bevallen,weeen en dan??

Ik vergeleek het ook met heel erge ongesteldheidskrampen. En alsof er en spier enorm overrekt werd op hetzelfde moment en ondertuusen ook het rotte gevoel van een harde buik erdoorheen, maar het is het toch ook niet helemaal. Ik had waardeloze weeën in het begin die wel erg pijnlikk waren maar waar ik geen ontsluiting door kreeg. Toen ik wel ontsluiting kreeg werd de pijn anders en raakte ik meer en mee van de wereld. Vanaf dat moment kan ik de pijn ook niet echt meer beschrijven, ik vond het nog wel houdbaar, pas toen ze me gingen inleiden vond ik de weeën dermate pijnlijk dat ik geen kant meer op kon, dit was een continue pijn in buik, benen en rug. Ongesteldheid in 100voud. Maar ik zou er gee bezwaar tegen hebben het allemaal nog ens over te doen als ik er weer zo'n lief kind als Isolde voor terug krijg!

groetjes,
Wietske
 
1 tip: ook bij mij riep iedereen altijd: echte weeën herken je direct!
Toen ik met 34 weken + 2 dagen opstond, had ik elke paar minuten pijnlijke krampen in mijn buik. Die ochtend moest ik toch op controle bij de gyn, dus dacht ik, ik vraag daar wel wat het is.
De gynaecoloog riep, zonder 'daar beneden' te kijken/voelen, gelijk: oh, dat zijn oefenweeën! Hoort erbij tegen het einde van de zwangerschap, heel normaal. Veel succes, en ga maar weer naar huis.
Ik had écht veel pijn, maar ja, de gynaecoloog had gezegd dat het oefenweeën waren en geen echte, en die heeft er verstand van, dacht ik.
Weer thuis werd de pijn alleen maar erger. Toen ik op een gegeven moment naar de wc ging om te plassen, verloor ik daarbij ineens allemaal bloed!
Nou, toen geloofde ik niet meer dat het normaal was en erbij hoorde. Ik het ziekenhuis weer bellen, en ik moest gelijk weer terugkomen.
Daar werd ik aan de ctg gelegd, en ik had al 3 cm ontsluiting, dus wat ik voelde waren wel degelijk weeën! Ben diezelfde dag met een spoedkeizersnede bevallen van een piepklein zoontje, die inmiddels al weer een half jaar en gezond en wel is.
Maar ik wil dus maar zeggen dat ik het dus niet zo vanzelfsprekend vond dat het weeën waren wat ik voelde, gewoon omdat iemand die er verstand van had, de gyn, mij had verteld dat het oefenweeën waren.
Dus als je het niet vertrouwt, niet laten afpoeieren hoor! Dat heb ik nu wel geleerd.
 
Wat jij beschrijft is heel herkenbaar voor mij. En ik denk dat het ook wel klopt om te zeggen dat die oefenweeën heel langzaam kunnen overgaan in echte weeën. Ik kan het moment ook niet aangeven dat dat ik echte weeën kreeg. Ik liep namelijk al 2 dagen voor de bevalling met krampen. Het moment dat ik aangeef dat het ècht begonnen was, was nadat ik mijn slijmprop verloor en er naar alle waarschijnlijkheid een klein scheurtje boven in mijn vliezen was ontstaan want ik druppelde langzaam aan vocht weg. Ik kreeg vanaf dat moment en stukje pijnlijkere krampen die ook vaker op elkaar kwamen. Niet meer om de 10 minuten maar meteen 3 minuten en ze waren pijnlijker aan het worden.

groetjes,
Wietske
 
Hoi Jantine,

Ik kreeg eerst de avond ervoor rug weeen. Ik herkende ze alleen niet als weeen, want het voelde gewoon als rugpijn en dat had ik al wel vaker gehad tijdens mijn zwangerschap. alleen kwam het nu opzetten terwijl ik niks deed en rustig in bed lag. Ik vermoedde wel dat het weeen waren want ik had om de 9 minuten rugpijn . Na een paar keer zakte het af. Verder op in de nacht kreeg ik een paar keer een verdwaalde kramp in mijn buik die aanvoelde als menstruatiepijn.

Pas in de vroege ochtend kreeg ik meer krampen en moest ik stil gaan staan om het even op te vangen. Het deed me toen nog niet zo veel pijn, ik  merkte alleen wel dat ik me erop moest concentreren.

Ik had gelezen dat wanneer het oefenweeen waren het zou afnemen als je een warm bad nam en als het echt was begonnen dan zou een warm bad het juist verergeren. Dus ik in een warm bad en maar wachten of de weeen erger werden. En ja hoor, ze kwamen toen al keurig om de 6 minuten. Maar nog steeds voelde het als een menstruatiekramp alleen werd de kramp wel steeds intenser en kon ik nu tijdens het opvangen ook niet meer praten ofzo. Maar ik vond het wel intens maar niet super pijnlijk, dat kwam pas toen ze de vliezen hadden gebroken. Toen werden de rugweeen erg pijnlijk. Dat waren krampen in mijn lage rug die niet weggingen .   De buikweeen kwamen opzetten en gingen wel weer weg.

Door me goed op de weeen te concenteren en vooral erg rustig te blijven, was het wel te doen. Ook toen de weeen echt op hun hoogtepunt waren kon ik het wel goed wegpuffen. Het waren toen echt hele erge (menstruatie)krampen over mijn hele buik heen, met de nadruk onder   in mijn buik.

Het is hard werken, maar absoluut de moeite waard. En ik weet het nu nog wel, maar de scherpe kantjes van de pijn ben ik al wel vergeten. Mijn advies is, blijf vooral rustig en raak niet in paniek. Concentreer je goed op je ademhaling!

Groetjes Nanda,
mama van Lysanne van 8 weken oud.

 
Nou, ik vind die pijn echt niet de moeite waard hoor. Mag ook wel wat minder of niets.
Maar goed het kan nu eenmaal niet anders he
Tuurlijk heb je een prachtig kind na die tijd. Maar dan toch zeg ik niet: het was de moeite waard...
En dan mensen die zeggen: 'het hoort erbij, je hebt een prachtig kind, de rest is bijzaak'... woedend kun je me dan krijgen hoor! Met andere woorden: 'niet zeuren'.
Het kan zijn dat sommigen het dan zo ervaren, maar door dit te zeggen veeg je in één klap alle gevoelens, ervaringen en emoties van tafel. Het is heel wat, wat je als vrouw overkomt tijdens een bevalling. Dat moet je verwerken door er veel over te praten.
En het moet niet afgedaan worden dat het allemaal maar bijzaak is. Belachelijk vind ik dat.
Maar, ook ik wil uiteindelijk wel weer een kind. Dus, dat zegt ook wel weer wat.
 
Hoi Sjana,

Ik vind mijn kind elke moeite absoluut waard. Maar ben het met je eens dat ik het niet erg had gevonden als het geen zeer of minder had gedaan!! De complicaties die ik heb gehad hadden van mij ook minder gemogen (zwangerschapsvergiftiging, totaal ruptuur-> met spoed naar de ok, heftige uitslag, catheter, bloedverlies  en een blaasverzakking!!)  

Ik werk met verstandelijk gehandicapten en in de 2 weken na mijn bevalling zijn er 2 kindjes dood geboren in hetzelfde ziekenhuis. Ik denk  dat daardoor vooral het gevoel overheerst dat met  mijn dochtertje alles goed is en dat ik daardoor weer de scherpe kanten van de pijn vergeet.

Ook merk ik dat ik ook nog heel gevoelig ben over het onderwerp bevalling. Laatst zei mijn man tegen zijn zusje (die ook net in verwachting is) dat het allemaal heel erg mee valt en dat het mij geen pijn heeft gedaan. Wat??  ik was furieus!! Toen ik eenmaal gekalmeerd was begreep ik wel wat hij bedoelde: het uitscheuren had ik niet gevoeld. En dat klopte inderdaad  wel. Ik denk dat ik door de endorfinen het uitscheuren helemaal niet heb gevoeld.  

Maar ik kan er ook niet tegen als iemand het afdoet met een "alle vrouwen op de wereld doen het" en "er zijn er zat die meer dat 1 kind hebben, dus..."  

Groetjes Nanda
 
hi,

weeen voelden bij mij als erge rugpijn, zeg maar, een zware kneuzing, maar die soms even weg is, zodat ik even kon ademhalen en iets zinnigs kon zeggen/doen/vragen. tijdens de wee kon er geen zinnig woord vanaf, veel te druk met puffen. ik weet dat ik zelfs een keer om mijn moeder heb gevraagd, zo ver was ik van de wereld. na 7 cm ontsluiting moest ik naar het ziekenhuis vanwege meconium houdend vruchtwater. ik heb van die rit weinig meegemaakt. terwijl mijn man met 130 naar het ziekenhuis scheurde (je mag daar 80, we verwachten nog een bon) heeft hij met me gepraat, nou ik heb er niks van gehoord, terwijl ik op de achterstoel hing op mijn knietjes.

maar: het is helemaal de moeite waard. als  ik  ons gezond lief kindje in de armen houd, denk ik alleen: het is zoooooooo de moeite waard.

Miep36
 
Hoi,

Mijn bevalling begon met het verliezen van slijm en bloed. Heel de dag door. 's avonds rond een uur of 22.00 kreeg ik krampen. Toen dacht ik: als dit weeen zij, is dit makkelijk. Deze buikkrampen kun je vergelijken met munsturatie krampen en kwamen om de 10 min. Hele nacht heb ik daar last van gehad. Uiteindelijk had ik de volgende ochtend de VK gebeld, die zei dat dit voorweeen zijn. Jammer... had zo gehoopt dat dit de echte weeen zou zijn, maar diep in mijn hart wist ik dat dit niks voorstelde.

Toen werd het heviger en de krampen sloegen door naar mijn rug. Idd rugweeen en deze kwamen om de 7-5 min! Om 14.00 kwam de VK en zei dat ik al 4-5 cm ontsluiting had. Nou, ik dacht nog dat ik in de voorweeen fase was. We gingen gelijk naar het ZH (ik wou daar gaan bevallen). En het werd steeds heviger en pijnlijker. Bij elke wee mocht mijn vriend niet tegen mij praten. Hij mocht alleen mijn rug masseren en mee puffen. Bij pauze mocht hij wel praten en ik was ook helder. Die pijn in mijn rug is echt onbeschrijfelijk. Ik kon niet zitten, staan of liggen. Kon alleen over het bed hangen. Bij 8 cm had ik persdrang maar mocht niet gaan persen. Het was hel! Op het moment dat ik mocht persen was ik blij maar ook uitgeput. Toch heb ik mijn best gedaan en na 3 kwartier persen was Kevin er.

Ik heb er ruim 8 uur over mijn bevalling gedaan (vanaf de 1e wee). Ik had gewoon een lange aanloop nodig (lange voorweeen) waardoor ik helemaal uitgeput was. Maar ik ben de pijn niet vergeten. Doordat ik zo trots op mezelf was en mijn zoon en mijn vriend, zal ik zo weer over doen!

Liefs, Loekie & Kevin (29/05/2006)
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan