Bericht voor Mama MD

Hoi mama van MD,

Oei, wat een rare gewaarwording voor je. Dus je baby'tje is nu even oud? Wat moet dat toch weer emotioneel voor je zijn! Bij mijn eerste curritage heb ik het baby'tje niet bewust gezien.  Ik werd zonder verdoving  geholpen en had zoveel  pijn. Overigens was toen mijn vriend flauw gevallen en hij heeft het ook niet gezien.  De enige herinnering die ik heb was dat  de gyn het in zijn handen had en een paar zei: ach wat zonde...
Probeer nu maar te denken dat elke dag die nu volgt je baby'tje ouder is en sterker!
Wat je voelt in je buik, begrijp ik wel. Ik was van de week wakker geworden door dat er zg zo hard gewerkt werd in mijn buik. Voelde het kindje bij wijze van spreken groeien!
Vandaag naar de verloskundige geweest. Ik was zo onzeker en negatief dat ik vanavond mocht terugkomen voor een echo. Ontzettend aardig! Helaas kon mijn vriend niet mee, dus is mijn moeder mee geweest. We hebben allebei gehuild van blijdschap: we zagen de beentjes en armpjes bewegen! We zagen de kaakjes, maag, blaas. Ongelooflijk! Nu ben ik een stuk gerustgestelder! Zoals het er nu uit ziet, is er geen kans meer op een miskraam. Niet te geloven!
Binnen een week moeten we beslissen of we de nekplooi test gaan doen. Ik weet het nog niet. Want gezien mijn leeftijd zal deze test altijd negatief zijn, zo heb ik mij vandaag laten vertellen. Dus misschien de vruchtwaterpunctie. Iets om in het weekend over na te denken.
Dus jij blijft onder controle in het ziekenhuis? Is het dan al zeker dat je via een keizersnede gaat bevallen?  
Nou geniet lekker van het mooie gevoel in je buik en we horen elkaar binnenkort weer!
Groetjes van Jet
 
Heb al die tijd  21 januari in mijn hoofd, maar ik bekeek net de papieren van de verloskundige en daar staat 26 januari. Slim, hoor. En jij? Jij bent een paar weekjes verder, toch?
Bij de eerste mk was het  12 weken en bij de tweede  7 weken.  
Groetjes van  Jet  
 
Ja ik ben nu 14 weken uitgerekend op 27 december 2007.
Mijn eerste miskramen waren bij 6 weken en de laatste vorig jaar bij 14 weken dood, met 17 weken bevallen.....

Succes verder en probeer er van te genieten al is dat nog wel wat eng,.....

gr mama van MD
 
Ha, het wordt een kerstkindje! Wat spannend! Na 14 weken, dat is niet niets... Had je voor die tijd al complicaties of waren de echo's voor die tijd wel goed? Wat moet dat een enorme klap voor je geweest zijn!
Donderdag zei de gyn tegen me dat alles goed en dat ik er nu wel op kan vertrouwen dat het goed blijft... Zo zie je maar...
Groetjes van Jet
 
Het was inderdaad een klap, vooral omdat wij door die vorige vroege miskramen pas met 12 weken gingen genieten.
Alles leek ook goed te gaan. Met 14 weken nog een goede krachtige hartslag, maar ik vond het kindje wel erg rustig, maar dat hoorde zo zij de gyn.
Toen ik twee weken later kwam (ik had een cyste en moest daarom regelmatig terugkomen), bleek het kindje totaal onverwacht te zijn overleden.
Het is vlak na de 14 weken echo toen overleden.

Dit verwacht je niet met die termijn, dat zei ook de gyn tegen ons. Hij was helemaal van slag en wist niet wat hij moest zeggen.
Wij waren echt helemaal kapot ervan en dachten gelijk: wat zeggen we tegen onze oudste?
Het was een verschrikkelijke periode, een week later ben ik toen bevallen (opgewekt) en dat was wat mij betreft hel op aarde.
'Je kunt beter bevallen van een levend kind, dit was bijna niet te doen en ik heb dan ook pijnstilling gehad

Maar nu is dat achter de rug en proberen wij dit achter ons te laten. Ýk ben nu 15 weken en voel mijn baarmoeder nog groeien. Volgens mij gaat het dus nu goed, maar ik weet dat het elk moment kan stoppen, helaas.
Dat zijn mijn littekens van wat ik heb meegemaakt. Dat neemt echter niet weg dat ik nu echt probeer te genieten en vooruit kijk

Ik vind het tegenover dit kindje niet eerlijk om steeds in het verleden te hangen en wil het nu de kans geven om te genieten! Wat ik heb meegemaakt vorig jaar is een uitzondering en zo probeer ik het ook te plaatsen.
Soms is dat lastig, maar het gaat me steeds beter af!

fijne avond en tot schrijfs!

PS hoe voel jij je?

gr mama van MD
 
Werd ontroerd toen ik je verhaal las. Ik kan me voorstellen dat dit je vertrouwen geschaad heeft. Moeilijk om na zo'n ervaring onbevangen en blij zwanger te zijn. Natuurlijk zou je nu t.a.v. je baby'tje moeten genieten, maar dit blijft knagen.
En dan de bevalling die je hebt meegemaakt. Zo gemeen dat zo'n bevalling gepaard moet gaan met veel pijn. Ik kan me nog herinneren dat mijn ex-vriend met 170 over de snelweg reed om maar zo snel mogelijk in het ziekenhuis te zijn. Ach, wat had ik toen een pijn.    
Vandaag had ik een redelijk dag. Meestal op de dinsdag, dan ben ik nog lekker uitgerust van het weekend. Ik heb een behoorlijke zware baan en zo tegen de donderdag voel me erg beroerd en misselijk. Dit weekend moet ik werken, dus eigenlijk 2 weken lang werken. Maar ik trek gewoon mijn eigen plan. Voel ik me niet lekker, dan ga ik terug naar het hotel (ga vrijdag naar het buitenland).
Mijn gevoel qua vertrouwen is op het ogenblik een beetje dubbel. Blij maar toch bezorgd. Ik zie het allemaal wel en  heb  met maken van plannen helemaal geen haast.  
Toen met mijn ex-vriend was ik toendertijd ontzettend bezig met het maken van plannen. Uiteindelijk "trok" hij het niet meer na de miskraam en na diverse mislukte IUI behandelingen.  Hij  is dan ook bij mij weggegaan.  Hij is nu erg blij voor me dat ik weer zwanger ben en regelmatig belt of sms hij om te vragen hoe het met de kleine  gaat.
Met mijn vriend (we wonen  nog niet samen) heb ik zo iets van: ach ik zie wel, het zit wel goed tussen ons, eerst maar 'ns alle  vertrouwen  krijgen in deze zwangerschap!  Nee, ik zeg het verkeerd:  het begint nu pas stukje bij beetje pas goed tot me door te dringen dat ik zwanger ben! Daar eerst aan wennen en dan zien  we  verder!
Groetjes van Jet  
 
Precies, wel fijn zeg dat je toch weer zwanger bent he!
Heb je deze keer weer IUI gehad of ging het nu op de natuurlijke manier?

Het blijft gewoon spannend. En ik voel mij ook niet schuldig dat ik moeite heb om te genieten, dat neem ik mezelf ook niet kwalijk.
Moet jij ook niet doen hoor! Iedereen begrijpt dat als je meemaakt wat wij meemaken dat je dan niet meer onbevangen kunt zijn.
Dat geeft helemaal niets.Het is natuurlijk wel jammer, maar we doen ons best en meer kunnen we niet doen.

Ik denk dat met de tijd ons vertrouwen wel zal groeien Jet, het heeft alleen meer tijd nodig.

Het zou wel fijn zijn he als je de toekomst met je kind kunt delen met de vader van je kind of niet?

Wij komen er wel!

gr mama van MD
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan