieden.
Maar dat betekend niet dat dat een makkelijke keuze was voor haar, maar op dat moment zag zij geen andere uitweg.
Ik zelf had nooit een abbortus gedaan maar ik respecteer haar keuze.
Tuurlijk zijn er mensen die zich verwaarlozen, mensen die alles doen wat verboden is in een zwangerschap en een gezond kindje krijgen...
waarom dat gebeurt???? dat is dezelfde waarom, waar we een antwoord op krijgen als we willen weten waarom ons kindje overleed...
De natuur gaat zijn eigen gang, ik heb niet het idee dat dingen zonder reden gebeuren, hoe oneerlijk ze ook kunnen zijn.
Als ik kijk hoe mijn vriend en ik dit hebben doorstaan, hoe sterk we samen zijn, hoe nog dichter we bij elkaar gekomen zijn, dan denk ik "die dochter van ons heeft ook hele mooie dingen gebracht"
Een kraambezoek zou moeilijk zijn, ik moest een bevalling en van mijn zus en van mijn schoonzus meemaken, ik zag mijn ouders met de dochters van mijn zus en broer en ik had ze ook zo moeten zien met onze dochter...
de vragen waarom??? daar zijn geen antwoorden op...
ik hou me vast aan de toekomst, ik ben nu weer 11 weken en 3 dgn zwanger en weet dat mijn ouders volgend jaar met ons kindje in hun armen lopen, daar heb ik het volste vertrouwen in...
Ik kan nu alle dingen laten, en dingen juist doen die ik van een ander niet kan uitstaan, je kan nu zelf je waarden naleven en echt....daar komen we verder mee dan naar andere mensen kijken....want we kunnen helaas niet alle (aankomende)ouders laten voelen wat wij voelen....en laten we daar maar blij om zijn...
we hopen dagelijks dat mensen ons verdriet, onze leegte, onze tranen, en ons gevoel zullen begrijpen....maar we hopen dagelijks dat ze het nooit helemaal begrijpen.
Liefs Randy