Tja...wat zal ik eens zeggen...
Ik ga m'n gevoel omschrijven, misschien wel hartstikke fout... Ik heb een klein mannetje in huis en na hem heb ik 2 miskramen gehad. Als ik zwangeren vrouwen zag trok dat altijd m'n aandacht. (Het is en blijft een wonder, een zwangerschap is iets heel bijzonders en heel kwetsbaar.)
Na mijn 2de miskraam had ik een spoedopname in het ziekenhuis en reed om 22.00 nog door de gangen richting operatiezaal, heel heftig allemaal. ik moest die nacht blijven, mijn man ging naar huis en daar lig je dan, helemaal alleen..leeg!
De volgende ochtend liep ik hand en hand met mijn man het ziekenhuis uit, de zonnestralen tegemoed. Toen voor de deur rokende zwangere vrouwen zag raakte me dat.Woest en verdrietig werd ik tegelijk, waarom doe je dat? Het gaat hier niet alleen om jouw behoeftes maar ook om de gezondheid van dat grote wonder in je buik. Waarom? Waarom?
Ik snap het niet en ik wil het ook niet snappen. Ik ken genoeg moeders die rookten en gezonde kids kregen, maar iedereen weet dat het ongezond is en gaan gewoon door. ik vraag me nu af waarom ik de moeite neem om dit alles op te schrijven...misschien een kleine hoop dat er moeders zijn die ik toch bereik...
Meiden, zie het als een groot wonder, wees er zuinig op, want er zijn genoeg vrouwen die willen ruilen...
Ps Het is een groot wonder, ik ben weer zwanger, het is heel pril. Het genieten is er nog niet, wel ben ik blij. Ik vond het zwanger zijn bijzonder, maar dat ik zweefde en dat ik mijn kindje mee voelde bewegen? Nee. Een roze wolk, wat is dat? Ik geniet ontzettend van ons mannetje, maar dat begon toen iedereen zijn ritme te pakken had en toen meneer een jaar was geworden, werd het alleen maar leuker en leuker.